Λογής λογής διεκδικητές της ψήφου για περιφέρειες και δήμους, δηλαδή λαϊκής έγκρισης για να ασκήσουν πολιτική σε περιφερειακό και τοπικό επίπεδο, υποστηρίζουν πως η δική τους παρουσία στο τιμόνι της «τοπικής» εξουσίας θα έχει θετικό αποτέλεσμα για το λαό. Αυτό ειδικά το ισχυρίζονται υποψήφιοι περιφερειάρχες, καθώς είναι γεγονός ότι οι Περιφέρειες αναδεικνύονται σε μικρές κυβερνήσεις, όπως είπε και η κυβέρνηση. Ουδέν ψευδέστερον από το να υποστηρίζουν ότι με δεδομένη την αντιλαϊκή κεντρική πολιτική, με την οποία δε διαφωνούν, θα την ασκήσουν περιφερειακά έτσι που αυτή να είναι φιλολαϊκή. Ο ίδιος ο σχεδιασμός για την κρατική μεταρρύθμιση δεν αφήνει περιθώρια για αυταπάτες. Ειδικά για την Περιφέρεια ισχύει απόλυτα πως καλείται να «συμβάλει με υπευθυνότητα και διοικητική ικανότητα στην προώθηση των εθνικών στρατηγικών στόχων», δηλαδή να είναι ένα αποτελεσματικότερο τμήμα της κρατικής μηχανής.

Γι' αυτό και το ερώτημα που αποφεύγουν να απαντήσουν όσοι ισχυρίζονται πως η παρουσία τους θα κάνει φιλολαϊκή αυτή την κρατική διοίκηση είναι συγκεκριμένα, «ποια πολιτική θα εφαρμόσουν;». Αυτή η πολιτική είναι ήδη προσδιορισμένη: Περιλαμβάνει αποφάσεις όπως: Μείωση εισοδημάτων των δημοσίων υπαλλήλων, ανατροπές στο ασφαλιστικό σύστημα, περικοπή στις κοινωνικού χαρακτήρα κρατικές δαπάνες, μέτρα για νέα προνόμια - φοροαπαλλαγές στο μεγάλο κεφάλαιο έτσι που να πέφτει κι άλλο η τιμή πώλησης της εργατικής δύναμης. Οι περιφερειάρχες, δηλαδή, με το «καλημέρα» θα πρέπει καταρχήν να υλοποιήσουν αυτή την πολιτική. Ακόμα και η πλέον σύντομη αναφορά σε ορισμένους τομείς όπου θα ασκεί εξουσία η Περιφέρεια έχει να προαναγγείλει αντιλαϊκό αποτέλεσμα: Π.χ. στην Υγεία: Η κατεύθυνση είναι τα δημόσια νοσοκομεία να «αποκεντρωθούν» στις Περιφέρειες και να λειτουργούν ως «αυτόνομες οικονομικές μονάδες» με δικούς τους πόρους, σε κοινό πλαίσιο με τον ιδιωτικό τομέα. Δηλαδή, με ιδιωτικοοικονομικά και ανταγωνιστικά κριτήρια. Αυτό όμως οδηγεί στην ακόμα μεγαλύτερη εμπορευματοποίηση της Υγείας, στην όξυνση της ανισομετρίας μέσα και ανάμεσα στις περιοχές της χώρας. Ανάλογη είναι και η κατεύθυνση στο χώρο της Παιδείας, όπου μέσα από την αποκεντρωμένη λειτουργία επιχειρείται να σπάσει ο όποιος ενιαίος χαρακτήρας της εκπαίδευσης (οι προχτεσινές εξαγγελίες της κυβέρνησης ενισχύουν αυτήν την κατεύθυνση).

Οσο βέβαιο είναι ότι υποψήφιοι που ασπάζονται την κεντρικά εξαγγελμένη αντιλαϊκή πολιτική (όποια παραλλαγή της κι αν αποδέχονται ως προς τη διαχείριση) είναι υποχρεωμένοι να συμβάλουν ειδικά από τη θέση του περιφερειάρχη στο παραπέρα ξεζούμισμα των λαϊκών στρωμάτων, άλλο τόσο βέβαιο είναι ότι οι μόνοι που μπορούν να αξιοποιήσουν και την περιφερειακή διοίκηση σε όφελος του λαού είναι μόνο αυτοί που ανοιχτά, καθαρά και ξάστερα αντιπαλεύουν από σήμερα αυτή την πολιτική. Μοιάζει οξύμωρο, έχει όμως αποδειχτεί ξανά και ξανά: Σε όποια θέση κι αν βρίσκεται ο αιρετός το κρίσιμο είναι ποια πολιτική θέλει να εφαρμόσει. Οι υποψήφιοι της «Λαϊκής Συσπείρωσης» έχουν κάνει εξαρχής καθαρό ότι και το εκλογικό αποτέλεσμα πρέπει να είναι τέτοιο που να δυσκολεύει την εφαρμογή της σημερινής πολιτικής, να οδηγεί στην ανατροπή της. Οι υποψήφιοι της «Λαϊκής Συσπείρωσης» έχουν κάνει καθαρό ότι ζητάνε την ψήφο του λαού για να μην εφαρμόζουν την κρατική αντιλαϊκή πολιτική, να μπαίνουν μπροστά στην οργάνωση και στη στήριξη των λαϊκών αγώνων, για να εμποδιστεί στην εφαρμογή της αποκαλύπτοντάς την και βάζοντας όσο γίνεται φραγμούς, να συμπορεύονται με το λαϊκό κίνημα.