Μια παλικαρίσια μάχη, από αυτές που αφήνουν δυνατές παρακαταθήκες στην εργατική τάξη, συνεχίζεται σήμερα στο λιμάνι του Πειραιά. Κόντρα στην απόφαση της αστικής Δικαιοσύνης να κηρύξει παράνομη τη δίκαιη απεργία τους, οι ναυτεργάτες, με την αλληλεγγύη χιλιάδων συναδέλφων τους της στεριάς, επέβαλαν την απεργιακή απόφαση των ταξικών σωματείων τους, που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Ηταν τέτοια η αποφασιστικότητα των εργαζομένων κάθε ηλικίας που στάθηκαν από τα χαράματα στους καταπέλτες των πλοίων, ώστε χρειάστηκαν λίγες μόνο ώρες για να κουρελιαστεί στην πράξη το φιρμάνι της δικαστικής απαγόρευσης και όσοι το μεθόδευσαν για το συμφέρον των εφοπλιστών. Κανένα καράβι δεν έλυσε χτες κάβο από το λιμάνι του Πειραιά. Το ίδιο θα γίνει και σήμερα.

Δεν είναι η πρώτη φορά που μια απεργιακή μάχη παραδειγματίζει και ανοίγει νέους δρόμους για την εργατική τάξη και τους αγώνες της. Η απεργία το Μάη του 2002, κόντρα στην επιστράτευση από την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, έδειξε στο εφοπλιστικό κεφάλαιο και στους πολιτικούς εκπροσώπους του πως όταν η εργατική τάξη είναι αποφασισμένη να επιβάλει το δίκιο της, καμιά απαγόρευση δεν είναι ικανή να την πισωγυρίσει. Με δεδομένη τη δύναμη που έχει η σωστή στρατηγική, αναδείχτηκε το ζήτημα του συσχετισμού ως ο κρίσιμος εκείνος κρίκος που θα καθορίσει την εξέλιξη της ταξικής πάλης. Από αυτή τη σκοπιά, η ολοένα και μεγαλύτερη συγκέντρωση δυνάμεων, που ενιαία θα παλεύουν σε ταξική γραμμή, θα γέρνει βήμα το βήμα ολοένα και περισσότερο την πλάστιγγα προς τη μεριά της εργατικής τάξης.

Το Φλεβάρη του 2006, η τότε κυβέρνηση της ΝΔ αντέταξε και πάλι την επιστράτευση στη ναυτεργατική απεργία. Μάταια. Κανένα καράβι δεν έφυγε, κανένας ναυτεργάτης δεν ανέλαβε βάρδια, πριν κουρελιαστεί η κατάπτυστη πολιτική απόφαση και λήξει η απεργία. Η παρακαταθήκη αυτής και άλλων αναμετρήσεων, οι άρρηκτοι δεσμοί των ταξικών ναυτεργατικών σωματείων με τους εργάτες της θάλασσας, το κύρος του ΚΚΕ μέσα και έξω από τα καράβια, έδωσαν και δίνουν σημαντικούς καρπούς. Στις 17 του Δεκέμβρη, οι ναυτεργάτες ξαναέδεσαν τα πλοία, συμμετέχοντας μαζί με χιλιάδες ακόμα συναδέλφους τους σε μια ξεχωριστή από κάθε άποψη απεργιακή μάχη. Το ίδιο γίνεται και τις τελευταίες δυο μέρες, με νέα ποιοτικά στοιχεία, που επιβάλλεται να συζητηθούν πλατιά στους τόπους δουλειάς.

Αποτιμώντας κινητοποιήσεις σαν κι αυτές, οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται μεγαλύτερη πίστη στη δύναμη που κρύβει το δίκιο τους και η αποφασιστικότητά τους να το επιβάλουν. Ο δρόμος είναι δύσκολος, δείχνει όμως πως οι μόνες θυσίες που αξίζει να κάνει ο λαός είναι οι θυσίες του αγώνα. Η κατά μέτωπο σύγκρουση με το εφοπλιστικό κεφάλαιο και τους μηχανισμούς του δείχνει ότι ένας αγώνας αποκτά πολλαπλάσια δύναμη όταν έχει μέσα του ισχυρό το σπέρμα της ευθείας αμφισβήτησης της εξουσίας του κεφαλαίου, της στρατηγικής που το υπηρετεί. Τα αμέσως επόμενα χρόνια, τέτοιοι αγώνες θα πληθύνουν. Θα φέρουν για τα καλά στην ημερήσια διάταξη του κινήματος το ζήτημα της πάλης για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης.