Είναι πια φανερό ότι η άρχουσα τάξη και το πολιτικό προσωπικό της έχουν επιλέξει, και τους «εθνικούς στόχους», και το δρόμο για τη συμμετοχή της χώρας στην υπό διαμόρφωση ομοσπονδία της ΕΕ. Οσον αφορά το στόχο, με κάθε τρόπο και πάση θυσία, η Ελλάδα να είναι μέσα στο «σκληρό πυρήνα» της ΕΕ. Ο καταλληλότερος τρόπος για να επιτευχθεί είναι η επίδειξη επιθετικής υποτέλειας, η εκχώρηση των πάντων στο νέο ιμπεριαλιστικό «κέντρο», η απόλυτη συμμόρφωση με τις πιο προωθημένες ιμπεριαλιστικές και βαθιά αντιλαϊκές επιλογές των «ισχυρών εταίρων».

Το δόγμα του Κ. Σημίτη «ποτέ ξανά στη δεύτερη ταχύτητα» σηματοδοτεί και καθοδηγεί τη σκέψη και τις ενέργειες της κυβέρνησης, στην πορεία προς την ομοσπονδιοποίηση της ΕΕ. Ταυτόχρονα, όμως, αυτό το δόγμα επιχειρεί να αποκρύψει και ξορκίσει τους φόβους που διακατέχουν την άρχουσα τάξη και τους διαχειριστές των συμφερόντων της, μήπως ακριβώς ξεπέσει στη δεύτερη ταχύτητα. (Αυτούς τους φόβους θέλουν να τους κάνουν φόβους όλου του λαού). Αυτός είναι ο λόγος, που στον «ευρωδιάλογο» που γίνεται μεταξύ των «ατμομηχανών» της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, η ελληνική κυβέρνηση, σε απόλυτη σύμπνοια και ταύτιση με την ηγεσία της ΝΔ, φροντίζουν να διαμορφώνουν θέσεις που να εναρμονίζονται με ό,τι πιο «μοντέρνο» ακούγεται στις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Καμία υποσημείωση, καμία ένσταση, μη τυχόν κατηγορηθούμε ως ευρωσκεπτικιστές και κακοχαρακτηριστούμε.

Η πλήρης σύμπλευση κυβέρνησης και ΝΔ καταδείχτηκε πανηγυρικά, τόσο στη συζήτηση που έγινε προχτές στην Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων που συζητήθηκε η στάση ενόψει της Διακυβερνητικής, όσο και στη χτεσινή συζήτηση στο Υπουργικό Συμβούλιο, αλλά και τη σχετική ημερίδα της ΝΔ. Σύμφωνα με την ενιαία, «εθνική» γραμμή πλεύσης που έχει διαμορφωθεί, η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στο υπερεθνικό κέντρο είναι κάτι αναπόφευκτο και νομοτελειακό. Η συγκατάθεση στη δημιουργία μιας Ευρώπης πολλών ταχυτήτων προβάλλεται ως αναγκαιότητα, ενώ καλλιεργείται έντονα η ψευδαίσθηση ότι η Ελλάδα θα είναι πάντα στο σκληρό πυρήνα που λαμβάνει τις αποφάσεις. Προφανώς, οι ισχυροί εταίροι θα σπεύδουν να μας ρωτάνε, επειδή η Ελλάδα αντιπροσωπεύει το 1%-1,5% του ΑΕΠ της ΕΕ... Σπεύδουν να «χαιρετίσουν» και πλειοδοτούν στην κατάργηση του βέτο, στην εφαρμογή της αρχής της ευελιξίας ή ενισχυμένης συνεργασίας, προβάλλοντας τον αστείο ισχυρισμό ότι η Ελλάδα δεν έχει τίποτα να φοβηθεί, αφού θα βρίσκεται πάντα με τους «νικητές».

Φροντίζουν, όμως, να κρύβουν από τις λαϊκές μάζες ότι μια τέτοια στρατηγική συνεπάγεται καταστροφικές επιπτώσεις για τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Αντίθετα, καθημερινά επιδίδονται σε συστηματική πλύση εγκεφάλου του λαού, ότι, τάχα, η ευρωπαϊκή ενοποίηση εγγυάται την ευημερία και ένα καλύτερο μέλλον, αντιστρέφοντας την πραγματικότητα και παρουσιάζοντας τα στενά ταξικά συμφέροντα της άρχουσας τάξης ως συμφέροντα του συνόλου του ελληνικού λαού. Διαμορφώνουν και καλλιεργούν νέους μύθους και αυταπάτες, όπως, για παράδειγμα, ότι η ομοσπονδιακή ΕΕ θα σέβεται τα δικαιώματα και τις ιδιαιτερότητες των κρατών - μελών, τη στιγμή ακριβώς που από αυτά τα «βαρίδια» επιχειρεί να απαλλαγεί, ώστε να μεγαλώσει την αποτελεσματικότητά της στην εξυπηρέτηση των συνολικότερων συμφερόντων των πολυεθνικών και του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών.

Οι εργαζόμενοι, οι λαϊκές μάζες, που βιώνουν καθημερινά μια εντελώς διαφορετική και εφιαλτική πραγματικότητα, στέκονται με μεγάλη επιφύλαξη στους νέους μεγαλοϊδεατικούς στόχους της άρχουσας τάξης. Ομως, αυτό δεν αρκεί. Χρειάζονται σκληροί ταξικοί αγώνες για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και κοινωνικών κατακτήσεων, αλλά και ο συντονισμός τους σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η Ευρώπη των πολυεθνικών δεν είναι η δική τους Ευρώπη.