Ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου και η υπουργός Παιδείας επέμειναν με νέες παρεμβάσεις τους, χτες, για την παύση - αν όχι την καταστολή - των μαθητικών κινητοποιήσεων. Οι βανδαλισμοί στα σχολεία είναι το πρόσχημα. Ξέρουν ότι δεν τους κάνουν οι μαθητές που αγωνίζονται, άσε που μπορεί και να είναι προβοκάτσιες. Η ποινικοποίηση των μαθητικών αγώνων ετοιμάζεται για τις καταλήψεις. Και όχι μόνο τις καταλήψεις. Δεν πρόκειται για αντιπαράθεση πάνω σε μια μορφή αγώνα. Αυτό είναι εξάλλου θέμα αντιπαράθεσης εντός του ίδιου του κινήματος κι όχι υπόθεση της κυβέρνησης και της αστικής Δικαιοσύνης. Στο στόχαστρό τους μπαίνει συνολικά το δικαίωμα των μαθητών να αποφασίζουν και να αγωνίζονται για τη μόρφωση που τους στερούν, όταν δεν έχουν τα στοιχειώδη, όπως βιβλία και καθηγητές. Γι' αυτό εξάλλου αντιμετώπισαν την τρομοκρατία μέσα στα ίδια τα σχολεία τους από την πρώτη στιγμή που ζήτησαν να κάνουν συνελεύσεις και να αποφασίσουν συλλογικά για τα προβλήματά τους. Γι' αυτό ενεργοποιούν τα στελέχη της Εκπαίδευσης να γίνουν χαφιέδες και να καταδώσουν τους «πρωταγωνιστές» των κινητοποιήσεων.

Το αντιδραστικό νομοθετικό οπλοστάσιο του αστικού κράτους διαθέτει πλέγμα διατάξεων, από τον ποινικό κώδικα μέχρι την πράξη νομοθετικού περιεχομένου του 1999, που μπορεί να ανασύρει προκειμένου να ποινικοποιήσει τις μαθητικές κινητοποιήσεις, καθώς και άλλες αντίστοιχες διατάξεις ποινικοποίησης συνολικότερα των αγώνων του εργατικού κινήματος που πασχίζουν να βρουν αφορμές ή και να τις κατασκευάσουν για να τις ενεργοποιήσουν. Η ενεργοποίησή τους και επιβολή τους σε κάθε φάση συναρτάται με μια σειρά παράγοντες, όπως το συσχετισμό δύναμης, το ίδιο το επίπεδο του κινήματος, το επίπεδο ανάπτυξης της ταξικής αλληλεγγύης, την πολιτική συγκυρία και το στρίμωγμα που νιώθει η εκάστοτε κυβέρνηση σε κάθε φάση ανόδου του κινήματος κ.ο.κ. Γι' αυτό και η αλληλεγγύη στον αγώνα των μαθητών είναι σήμερα επιτακτική ανάγκη συνολικά από το εργατικό κίνημα. Εξάλλου, ο αγώνας των μαθητών δεν είναι μόνο δικός τους αγώνας, αλλά και αγώνας των γονιών, των εκπαιδευτικών, αγώνας για τη μόρφωση των παιδιών του λαού που αφορά τους πάντες. Είναι αγώνας για να έχουν τα σχολεία βιβλία, καθηγητές, θέρμανση, επαρκείς υποδομές, για να μην πληρώνουν οι γονείς διπλά και τρίδιπλα, για να μορφώνονται πραγματικά τα παιδιά κι όχι να επιμορφώνονται στο... πώς θα χειρίζονται το ποντίκι του υπολογιστή. Είναι αγώνας δίκαιος κι αυτό το δίκιο δεν μπορεί κανείς να τους το αρνηθεί.

Το δίκιο τους, όμως, δεν έχει βρει παρά λίγα δευτερόλεπτα προβολής στα αστικά μέσα «ενημέρωσης», που αντιθέτως δε λυπούνται τον τηλεοπτικό χρόνο για να προβάλουν σπασμένα θρανία και πόρτες, τα ίδια και τα ίδια πλάνα πολλές φορές, από τα μεμονωμένα σχολεία όπου έχουν σημειωθεί τέτοια φαινόμενα συμβάλλοντας στην καταστολή. Από τις διαρκείς όμως διαδηλώσεις σε γειτονιές, από τα συνθήματα και τη ζωντάνια τους, από τα συντονιστικά τους, από τις συναυλίες και τις συνελεύσεις τους, από την αλήθεια τους... δε λένε κουβέντα οι απολογητές των αστών στον Τύπο και τα κανάλια τους. Παίζουν ενορχηστρωμένα στο ίδιο παιχνίδι με τους εισαγγελείς και την κυβέρνηση. Είναι απέναντι στους μαθητές και το λαό. Ο πολύμορφος, οργανωμένος και περιφρουρημένος αγώνας του λαού και των παιδιών του είναι δίκαιος, αναγκαίος, θα είναι διαρκής και νικηφόρος.