Οσο βαθαίνει η καπιταλιστική κρίση και στη χώρα μας, τόσο μεγαλώνουν οι αρνητικές συνέπειες για το λαό, ενώ δημιουργούνται αντικειμενικά προϋποθέσεις ανάπτυξης της ταξικής πάλης. Την οποία το κεφάλαιο πασχίζει να εμποδίσει, ακριβώς για να βγει το ίδιο αλώβητο από την κρίση, για να την πληρώσει ο λαός. Γι' αυτό έχουν «λυσσάξει», με μπαράζ δημοσιευμάτων στον αστικό Τύπο, να πείσουν τους εργαζόμενους ότι οι λαϊκοί αγώνες είναι η βασική αιτία για τη σημερινή κατάσταση. Προβάλλουν τον μπαμπούλα της «χρεοκοπίας της χώρας», τα δήθεν «κοινά συμφέροντα εργαζομένων - επιχειρηματικού κόσμου». Εμπόδιο σε αυτό το κατασκεύασμα των αστών, που προϋποθέτει τη χειραγώγηση των λαϊκών στρωμάτων, είναι η πολύμορφη δράση που αναπτύσσει το εργατικό ταξικό κίνημα, το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ.

Για του λόγου το αληθές, σε προχτεσινό άρθρο στην «Καθημερινή» με τίτλο «Κυβερνούν τα συνδικάτα», γράφτηκε: «Προϋπόθεση για την επιτυχία του προγράμματος (σ.σ. της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ) είναι ότι ο κάθε υπουργός δεν θα συντάσσεται με τα μαχητικά συνδικάτα, ιδιαίτερα όταν η δράση τους είναι παράνομη. Το ΚΚΕ και ο συνδικαλιστικός του βραχίονας ΠΑΜΕ δεν αναγνωρίζουν τους νόμους και το Σύνταγμα, καταλαμβάνοντας λιμάνια και ακινητοποιώντας πλοία, επιβεβαιώνοντας έτσι τις κοινές ιδεολογικές ρίζες φασιστών και κομμουνιστών». Σε μια παράγραφο εκφράζεται όλο το μίσος των αστών και, ταυτόχρονα, ο φόβος τους. Ξέρουν, διακρίνουν και υπολογίζουν τον ταξικό εχθρό τους. Ανησυχούν για την απήχηση που συναντά στα λαϊκά στρώματα ο λόγος και η δράση της συνεπούς αγωνιστικής πολιτικής, η δυναμική συσπείρωσης λαϊκών δυνάμεων σε ρότα ρήξης και στην πορεία ανατροπής της ίδιας της εξουσίας των μονοπωλίων.

Αυτό που «καίει» τους αστούς είναι ότι αμφισβητείται η ...νομιμότητα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Περισσότεροι εργαζόμενοι καταλαβαίνουν ότι τα ιδεολογήματα περί «προστασίας του δικαιώματος της εργασίας», που δήθεν πλήττεται από τις απεργίες, θέλουν να βάλουν τους εργαζόμενους στο «κρεβάτι του Προκρούστη», όχι για το «καλό της πατρίδας», αλλά για να μεγαλώνουν τα θησαυροφυλάκια των εκμεταλλευτών τους. Οι αστοί δημοσιολόγοι και πολιτικοί υπερασπίζονται την απεργοσπασία μαζί με την εχθρότητα στην περιφρούρηση της απεργίας, ακριβώς για να τσακίσουν το δικαίωμα των εργαζομένων να διεκδικούν με όλες τις μορφές όχι μόνο δουλειά με δικαιώματα, αλλά κυρίως - και αυτό τους τρελαίνει - να διεκδικούν όλο τον κοινωνικό πλούτο που αυτοί παράγουν και καρπώνονται οι κεφαλαιοκράτες. Φοβούνται την πάλη των εργαζομένων για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης για τα δικά τους συμφέροντα, που πετάει απ' έξω τη μειοψηφία των παρασίτων καπιταλιστών. Αυτόν που παλεύει το ΚΚΕ.

Και φυσικά, όσο βλέπουν οι αστοί ότι τα παραμύθια τους ξεθωριάζουν, τόσο πιο επιθετικοί γίνονται. Δεν έχουν, έτσι και αλλιώς, άλλη επιλογή, αφού για να συνεχίζουν να κερδίζουν αυτοί πρέπει να χάνουν οι εργάτες και τα λαϊκά στρώματα. Γι' αυτό και τα μέτρα, οι πιο φτηνοί εργάτες, οι συντάξεις - επιδόματα απορίας, η παραπέρα εκμετάλλευση ακόμα και ανήλικων εργαζομένων. Οι εργάτες και όλα τα λαϊκά στρώματα έχουν τη δική τους επιλογή, της σύγκρουσης μέχρι τέλους για τη δική τους εξουσία, προσπερνώντας και όποιες προτάσεις διαχείρισης από διάφορες δήθεν αγωνιστικές δυνάμεις, που θέλουν το βόλεμά τους σε έναν ...πιο ανθρώπινο καπιταλισμό. Οι κομμουνιστές αυτόν το δρόμο θα τραβήξουν, «καρφί στο μάτι» των εκμεταλλευτών, μέχρι ο λαός να καταργήσει την εκμετάλλευση.