Περίσσεψαν χτες τα ευχολόγια και οι διαπιστώσεις από τα αστικά κόμματα, με αφορμή τη σημερινή 36η επέτειο από την κατάρρευση της χούντας. Η επιβολή της δικτατορίας στην Ελλάδα αποτέλεσε στρατηγική επιλογή των ισχυρότερων μερίδων της ντόπιας και ξένης πλουτοκρατίας τη δεδομένη ιστορική στιγμή. Οι ίδιες οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις ήταν αυτές που την απέσυραν το 1974, για να την αντικαταστήσουν με την αστικοδημοκρατική διαχείριση της καπιταλιστικής εξουσίας. Τα παραπάνω αποτελούν διαπιστώσεις κρίσιμες για να προσεγγίσει κανείς με τρόπο ουσιαστικό τις εξελίξεις στα 36 χρόνια που μεσολάβησαν από την «αποκατάσταση» - όπως συνηθίζεται να λέγεται - της δημοκρατίας. Ποια δημοκρατία όμως απεκατέστησαν οι αστοί και τα κόμματά τους;

Αρκεί σήμερα να ρίξει κανείς μια ματιά στους όρους με τους οποίους ζει και βγάζει το μεροκάματο η συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας για να βγάλει συμπεράσματα. Εκατοντάδες χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά έχουν έναν τουλάχιστον άνεργο. Η Υγεία, η Παιδεία και η Πρόνοια αποτελούν ακριβοπληρωμένο εμπόρευμα, προσβάσιμο μόνο σε όποιον διαθέτει το ανάλογο βαλάντιο. Οι λαϊκές ελευθερίες συνθλίβονται από νόμους που καταργούν τα προσωπικά δεδομένα στο όνομα της «περισσότερης ασφάλειας» του αστικού πολιτικού συστήματος. Οι τόποι δουλειάς έχουν μετατραπεί σε χρυσωρυχεία για μια χούφτα κηφήνες που απομυζούν τον ασύλληπτο, κοινωνικά παραγόμενο πλούτο.

Στον αντίποδα, τα εργοστάσια, τα μαγαζιά, τα καρνάγια, τα πλοία αποτελούν γκέτο για τα εκατομμύρια των εργαζομένων, τα συνδικαλιστικά δικαιώματα και οι ελευθερίες των οποίων χτυπιούνται αλύπητα και με το γράμμα της αστικής Δικαιοσύνης, που βγάζει παράνομες 9 στις 10 απεργίες. Η σημερινή αστική δημοκρατία είναι η «δημοκρατία» του μνημονίου της κυβέρνησης με την τρόικα, τα μέτρα του οποίου ψήφισαν ή στηρίζουν στο σύνολό τους τα αστικά κόμματα. Είναι η «δημοκρατία» των κουτσουρεμένων μισθών και συντάξεων, της ανεργίας, της αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. Είναι η «δημοκρατία» των μεγαλοεργοδοτών, που εκτός από τα μέσα παραγωγής κρατάνε στα χέρια τους και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, κατευθύνοντας σύμφωνα με τα συμφέροντά τους την ενημέρωση και την προπαγάνδα σε βάρος των εργατικών κατακτήσεων και των αγώνων.

Η σημερινή «δημοκρατία» είναι η πιο σκληρή δικτατορία των μονοπωλίων που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα. Εχθρεύεται τα λαϊκά συμφέροντα, την ώρα που η κοινωνική εξέλιξη και ο πλούτος που παράγεται μπορούν να ικανοποιήσουν κάθε λαϊκή ανάγκη, να ζήσει ο λαός καλύτερα. Τι τον εμποδίζει; Η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Αυτή την αντίφαση και τα αδιέξοδα της καπιταλιστικής διαχείρισης ανέδειξε με τον πιο οξυμένο τρόπο η οικονομική κρίση. Συντέλεσε όμως ταυτόχρονα στο να έρθει στο προσκήνιο πιο αποφασιστικά η συζήτηση για την πραγματική διέξοδο. Που δεν είναι άλλη από την ανάγκη να παρέμβει καθοριστικά ο λαϊκός παράγοντας, να δείξει τη δύναμή του. Είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να διασφαλίσει την πραγματική δημοκρατία, κερδίζοντας την εξουσία από την τάξη των εκμεταλλευτών και εγκαθιδρύοντας τη δική του λαϊκή εξουσία και οικονομία.