Πέμπτη Φάλαγγα... | Επωνύμως | ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

Πέμπτη Φάλαγγα...

Πριν από δέκα χρόνια, όταν οι κομμουνιστές στην Ελλάδα μιλούσαν για τον πεμπτοφαλαγγίτικο ρόλο που έπαιξαν κάποιοι «υψηλά ιστάμενοι» στις σοσιαλιστικές χώρες, ώστε να επιτευχθεί η ανατροπή του σοσιαλισμού, η αντιμετώπιση που είχαν μόνο... ευγενική δεν ήταν. Οι ελαφρύτερες κατηγορίες που εισέπρατταν ξεκινούσαν από το ότι έπασχαν από «φαντασιοπληξία» και έφταναν μέχρι ότι ήταν «αθεράπευτα δογματικοί», πως είχε «θολώσει» το μυαλό τους από τις εξελίξεις και πως αντί για πολιτικές εκτιμήσεις επιδίδονταν στην «ανάγνωση της ιστορίας με αστυνομικό τρόπο». Φυσικά, την τιμητική του σε αυτού του είδους τις επικρίσεις την είχε το ΚΚΕ.

Ηταν, βλέπετε, η εποχή που ο Γκορμπατσόφ δεν είχε ακόμα αναλάβει τη διαφήμιση της πίτσας «Χατ», ούτε της γερμανικής μάρκας προφυλακτικών... και, επομένως, είχε ακόμα πέραση η θεωρία του «φωτισμένου ηγέτη», στην οποία επιδίδονταν οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί της Δύσης.

Αυτά τότε. Τώρα, και όσο περνούν τα χρόνια, οι μάσκες πέφτουν. Και μαζί με τις αποκαλύψεις για το τι κρυβόταν πίσω από τα περί «διαφάνειας» και «ανασυγκρότησης», μαζί με την εκκωφαντική απόδειξη της ιστορικής λαθροχειρίας που κρυβόταν πίσω από την «περεστρόικα», την «γκλάσνοστ» και τα υπόλοιπα φούμαρα, έρχεται στο φως και ο πραγματικός ρόλος των προσώπων. Ερχεται στην επιφάνεια το πραγματικό παιχνίδι που έπαιξαν τα πρόσωπα, εκείνα τα πρόσωπα που, λειτουργώντας πρακτόρικα και προδοτικά, συνδέθηκαν άμεσα με την επιχείρηση ανατροπής του σοσιαλισμού. Η τελευταία ομολογία, δε, είναι από εκείνες που κάνουν πάταγο:

«Ο στόχος ολόκληρης της ζωής μου ήταν η εξολόθρευση του κομμουνισμού... Ακριβώς για να πετύχω αυτό το σκοπό, χρησιμοποίησα τη θέση μου στο κόμμα και στη χώρα»!!!

Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον ίδιο τον Μ. Γκορμπατσόφ... Ειπώθηκαν κατά τη διάρκεια σεμιναρίου στο αμερικανικό πανεπιστήμιο της Τουρκίας, δημοσιεύτηκαν στις 26 του Ιούλη στην εφημερίδα «Πράβντα Ποσί» και γνωστοποιήθηκαν στην ελληνική κοινή γνώμη, προχτές, από τον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη».

«Ποία χρεία άλλων μαρτύρων έχομεν;», θα 'λεγε κανείς. Κι είναι ακριβώς έτσι. Ο Γκορμπατσόφ, δέκα χρόνια μετά, σε έναν από τους σταθμούς των ανά τον κόσμο περιοδειών του, εκεί όπου εμφανίζεται κατόπιν αμοιβής (κάτι σαν περιφερόμενη πόρνη δηλαδή) και παραδίδει μαθήματα εφαρμοσμένης αντικομμουνιστικής θεωρίας, μίλησε. Και είπε πολλά. Ισως να ήταν ρήτρα του συμβολαίου του να τα πει. Αλλά μας είναι αδιάφορο. Σημασία έχει ότι μίλησε. Μίλησε και για το δικό του ρόλο και για το ρόλο των υπόλοιπων, που συνέδεσαν το όνομά τους με την καταστροφή της ΕΣΣΔ:

«Κατάφερα να βρω συναγωνιστές για την πραγματοποίηση αυτού του στόχου. Μεταξύ αυτών - δήλωσε ο Γκορμπατσόφ - μια εξέχουσα θέση κατέλαβαν ο Α. Ν. Γιάκοβλεφ και ο Ε. Α. Σεβαρντνάτζε, των οποίων η συνεισφορά στην κοινή υπόθεση ήταν ανεκτίμητη»...

Είναι προφανές ότι όταν φτάσεις στον πάτο του εξευτελισμού μετά δεν υπάρχει άλλος πάτος. Διότι ακόμα και στην προδοσία υπάρχουν διαβαθμίσεις. Αλλά να πληρώνεσαι για να εμφανίζεσαι ενώπιον ακροατηρίων και να λες ότι είσαι προδότης, συνιστά μια σοβαρή μετεξέλιξη της σαπίλας. Οπως και να 'χει, αυτοί οι πουλημένοι στον ιμπεριαλισμό άνθρωποι έβαλαν το χεράκι τους σε μια ανείπωτα αρνητική, την πιο αρνητική, για την ανθρωπότητα εξέλιξη του 20ού αιώνα.

Εκείνο, πάντως, που κάνει εντύπωση είναι ότι οι θαυμαστές τους, εκείνοι που κατηγορούν συνήθως τους κομμουνιστές ότι δεν αποδίδουν στην προσωπικότητα το βάρος που της αναλογεί στα ιστορικά γεγονότα (!), κάνουν - τώρα - ότι δεν καταλαβαίνουν. Οι κομμουνιστές, όμως καταλαβαίνουν. Γνωρίζουν ότι ο ρόλος του ατόμου στην ιστορία είναι σημαντικός, στο μέτρο που του αναλογεί. Στο μέτρο ακριβώς αυτό, ο ρόλος της πέμπτης φάλαγγας στις σοσιαλιστικές χώρες ήταν - δυστυχώς - καθοριστικός, όπως άλλωστε είναι σε όλες τις εποχές, σε όλες τις χώρες.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ