Ο πολυήμερος απεργιακός αγώνας των εκατοντάδων εργαζομένων στην «Ελληνική Χαλυβουργεία» συγκεντρώνει πολλά χαρακτηριστικά, τα οποία πρέπει να αποτελέσουν οδηγό συνολικά για τους εργαζόμενους όλων των κλάδων. Γνωρίσματα που θα πρέπει να παγιωθούν στο εργατικό κίνημα προκειμένου να περάσει στην αντεπίθεση. Η αντοχή των εργαζομένων, που επιμένουν να απεργούν παρά τις τρομακτικές πιέσεις που δέχονται, φανερώνει το αγωνιστικό ανάστημα που έχουν σηκώσει. Στην τρομοκρατία, στην απειλή της απόλυσης, στην απώλεια του μεροκάματου με τις υποχρεώσεις να «τρέχουν», απαντούν με αγωνιστική και αλύγιστη στάση ζωής. Ανάμεσα στις θυσίες για την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία, και τις θυσίες του αγώνα για τη ζωή τη δική τους και των οικογενειών τους, επιλέγουν τις δεύτερες.

Το σύνθημα «ένας για όλους και όλοι για έναν» έγινε πράξη από την πρώτη στιγμή, καθώς οι 34 απολύσεις έγιναν αμέσως προσωπική υπόθεση του κάθε εργάτη. Κάθε εργάτης «είδε» τον εαυτό του στους απολυμένους συναδέλφους του και αυτό είναι ένα σημαντικό βήμα στην ταξική ενότητα, απέναντι στην ενότητα των εργοδοτών και του κράτους. Το ίδιο και το κύμα αλληλεγγύης που εκφράστηκε από συνδικάτα όλων των κλάδων και μαζικούς φορείς, με συγκεντρώσεις, συμμετοχή εργαζομένων στις απεργιακές φρουρές και βάρδιες των εργατών της «Χαλυβουργίας», με συναυλίες, με συγκέντρωση χρημάτων και τροφίμων για τις οικογένειες των απεργών. Η αλληλεγγύη από εργάτες σε εργάτες παίζει σημαντικό ρόλο και στην αντοχή του αγώνα και στην ταξική συνειδητοποίηση. Διότι ιδιαίτερα σήμερα, που η επίθεση είναι καθολική και σε κάθε πτυχή της ζωής, η ταξική ενότητα και η ταξική αλληλεγγύη, είναι το βασικό όπλο των εργαζομένων, οι οποίοι οφείλουν να αντιπαραταχθούν ως παραγωγοί όλου του πλούτου απέναντι στα παράσιτα της κοινωνίας. Αυτό τους καθιστά πρωτοπόρα δύναμη της κοινωνίας, από εκεί πηγάζει το δίκιο τους, από κει θα έρθει και η δικαίωσή τους. Γι' αυτό και η αλληλεγγύη πρέπει να δυναμώσει ολόπλευρα.

Αυτός ο αγώνα δείχνει ένα θεμελιακό ζήτημα, αυτό της αναγκαιότητας να γίνουν τα μέσα παραγωγής κοινωνική ιδιοκτησία. Ας πάρουμε το παράδειγμα της «Χαλυβουργίας». Είναι μια επιχείρηση στρατηγικής σημασίας, που θα μπορούσε να αναπτύσσεται, να καλύπτει τις εγχώριες ανάγκες και να κάνει και εξαγωγές, αυξάνοντας τις θέσεις εργασίας και ταυτόχρονα, βελτιώνοντας τις συνθήκες εργασίας. Η τεχνολογία θα μπορούσε να αξιοποιείται έτσι ώστε να μειώνονται οι ώρες εργασίας, να λαμβάνονται όλα τα απαραίτητα μέτρα Υγιεινής και Ασφάλειας κτλ. Ωστόσο, η ανταγωνιστικότητα, η καπιταλιστική ιδιοκτησία, επιβάλλει τη μείωση του κόστους εργασίας, τις απολύσεις, την ελαστική εργασία ή τις εργολαβίες, την εντατικοποίηση και τα ελλιπή μέτρα υγείας και ασφάλειας.

Ομως, ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρήσεων σημαίνει ακριβώς φθηνοί εργάτες. Και οι εργαζόμενοι θα βρεθούν «κολλημένοι στον τοίχο» αν μέσα από τους αγώνες τους δεν ξεκαθαρίσουν ότι απορρίπτουν την οργάνωση της οικονομίας με γνώμονα το κέρδος και την ανταγωνιστικότητα. Πρέπει να είναι πολιτικά και ιδεολογικά «οχυρωμένοι» πίσω από τη δική τους πρόταση για έναν δρόμο ανάπτυξης με γνώμονα τις ανάγκες των παραγωγών του πλούτου και τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας. Αυτό πρέπει να γίνει υπόθεση του κάθε εργάτη, κάθε συνδικάτου γιατί είναι καθοριστικό για τις μεγάλες μάχες που έρχονται.