Καθώς ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μπροστά σε πλατείες και σε κάμερες τηλεοπτικές πλειοδοτούν σε δόσεις «υπευθυνότητας» και «ελπίδας», άλλοι δυο εργάτες άφησαν χτες την τελευταία τους πνοή, καθώς εργάζονταν σε φρεάτιο αποχέτευσης στην Κηφισιά. Εννοείται ότι γι' αυτούς τους νεκρούς εργάτες δε θα βρεθεί χώρος ούτε στον κυβερνητικό απολογισμό του πρωθυπουργού, ούτε στα σχέδια «σωτηρίας» της χώρας που προβάλλει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Οι νεκροί και σακατεμένοι εργάτες στα γκέτο της εργοδοσίας, όπως και τα μέτρα προστασίας για τη ζωή τους, δεν έχουν θέση ούτε στα προεκλογικά προγράμματα των δύο κομμάτων. Αλλωστε, οι νεκροί εργάτες δε μιλάνε.

Και όμως ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ερίζουν για το ποιος είναι ο καλύτερος «προστάτης» των εργαζομένων. Αυτοί που δε θέλουν να επιβάλουν στην εργοδοσία ούτε τα στοιχειώδη μέτρα ασφαλείας για τη ζωή και την υγεία τους. Αυτοί που αποθεώνουν την παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητα με κάθε κόστος. Αυτοί που μετράνε μέχρι το τελευταίο ευρώ τα κέρδη των επιχειρήσεων, τους τόκους και τις αποδόσεις στο χρηματιστήριο, είναι οι ίδιοι που δε δίνουν δεκάρα τσακιστή για τη ζωή των εργαζομένων.

Ποιος είναι λοιπόν ο καλύτερος «προστάτης» των εργαζομένων; Η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ; Ποιος είναι ο πιο ευαίσθητος; Η ΝΔ, που στην πενταετία 2004-2008, κατά την οποία κυβέρνησε, έχασαν τη ζωή τους 623 εργάτες και εργάτριες; 'Η το ΠΑΣΟΚ που κατά τη δική του κυβερνητική τετραετία 2000-2003 σκοτώθηκαν στους χώρους δουλειάς 613 εργαζόμενοι; Τι βαραίνει περισσότερο στην τρομερή ζυγαριά του θανάτου; Οι 613 νεκροί επί ΠΑΣΟΚ ή οι 623 νεκροί επί διακυβέρνησης ΝΔ; Τι είναι χειρότερο; Οι 13 νεκροί των Ολυμπιακών έργων ή οι νεκροί της ΛΑΡΚΟ;

Ε, λοιπόν, σε αυτή την άθλια σύγκριση - που τους καλούν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ - οι εργαζόμενοι δε θα μπούνε. Για την εργατική τάξη δεν υπάρχει η πενταετία ΝΔ, δεν υπάρχει η τετραετία ΠΑΣΟΚ. Γιατί η εργατική τάξη μετράει με το ίδιο μέτρο όλους τους νεκρούς της. Μετράει τους 1.236 νεκρούς των τελευταίων εννιά χρόνων και τους χιλιάδες σακατεμένους και δεν τους ξεχωρίζει. Ετσι δεν ξεχωρίζει την ενιαία πολιτική που ασκήθηκε τα προηγούμενα χρόνια. Γιατί η ασυδοσία της εργοδοσίας, η πολιτική που έχει μετατρέψει τη ζωή του εργάτη να είναι πιο φτηνή από ένα εξάρτημα της μηχανής που δουλεύει, έχουν την ίδια σφραγίδα: «ΝΔ - ΠΑΣΟΚ».

Και αυτή τη μία ενιαία και αδιαίρετη πολιτική, που δε μετριέται με κυβερνητικές τετραετίες, αλλά με συγκεκριμένα αντεργατικά και αντιλαϊκά αποτελέσματα, πρέπει να κρίνουν οι εργαζόμενοι και μπροστά στις κάλπες. Να την κρίνουν όχι με το ποιος έκανε το λιγότερο κακό, αλλά πώς μπορεί να ξημερώσει μια καλύτερη μέρα, γι' αυτούς και τα παιδιά τους. Γιατί δεν είναι μοιραίο να πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο. Δεν είναι το «γραφτό μας» να μας σπρώχνουν από «τον Αννα στον Καϊάφα». Αυτόν το δρόμο της ελπίδας και της λαϊκής ανάτασης δείχνει σήμερα και παλεύει με συνέπεια το ΚΚΕ. Σε αυτόν το δύσκολο δρόμο πρέπει να πορευτούμε ακόμα πιο πολλοί, ακόμα πιο αποφασιστικά.