Της «αγίας»... Φρειδερίκης δεόμεθα!
Αντε και στα δικά μας! Μετά την απόφαση της ομοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας να ανακηρύξει... άγιο τον τελευταίο τσάρο της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, Νικόλαον τον Β΄, ο οποίος εθανατώθη υπό της «δικόπου μαχαίρας» των... στυγερών μπολσεβίκων, όλα είναι πιθανά: Μέχρι να δούμε και τη Φρειδερίκη... αγία, που λέει ο λόγος! Για φανταστείτε το! Και γιατί όχι, μαζί με τη Φρειδερίκη και το τέκνο της, ο Κοκός, κι αυτός άγιος! Τι παραπάνω είχε ο τσάρος Νικόλαος, δηλαδή;
Αν και εδώ που τα λέμε, εκείνος παραήτανε άνθρωπος του... Θεού. Ενα μόνο σκεφτείτε: Επί των ημερών του... άγιου Νικόλαου του Β΄, εκείνος που στην πραγματικότητα «έλυνε και έδενε» στην αυτοκρατορική αυλή, και κυρίως στα αυτοκρατορικά δώματα, ήταν ο γνωστός για τις... ευσεβείς δραστηριότητές του, ο καλόγερος Ρασπούτιν... Βεβαίως, τίποτα δεν εμποδίζει το Πατριαρχείο Μόσχας να ανακηρύξει άγιο και τον... Ρασπούτιν. Εδώ έχουν γίνει άλλοι κι άλλοι.
Πάντως, ένεκα που η θεία φώτιση έδειξε το δρόμο στην αδελφή Ρωσική Εκκλησία, προτείνουμε στους δικούς μας ιεράρχες να μη βιαστούν. Αν θέλουν να αγιοποιήσουν κάποιον από τους... Γλύξμπουργκ, ας μην καταλήξουν αμέσως. Διότι πριν τον Κοκό υπήρξε ο πάππος του, ο άλλος Κωνσταντίνος. Οπως ο Νικόλαος ο Β΄, που οδήγησε το ρώσικο λαό στην απόγνωση και στις καταστροφές του ρωσο-ιαπωνικού πολέμου και του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, έτσι και ο «δικός μας» ηγήθηκε της «Μεγάλης Ιδέας» και της - επακόλουθης - Μικρασιατικής Καταστροφής. Αν τώρα πάλι από τη σύγκριση του αίματος και του πόνου που προκάλεσαν στα λαϊκά στρώματα αυτοί οι... άγιοι άνθρωποι, προκύψει ότι ο «δικός μας», ο Κωνσταντίνος, δε φτάνει σε... ευλαβικότητα τον... κατατρεγμένο τσάρο, ε, τότε ας μην τον κάνει κατευθείαν άγιο ο κ. Χριστόδουλος τον παππού του Κοκού. Ας τον κάνει... νεωκόρο.
Φυσικά, η Ρωσική Εκκλησία έχει τους λόγους της που αγιοποιεί τον τσάρο. Βλέπετε, τα ζιγκ-ζαγκ της ιστορίας δημιουργούν τέτοιους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς δύναμης, που καμιά φορά έρχονται τα πάνω κάτω. Μόνο να: Μερικά από αυτά τα πάνω κάτω είναι, τελικά, πρόσκαιρα. Βέβαια, όσοι χαίρονται από τα αναποδογυρίσματα, θέλουν να προσδώσουν μια ψευδαίσθηση «αιωνιότητας» και «μονιμότητας» στις ανατροπές. Αυταπατώνται ότι με αυτό τον τρόπο θα δώσουν παράταση στην προσωρινότητά τους. Και τότε αρχίζουν να «ξαναγράφουν» την ιστορία.
Τότε, λοιπόν, είναι που - σε ό,τι αφορά τους εκπροσώπους του Θεού επί της Γης - αρχίζουν τα... λιβανίσματα.
Τουτέστιν, αν κάποιος έμεινε στην ιστορία για την πολιτική του ανεπάρκεια και τη θρησκοληψία του, αν το όνομά του συνοδεύτηκε με πολυαίμακτες εκρήξεις κρατικής αυθαιρεσίας (απροσχημάτιστες διαδοχικές διαλύσεις της Δούμας το 1906, το 1907 και το 1912, εξωφρενική αντεπαναστατική καταστολή το 1905 κλπ.), αν η βασιλεία του ήταν συνώνυμη της λαϊκής εξαθλίωσης, αν το πολιτικό του πέρασμα ταυτίστηκε με ληστρικούς και ιμπεριαλιστικούς πολέμους, αν ακόμα και αυτή η τελετή της στέψης του προκάλεσε τον τραγικό θάνατο 2.000 ανθρώπων από συνωστισμό (!), τίποτα από όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία! Αυτό που έχει σημασία για τους πατέρες της Ορθοδοξίας, είναι ότι οι μπολσεβίκοι δεν έχτισαν... άγαλμα (!) στον τσάρο του καθεστώτος του Ρασπούτιν! Και έρχονται τώρα αυτοί να τον... αποκαταστήσουν διά της αγιοποίησής του!
Είναι προφανές ότι η καπιταλιστική παλινόρθωση, η ρώσικη μαφία και όλα τα συμπαρομαρτούντα, που επέφερε η «δυτική ελευθερία» στη Ρωσία, έχουν τους «αγίους» που τους ταιριάζουν. Αλλά, όπως (στην προκειμένη περίπτωση δε) θα μνημονεύσει ο κ. Χριστόδουλος «έστιν δίκης οφθαλμός ος τα πάνθ' ορά»...
Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
Feeds
