Προχτές τελείωσε μια δικαστική περιπέτεια 13 ετών με μια απόφαση που αποδέχεται το αίτημα 20 συμβασιούχων για μετατροπή των συμβάσεών τους από ορισμένου σε αορίστου χρόνου. Ακαριαία, πολιτικά και συνδικαλιστικά στηρίγματα του καπιταλισμού πανηγύρισαν ξέφρενα. Βγήκαν να δουλέψουν στην ψύχρα τους συμβασιούχους, λέγοντας ότι τα δικαστήρια μπορούν να βάλουν τέλος στη χρόνια εργασιακή και πολιτική ομηρία τους. Για να διαλύσουμε τον ισχυρισμό τους θα αρκούσε να πούμε ότι η απόφαση αυτή θα έχει, ίσως, θετικές συνέπειες για ένα πάρα πολύ μικρό κομμάτι συμβασιούχων πριν το 2001. Ομως έχει μεγαλύτερη σημασία για το ίδιο το εργατικό κίνημα να αναδειχθεί το ψέμα, ο αποπροσανατολισμός και η παραπλάνηση ότι η ανεργία θα λυθεί με δικαστικές αποφάσεις.

Ο καπιταλισμός γεννά και θρέφει την ανεργία, τη γιγαντώνει σε περιόδους κρίσης. Δεν μπορεί να εξασφαλίσει το δικαίωμα στη δουλειά για όλους, πολύ περισσότερο τη σταθερή εργασία με πλήρη δικαιώματα. Δεν μπορεί, γιατί δεν υποτάσσει τις παραγωγικές δυνάμεις στην εξυπηρέτηση των αναγκών των εργαζομένων, αλλά των αναγκών των κεφαλαιοκρατών. Η «μοίρα» τους καθορίζεται από το στόχο της μεγιστοποίησης των κεφαλαιοκρατικών κερδών. Πρακτικά αυτό σημαίνει άναρχη ανάπτυξη, ένταση της εκμετάλλευσης, αλλαγή οργανικής σύνθεσης κεφαλαίου και άνοδο της παραγωγικότητας με νέα μέσα παραγωγής, χωρίς ελλάτωση του εργάσιμου χρόνου, που πετά στο δρόμο εργαζόμενους.

Ταυτόχρονα, σε κάθε κλάδο παραγωγής, σε κάθε καπιταλιστική επιχείρηση αξιοποιείται τόσο εργατικό δυναμικό, όσο και για όσο χρόνο το χρειάζονται οι καπιταλιστές για να μεγιοστοποιούν τα κέρδη τους και όχι να καλύπτουν τις ανάγκες του λαού. Επίσης, ενώ υπάρχουν τομείς που μπορούν να εργάζονται οι άνθρωποι μένουν στην ανεργία, γιατί οι καπιταλιστές δεν κάνουν επενδύσεις, αφού δεν είναι αρκετά κερδοφόροι. Οπως π.χ. η Αγροτική οικονομία στην Ελλάδα ή η Κλωστοϋφαντουργία, αλλά και τομείς όπως η Υγεία, η Παιδεία, που ενώ υπάρχουν ανάγκες δεν καλύπτονται. Το πλαίσιο αυτό καθορίζει και τις λεγόμενες «πάγιες και διαρκείς ανάγκες» του αστικού κράτους, τις οποίες ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ ζητάνε να χρησιμοποιούνται ως κριτήριο για να κρίνεται ποιος έχει δικαίωμα να μονιμοποιηθεί και ποιος όχι. Η «λογική» τους οδηγεί στο εξής συμπέρασμα: Οποιος δεν εξυπηρετεί τις πάγιες και διαρκείς ανάγκες του αστικού κράτους, κατ' επέκταση τις ανάγκες των κεφαλαιοκρατών, δεν έχει δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά.

Είναι σαφές ότι το δικαίωμα στη δουλειά για όλους, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, δεν μπορεί να το εξασφαλίσει ο καπιταλισμός. Το πρόβλημα αυτό μπορεί να λυθεί ριζικά και οριστικά μόνο μέσα από την κατάργηση της αιτίας, δηλαδή την ανατροπή του καπιταλισμού. Η παραδοχή αυτή αναδεικνύει το γελοίον του ισχυρισμού ότι μια δικαστική απόφαση ή ένας νόμος μπορεί να εξασφαλίσει το δικαίωμα αυτό στον καπιταλισμό. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο μέσα από την πολιτική πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της για την κατάκτηση της εξουσίας. Στο πλαίσιο αυτής, με κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας, που στόχο θα έχει την εξυπηρέτηση των εργατικών και λαϊκών αναγκών, θα εξασφαλίζεται δουλειά για όλους γιατί θα αυξάνονται συνεχώς οι ανάγκες σε εργατικά χέρια, αφού σκοπός της ανάπτυξης θα είναι η ικανοποίηση των ολοένα αυξανόμενων αναγκών των λαϊκών οικογενειών και όχι του κέρδους.