Το δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα του κρατικού προϋπολογισμού αποτελούσαν πάντα το επιχείρημα των κυβερνώντων για να περνούν τα κατά καιρούς αντιλαϊκά τους μέτρα, ανεξάρτητα αν στην κυβερνητική εξουσία βρισκόταν το ΠΑΣΟΚ ή η ΝΔ. Ετσι και τώρα, με τον «ακριβό» κρατικό δανεισμό, στήνουν καυγά τα αστικά ΜΜΕ, τάχα ενάντια στους κερδοσκόπους, μπροστά στο νέο κύκλο επίθεσης στα λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις.

Εδώ και δύο τουλάχιστον δεκαετίες, στο όνομα των χρεών και της ανταγωνιστικότητας και με στόχο την εξασφάλιση περισσότερων πόρων στη διάθεση του δημοσίου για τη μείωση των ελλειμμάτων, έχουμε τη συνεχή μείωση των πραγματικών αποδοχών των εργαζομένων, την κατάργηση των σταθερών σχέσεων εργασίας, τη συνεχή αύξηση της φορολογίας των λαϊκών στρωμάτων, το ξεκλήρισμα των αγροτών, που ο ένας μετά τον άλλο χάνουν τις επιδοτήσεις τους. Στο όνομα της εξασφάλισης πόρων από το δημόσιο έχουμε την πολιτική ιδιωτικοποιήσεων και την παράδοση ολόκληρων τομέων στρατηγικής σημασίας στο ιδιωτικό κεφάλαιο, εμπορευματοποίηση των τομέων της Υγείας, της Παιδείας, του Πολιτισμού. Εδώ και δύο δεκαετίες οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ πρόσφεραν «γην και ύδωρ» στους εκπροσώπους του κεφαλαίου, επειδή τάχα η δική τους επιχειρηματική δράση θα συνέβαλλε τάχα στην ανάπτυξη, άρα και στην αντιμετώπιση της ανεργίας, στο λαϊκό εισόδημα.

Ολα αυτά τα χρόνια οι εργαζόμενοι: Εχουν χρυσοπληρώσει τους τραπεζίτες, που δανείζουν τη χώρα, με τοκοχρεολύσια που αγγίζουν αστρονομικά ποσά. Μόνο μέσα στη δεκαετία που διανύουμε πληρώθηκαν περί τα 277 δισ. ευρώ. Εχουν χρηματοδοτήσει την κερδοφορία του κεφαλαίου, που από 1,5% του ΑΕΠ το 1990, «πέταξε» στο 7,9% το 2007. Εχουν ματώσει γνωρίζοντας πρωτοφανείς ρυθμούς αύξησης του βαθμού εκμετάλλευσης και συνεχή χειροτέρευση της θέσης τους στην κοινωνία.

Το αποτέλεσμα; Ερχεται τώρα και πάλι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και από κοινού με την ΕΕ, ξανά στο όνομα του δημόσιου χρέους και των ελλειμμάτων, σχεδιάζουν να γδάρουν στην κυριολεξία το λαό. Για να εξασφαλίσουν, λέει, πρόσθετους πόρους, για να κλείσουν τα ελλείμματα και να καλύψουν τις δανειακές ανάγκες του κράτους. Στην πραγματικότητα, για να μπουκώσουν και πάλι τους εκπροσώπους του κεφαλαίου. Είτε πρόκειται για τις τράπεζες που όπως είναι φυσικό δανείζουν με όλο και υψηλότερα επιτόκια, είτε πρόκειται για άλλα τμήματα του κεφαλαίου και της άρχουσας τάξης, που αξιώνουν ακόμα πιο ευνοϊκούς όρους για την αύξηση της κερδοφορίας τους. Κερδοφορία που, να το πούμε με την ευκαιρία, δεν ανακόπηκε ούτε μέσα στη δίνη της οικονομικής κρίσης που μαστίζει το σύστημα.

Δε θέλει και πολλή σκέψη. Τα ελλείμματα του δημοσίου στον καπιταλισμό δεν είναι πρωτοτυπία της δικής μας χώρας. Είναι το λογικό επακόλουθο της πολιτικής στήριξης του κεφαλαίου, το οποίο ποτέ δεν πρόκειται να δηλώσει «χορτάτο». Και επειδή η ίδια του η φύση το οδηγεί να απαιτεί - και να καταφέρνει - να αρπάζει όλο και μεγαλύτερο μέρος από τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι, γι' αυτό και ο φαύλος κύκλος των ελλειμμάτων θα συνεχίσει να υπάρχει, όσο διατηρείται η κυριαρχία του. Είναι κι αυτός ένας ακόμα λόγος, ώστε οι εργαζόμενοι να συνειδητοποιήσουν ότι κάθε προοπτική που είναι προς όφελός τους κινείται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση όχι μόνο με τα συμφέροντα του κεφαλαίου, αλλά και με τις κυβερνήσεις οι οποίες το υπηρετούν.