Το τελευταίο διάστημα, πληθαίνουν στα τηλεοπτικά παράθυρα, όχι μόνο στη χώρα μας, οι φωνές που ζητούν «καλύτερη αστυνόμευση». Σε ένα βαθμό ισοδυναμούν με μια ανάλογη τάση μέσα στην κοινωνία, σαν έκφραση ενός συγκεκριμένου επιπέδου συνείδησης τραγικής, αφού στο διά ταύτα τα θύματα ενός εγκληματικού κοινωνικού - οικονομικού συστήματος δείχνουν να έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο παράδοσης, που ζητούν από τους ίδιους τους θύτες τους προστασία. Αναμενόμενη, σ' αυτό το πλαίσιο, η διαβεβαίωση των κυβερνώντων ότι βεβαίως και θα παρθούν περισσότερα μέτρα αστυνόμευσης. Και, ήδη, η αστυνομοκρατία προωθείται. Με πεζές περιπολίες. Με μπλόκα. Με «σκούπες». Με τη δρομολόγηση ίδρυσης «Δημοτικής Αστυνομίας», ως ένα νέο, αστυνομικό σώμα. Με σχέδια για σκληρότερη στάση απέναντι στους «παραβάτες».

Αυτό που χάνεται στην εξέλιξη αυτής της διαδικασίας είναι πως η ένταση της αστυνομοκρατίας, πριν ακόμα ζητήσουν αστυνομικά μέτρα τα θύματα, είναι αναγκαία στο σύστημα σαν μονόδρομος, για τον έλεγχο των παρενεργειών που γεννά η βασική ταξική αντίθεση. Η επίθεση του κεφαλαίου κατά των λαϊκών συμφερόντων, δε σταμάτησε ποτέ. Τα τελευταία χρόνια, εκμεταλλευόμενο το κεφάλαιο την ανατροπή των συσχετισμών υπέρ του, αγρίεψε την επίθεσή του. Ταυτόχρονα όμως, διευρύνθηκαν και οι συμμαχίες του. Ακούσιες και εκούσιες. Ετσι, πλάι στο βάθεμα των ταξικών διαφορών, κάνουν την εμφάνισή τους και φαινόμενα υπεράσπισης της έννομης τάξης αυτού του συστήματος, από ομάδες πληθυσμού, που ταξικά δεν ανήκουν στις δυνάμεις του κεφαλαίου. Η περιθωριοποίηση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού και η αναγκαστική παραβατικότητα που γεννά η αγωνία της επιβίωσης τρομάζει όσους δεν έχουν πάρει ακόμα το δρόμο για τον Καιάδα.

Είναι η στιγμή, που η «νέα τάξη» βαπτίζει ό,τι παραβατικό, ως προς την ευταξία της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, σε έγκλημα. Είναι η στιγμή, που διακηρύσσεται σε αστυνομικό επίπεδο το δόγμα της «μηδενικής ανοχής». Αρχίζοντας από παραβάσεις του κοινού Ποινικού Κώδικα, για να επεκταθεί σε καθαρά πολιτικές συμπεριφορές. Εχθρός της κοινωνίας σ' αυτήν τη φάση δείχνεται ο φτωχοδιάβολος, που, κατά περίπτωση, είναι «Αλβανός» ή «αλήτης». Την ίδια ώρα, βέβαια, αυτός που κλέβει τον ιδρώτα χιλιάδων ανθρώπων και το δημόσιο χρήμα, είναι «μάγκας», «ευυπόληπτος» και «παράγοντας».

Είναι η ώρα, που η αστική τάξη από θύτης προσποιείται το θύμα που υποφέρει από τις «διαρρήξεις». Και στήνει γκέτο. Κατ' αρχάς, εκεί όπου μένει και όπου οι ιδιωτικοί αστυνόμοι της περιπολούν νυχθημερόν, για να απομακρύνουν ρακένδυτους ή μελαχρινότερους του ελληνοπρεπούς. Μετά, με τα όργανά της - την Αστυνομία στις διάφορες μορφές της - στήνει γκέτο εκεί που κατοικούν τα πραγματικά θύματα της εφαρμοζόμενης πολιτικής. Τα θύματα, που θα πρέπει να κυκλοφορούν με την ταυτότητα, το διαβατήριο, την κάρτα παραμονής στο στόμα, για να τη δείχνουν σε κάθε μπλόκο. Που «τσεκάρονται» διαρκώς, όχι για να βρεθεί ανάμεσά τους ο εγκληματίας, ούτε για να αποπεμφθεί ο «λαθραίος». Οι διαρρήκτες δεν παίρνουν το λεωφορείο χαράματα για να πάνε στην οικοδομή...