Μόλις προχτές, η αμερικανική κυβέρνηση, μέσω προκλητικής έκθεσης του «Στέιτ Ντιπάρτμεντ», έσπευσε να μιλήσει για τη λεγόμενη τρομοκρατία στην Ελλάδα, ταυτίζοντας τη δράση των προβοκατόρικων μηχανισμών με τους κοινωνικούς αγώνες. Τοποθετώντας στην ίδια «λίστα» αυτούς τους «μηχανισμούς» με τις «απεργίες και διαδηλώσεις», που, όπως ισχυρίζονται, «κινούνται εκτός των ορίων του νόμου» και εκφράζοντας παράλληλα τη δυσφορία τους για την ύπαρξη του «πανεπιστημιακού ασύλου» έδωσαν το στίγμα τους! Την ίδια φρασεολογία χρησιμοποιούν και οι πολιτικοί εκπρόσωποι των αστικών κομμάτων της χώρας μας, μιλώντας για την ανάγκη διασφάλισης της ...«κοινωνικής ομαλότητας».

Η λογική, η αντίληψη και η φρασεολογία λοιπόν που χρησιμοποιούν είναι ενιαία και έχει κοινή στόχευση. Οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές επιχειρούν την ταύτιση της έννοιας «τρομοκρατία» με κάθε αγώνα αντίστασης απέναντι στο καπιταλιστικό σύστημα και τον ιμπεριαλισμό. Τα κόμματα της άρχουσας τάξης και η ντόπια πλουτοκρατία, στην ίδια «γραμμή» επιχειρούν να καλλιεργήσουν κλίμα τρομο-υστερίας, ώστε να διαμορφώσουν εκείνες τις συνθήκες, για να «νομιμοποιήσουν» στις λαϊκές συνειδήσεις την ένταση της κρατικής καταστολής. Το επόμενο διάστημα, η επίθεση στις λαϊκές ανάγκες και στα δημοκρατικά δικαιώματα θα πάρει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις από όλες τις αστικές κυβερνήσεις και τους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, προκειμένου να προασπίσουν και να θωρακίσουν το εκμεταλλευτικό σύστημα μπροστά στην οικονομική κρίση.

Τις συνέπειες της κρίσης του καπιταλισμού οι πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης θα επιδιώξουν να τις φορτώσουν στις πλάτες των εργαζομένων, αυτών δηλαδή που στην περίοδο της «ακμής» τούς «ξεζούμιζαν» οι κεφαλαιοκράτες και τα μονοπώλια, θησαυρίζοντας από την αρπαγή της υπεραξίας της εργατικής δύναμης. Γνωρίζοντας ότι αυτή η πολιτική επιλογή τους θα ξεσηκώσει κύμα λαϊκών μαχητικών αγώνων και διεκδικήσεων, σπεύδουν εκ των προτέρων να λάβουν τα μέτρα τους.

Βλέπουν στο λαό και τη νεολαία που διεκδικεί, που αγωνίζεται, που αμφισβητεί την εξουσία του κεφαλαίου και των κομμάτων του, τον εχθρό τους και δεν το κρύβουν. Θέλουν τα λαϊκά στρώματα να γονατίσουν και να αποδεχτούν τη μοίρα τους μέσα από την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσής τους, ώστε να μη θιγεί η κερδοφορία της πλουτοκρατίας. Δίπλα στους τρομονόμους, που έχουν ήδη ψηφίσει, θα έρθουν να προσθέσουν και άλλα μέτρα καταστολής και περιστολής των δικαιωμάτων του λαού, στήνοντας στον τοίχο τις απεργιακές κινητοποιήσεις, τις διαδηλώσεις, τις καταλήψεις, όλες τις οργανωμένες και πολιτικά ανεβασμένες μορφές πάλης. Απέναντι σ' αυτή τη στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης, το οργανωμένο λαϊκό κίνημα πρέπει να πάρει την υπόθεση στα χέρια του, οξύνοντας τους αγώνες του και συγκροτώντας ταυτόχρονα ένα ισχυρό αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, δημοκρατικό μέτωπο πάλης, θέτοντας στόχο την ανατροπή της πολιτικής και της εξουσίας των μονοπωλίων.