Ο στόχος είναι δεδομένος | Επωνύμως | ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

Ο στόχος είναι δεδομένος

Ποικιλία «εδεσμάτων» στο τραπέζι του κεφαλαιοκρατών προσφέρει η κυβέρνηση - «σερβιτόρος», με την Κομισιόν στο ρόλο του «σεφ». Ετσι, την ίδια στιγμή που προωθεί τα αντεργατικά της μέτρα και υλοποιεί την αντιδραστική της πολιτική στην Υγεία και την Παιδεία, ταυτόχρονα εμφανίζεται και η πρόταση της Κομισιόν για θέσπιση «οδηγίας για τις συντάξεις απασχόλησης» του Ολλανδού επιτρόπου Φρ. Μπολκεστάιν. Μια οδηγία που στο επίκεντρό της έχει, σύμφωνα με όσα έχουν δημοσιοποιηθεί, τη δημιουργία «αυτοχρηματοδοτούμενων συνταξιοδοτικών συστημάτων» και την κατάργηση των κρατικών συντάξεων.

Για την κυβέρνηση, που έχει συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα και ξεκάθαρους στόχους για τις αλλαγές στο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης, δεν αλλάζει τίποτα. Αντίθετα, η οδηγία και οι γενικότερες συζητήσεις και αποφάσεις που παίρνονται στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τη βοηθούν σημαντικά στον προπαγανδιστικό τομέα. Την ενισχύουν στην προσπάθειά της να «πείσει» ότι οι αλλαγές είναι απαραίτητες και μάλιστα εκείνες οι αλλαγές που έγιναν, γίνονται ή θα γίνουν σε όλα τα κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, παρ' όλο που είναι σε βάρος των ασφαλισμένων.

Τα ειδικά μέτρα που θα παρθούν, θα εξεταστούν την κατάλληλη στιγμή. Εκείνο που έχει σημασία είναι η γενική κατεύθυνση. Μιλώντας για «αυτοχρηματοδοτούμενα συστήματα», η Κομισιόν εξειδικεύει μια οδηγία που ακολουθεί και η ελληνική κυβέρνηση εδώ και αρκετό καιρό, στη λογική της μείωσης της επιβάρυνσης του κράτους. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης, είχε με έντονο τρόπο θέσει το ζήτημα της ανάληψης μεγαλύτερης προσωπικής ευθύνης(!) των νέων εργαζομένων για την ασφάλισή τους!

Ο περιορισμός μέχρι κατάργησης, της ευθύνης του κράτους σε σχέση με την κοινωνική πολιτική και όχι μόνο, σχετίζεται με την πρωθυπουργική ρήση για «κράτος στρατηγείο». Κράτος διαχειριστή των συμφερόντων του κεφαλαίου. Αυτό είναι το ζητούμενο για το κεφάλαιο, ο τελικός προορισμός. Οι εργαζόμενοι να επωμιστούν ολοκληρωτικά την ευθύνη της ασφάλισής τους, της ανεργίας τους, της εργασίας τους. Να πληρώσουν σε χρήμα και σε είδος τριπλά και τετραπλά, να λειτουργήσουν «θετικά» στο φαύλο κύκλο της όξυνσης της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. Η ίδια η Κομισιόν, παρουσιάζοντας την οδηγία αναφέρθηκε στα 2.300 δισ. Ευρώ της περιουσίας των ασφαλιστικών ταμείων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και στο πώς αυτά τα κεφάλαια πρέπει να διοχετευτούν στην ελεύθερη αγορά.

Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον θα γίνουν οι αλλαγές που αναμένονται. Παλιότερα, κάτω από την πίεση σκληρών αγώνων, θεσπιζόταν η δημόσια και κοινωνικού χαρακτήρα ασφάλιση, το ίδιο το αστικό κράτος αναλάμβανε πρώτη ευθύνη. Σήμερα, το κράτος αυτό αποποιείται των ευθυνών του. Δεν αντιφάσκει, η στρατηγική είναι δεδομένη. Η επιθετικότητα του κεφαλαίου μεγαλώνει, έρχεται σε βίαιη σύγκρουση με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, επιθυμεί τη μεγαλύτερη εκμετάλλευσή της. Ενας τέτοιος στόχος, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με συζητήσεις και «κοινωνικούς διαλόγους» συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών. Δεν υπάρχουν περιθώρια «πειθούς» ενός βιομηχάνου ή κάποιου επιτελείου βιομηχάνων, ότι πιο «σωστή» ή «δίκαιη» είναι μια άλλη επιλογή.

Ημόνη επιλογή που μπορεί να σταματήσει αυτή την πορεία, είναι η ανατροπή της πολιτικής που την υπακούει, να εμποδιστούν, τελικά να μην περάσουν τα αντεργατικά μέτρα. Να ανοίξει ο δρόμος για μια άλλη λαϊκή εξουσία, αφού το κράτος, μόνο σαν κράτος της λαϊκής εξουσίας, με όρους λαϊκής οικονομίας, αναλαμβάνει από θέση ύπαρξης, την ευθύνη για την ασφάλιση, την υγεία, την εργασία και την παιδεία του λαού.

Γιώργος ΦΛΩΡΑΤΟΣ