Εδώ και οχτώ ολόκληρες βδομάδες οι εργαζόμενοι στην «Παπουτσάνης» δίνουν μια σκληρή μάχη. Αναμετρούνται παλικαρίσια με την ισχυρή εργοδοσία του ομίλου Δαυίδ, δείχνοντας αξιοθαύμαστη αντοχή και σταθερότητα στον αγώνα τους. Παλεύουν για να μην περάσουν οι απολύσεις, να μην τους αφαιρέσουν δικαιώματα, διεκδικούν νέα Συλλογική Σύμβαση Εργασίας.

Τι «κρατάει» άραγε αυτούς τους εργάτες τόσες μέρες σε αυτό το δύσκολο αγώνα; Αυτό που κρίνεται και σε αυτόν τον αγώνα είναι το ψωμί των παιδιών τους, το μέλλον των οικογενειών τους. Αυτό τους κρατάει πενήντα και πλέον μέρες στον αγώνα. Από αυτό αντλούν δύναμη και κουράγιο. Γνωρίζουν πολύ καλά πως αν τώρα υποχωρήσουν, αύριο τα πράγματα γι' αυτούς και τις οικογένειές τους θα είναι ακόμα χειρότερα. Δύναμη στον αγώνα τους δίνει το ίδιο το ταξικό σωματείο. Με την επιμονή του να δείχνει τις αιτίες της επίθεσης της εργοδοσίας, με τους στόχους των αιτημάτων που θέτει. Δύναμη είναι και η ίδια η λειτουργία του, όπου μέσα από μαζικές δημοκρατικές διαδικασίες, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι αποφασίζουν το βηματισμό τους. Οι εργαζόμενοι της «Παπουτσάνης», από την πρώτη στιγμή, από την πρώτη μέρα, ένιωσαν δίπλα τους την αλληλεγγύη άλλων ταξικών σωματείων. Ενιωσαν την πλάτη του άλλου εργάτη να τους στηρίζει και να τους σηκώνει ένα μπόι ψηλότερα. Και είναι αυτή η αλληλεγγύη που είναι όσο ποτέ αναγκαία σήμερα και για τους εργάτες της «Παπουτσάνης», αλλά και για όλους τους εργαζόμενους που δίνουν τη μάχη για τα δικαιώματά τους.

Η αναμέτρηση στην «Παπουτσάνης» δεν είναι μια μεμονωμένη περίπτωση. Δεν είναι απλά μια αντίθεση ανάμεσα σε κάποιους εργαζόμενους και σε κάποια «κακή» εργοδοσία. Και σε αυτόν τον αγώνα αποτυπώνεται η γενικότερη κατάσταση που βιώνουν σήμερα οι εργαζόμενοι. Εκφράζονται ανάγλυφα οι διαχωριστικές γραμμές που χωρίζουν την ελληνική κοινωνία. Από τη μια η κερδοφορία των επιχειρήσεων, και από την άλλη το ψωμί του εργάτη. Από τη μια η πολιτική της κυβέρνησης, του ΣΕΒ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης που σηκώνουν τον πέλεκυ της «ανταγωνιστικότητας», και από την άλλη το δικαίωμα του εργάτη στη δουλειά. Από τη μια η αντίληψη του ΔΝΤ και των καλόπαιδων της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ που φουσκώνουν την καπιταλιστική λαίλαπα, και από την άλλη αυτοί που αντιστέκονται με κάθε τίμημα στις επιδιώξεις τους. Από τη μια αυτοί που λένε να τα βρούμε με τους εργοδότες για να περάσει η μπόρα της κρίσης, και από την άλλη αυτοί που ξεκάθαρα δείχνουν τον αντίπαλο, δείχνουν και τον άλλο δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει η εργατική τάξη.

Ο αγώνας στην «Παπουτσάνης», οι αγώνες που έδωσαν οι εργαζόμενοι στη Ζώνη, στα «Τζάμπο», στην «Κατσέλης» και σε εκατοντάδες άλλους χώρους θα γίνει πιο αποτελεσματικός αν συνεχιστεί και στην κάλπη των ευρωεκλογών. Αν αντισταθούν όχι μόνο στη συγκεκριμένη εργοδοσία του χώρου τους, αλλά συνολικά στην εργοδοσία ως τάξη και στην πολιτική που της δίνει στήριξη. Αν στην κάλπη καταδικάσουν την πολιτική της ΕΕ και τα κόμματα που την υπηρετούν στη χώρα μας γιατί αυτή η πολιτική τροφοδοτεί τις αξιώσεις του κεφαλαίου. Αν στην πολιτική του κεφαλαίου απαντήσουν με τη δική τους πολιτική, ρίχνοντας στην κάλπη το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ.