Ο άδικος πόλεμος στη Λιβύη φέρνει στην επιφάνεια όλο το πλέγμα των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και αντιθέσεων, θέτει επί τάπητος την ευρύτερη ιμπεριαλιστική στρατηγική και την ελληνική εμπλοκή, ξεγυμνώνει την ίδια τη φύση του καπιταλιστικού συστήματος, που, ειδικά σε συνθήκες παγκόσμιας κρίσης του, δείχνει την πιο επιθετική και απάνθρωπη μορφή του. Πίσω από τις διακηρύξεις των επιτιθεμένων περί αποκατάστασης δήθεν της δημοκρατίας και αποφυγής μιας «ανθρωπιστικής κρίσης», κρύβεται η πρεμούρα τους να βάλουν στο χέρι τα πετρέλαια της Λιβύης, υποβοηθώντας την αναρρίχηση στην εξουσία ενός άλλου καθεστώτος από αυτό του Καντάφι, που έκανε έως τώρα τη δουλειά τους.

Ο καπιταλισμός κουβαλάει μαζί του τον πόλεμο, σ' όλο το διάβα της ιστορικής του εξέλιξης, επειδή σ' αυτόν εμπεριέχονται οι αιτίες του: Η ταξική εκμετάλλευση, οι ανταγωνισμοί για το μοίρασμα της λείας ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές, η αναζήτηση νέων διεξόδων για να επενδυθούν συσσωρευμένα κεφάλαια, ιδιαίτερα σε συνθήκες παγκόσμιας και συγχρονισμένης κρίσης. Το ίδιο συμβαίνει τώρα και στη Λιβύη. Το καθεστώς Καντάφι, που υπηρέτησε για δεκαετίες την ίδια αντιλαϊκή στρατηγική με τους σημερινούς του αντιπάλους, αναζήτησε νέες συμμαχίες στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική σκακιέρα, με δέλεαρ τον ορυκτό πλούτο της χώρας. Οι εύθραυστες ισορροπίες στην περιοχή διαταράχθηκαν. Οι καπιταλιστικές χώρες, που βρέθηκαν μπροστά στον κίνδυνο να μείνουν πίσω στην κούρσα του ανταγωνισμού για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών, μπήκαν μπροστά για την οργάνωση της επέμβασης σε βάρος του λαού της Λιβύης.

Οι κολεγιές που διαμορφώνονται με αιχμή τον πόλεμο είναι η άλλη όψη των αντιθέσεων, που οξύνονται και αποτελούν πρόπλασμα για μελλοντικές εστίες φωτιάς στην περιοχή μας. Σε κάθε περίπτωση, χαμένος ήταν και παραμένει ο λαός της Λιβύης. Από τη σκοπιά των δικών του συμφερόντων, ο πόλεμος είναι πέρα για πέρα άδικος. Αλλωστε, το «αίτημα» - πρόσχημα στις ισχυρότερες ιμπεριαλιστικές χώρες να επέμβουν το κατέθεσε μια ισχυρή μερίδα της αστικής τάξης στη Λιβύη, η οποία κάθε άλλο παρά φιλολαϊκές προθέσεις έχει, σε ό,τι αφορά την επόμενη μέρα του πολέμου. Οι επίσημοι συνομιλητές της Συμμαχίας, που αυτές τις μέρες πνίγουν στο αίμα τη Λιβύη, είναι πρώην στελέχη της κυβέρνησης Καντάφι, δοκιμασμένα στην άσκηση της φιλομονοπωλιακής πολιτικής στη χώρα τους.

Η διαμόρφωση της πολιτικής κατάστασης στη Λιβύη είναι αποκλειστικό δικαίωμα και υποχρέωση του λαού της. Καθορίζεται από τους συσχετισμούς στο εθνικό πεδίο και καμιά άλλη δύναμη δεν έχει το δικαίωμα να επέμβει. Πραγματική διέξοδο για το λαό μπορεί να δώσει μόνο μια πολεμική ανταπάντηση στον κατακτητή ιμπεριαλιστή, αλλά και εναντίον της κυρίαρχης τάξης της Λιβύης, χωρίς στο ελάχιστο να υποτιμάται η σημασία της αντίστασης στην ιμπεριαλιστική εισβολή. Ο δίκαιος πόλεμος σήμερα, για να έχει θετική έκβαση, πρέπει να συνδυάζεται με την πάλη κατά της εγχώριας αστικής τάξης και κατά του ξένου ιμπεριαλιστή. Για να γίνει ο λαός πραγματικός αφέντης στον τόπο του, ιδιοκτήτης του πλούτου που παράγει.