Το ότι είναι υπόθεση της εργατικής τάξης η Παιδεία είναι μια διαπίστωση που την κάνουμε συχνά και που τουλάχιστον οι ταξικές δυνάμεις έχουν κάνει προσπάθειες να της δώσουν «σάρκα και οστά» μέσα από συγκεκριμένες πρωτοβουλίες. Το ΠΑΜΕ αλλά και ταξικά σωματεία που συσπειρώνονται σε αυτό έχουν μπει μπροστά σε μεγάλες κινητοποιήσεις για την Παιδεία τα προηγούμενα χρόνια, έχουν πάρει πρωτοβουλίες κοινής δράσης και ανάδειξης εκπαιδευτικών θεμάτων μαζί με τα όργανα και τις συσπειρώσεις του μαθητικού και του φοιτητικού - σπουδαστικού κινήματος. Σ' αυτό το δρόμο, η εργατική τάξη με τους συμμάχους της πρέπει να βαδίσουν πιο αποφασιστικά. Αυτό γίνεται και τώρα με τις πρωτοβουλίες του ΠΑΜΕ Αθήνας, διαφόρων συνδικάτων, που συζητούν με φορείς εκπαιδευτικών, γονιών, μαθητών, για την κοινή οργάνωση της πάλης ενάντια στις συγχωνεύσεις σχολείων.

Μέσα στους χώρους δουλειάς, μέσα στα σωματεία μπορεί και πρέπει πιο έντονα να ανοίξει η συζήτηση για τη μόρφωση των παιδιών του λαού. Αλλωστε, ήταν ένα από τα θέματα της προχτεσινής Μέρας Πανελλαδικής Δράσης του ΠΑΜΕ. Οι αναδιαρθρώσεις που φέρνει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ από το δημοτικό σχολείο μέχρι το πανεπιστήμιο, που συνεχίζουν κι επεκτείνουν την πολιτική που ακολούθησε και σε αυτό τον τομέα η προηγούμενη κυβέρνηση της ΝΔ, θα έχουν ως γενικές συνέπειες να πληρώνει ακόμα περισσότερο η λαϊκή οικογένεια για τη μόρφωση των παιδιών της, θα ρίξουν κι άλλο το επίπεδο της εκπαίδευσης για τη μεγάλη μάζα των παιδιών, θα εισαγάγουν νέους ταξικούς φραγμούς μεταξύ αλλά και εντός των διαφόρων βαθμίδων της εκπαίδευσης. Επιπλέον, η άγρια επίθεση που δέχονται τα λαϊκά στρώματα στην παρούσα φάση, που η πολιτική του κεφαλαίου τους φορτώνει τα βάρη της οικονομικής κρίσης, διογκώνει τις επιπτώσεις της ήδη υπάρχουσας εμπορευματοποίησης υπηρεσιών εκπαίδευσης. Αν, π.χ., πριν μερικά χρόνια ο γονιός έσφιγγε όσο μπορούσε το ζωνάρι προκειμένου να πληρώσει κι ένα παραπάνω φροντιστήριο ή μια εξωσχολική δραστηριότητα, τώρα δεν το μπορεί. Τώρα του γίνονται βραχνάς ακόμα και μικροέξοδα του τύπου «δώστε κάτι για μια εκδρομή του σχολείου» που παλιότερα ίσως δεν τα λογάριαζε.

Η αποκάλυψη της εκπαιδευτικής πολιτικής και των συνεπειών της από τις ταξικές δυνάμεις πλατιά στο λαό είναι «ένα το κρατούμενο». Από κει και πέρα είναι πλήθος οι πρωτοβουλίες, οι ενέργειες, η μαζική δράση που μπορεί να ξεδιπλωθεί από τους εργάτες για τα ζητήματα της εκπαίδευσης. Είναι, παράλληλα, τα ζητήματα της εκπαίδευσης και ένας πρόσφορος κρίκος για την υπόθεση της συμμαχίας της εργατικής τάξης με τα άλλα λαϊκά στρώματα. Τα προβλήματα των σχολείων, των ανύπαρκτων επαγγελματικών σχολών, των πανεπιστημίων, τα βιώνουν με τον ίδιο τρόπο οι οικογένειες των εργατών, των αυτοαπασχολούμενων, των μικρών αγροτών, τα βιώνουν πολλές φορές πιο έντονα οι γυναίκες των λαϊκών οικογενειών και φυσικά τα παιδιά τους που βρίσκονται στα θρανία. Και, επιπλέον, γίνεται όλο και πιο έντονα φανερό ότι η λύση και σ' αυτά τα προβλήματα δεν μπορεί να έρθει παρά σε μια εκπαίδευση εκ βάθρων διαφορετική, που θα υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες σε ένα κοινωνικοοικονομικό σύστημα που επίσης θα υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες. Τώρα είναι η ώρα για πιο αποφασιστική δράση παντού, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε σχολείο, σε κάθε γειτονιά.