Αβέρτα δεσμεύσεις στο κεφάλαιο ότι θα κλιμακώσει την εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τους πολέμους μοίρασε ο πρωθυπουργός από τη ΔΕΘ, διαβεβαιώνοντας την αστική τάξη ότι μοναδική «σωστή πλευρά της Ιστορίας» για την κυβέρνηση είναι αυτή που υπηρετεί τα συμφέροντα τα δικά της και των ευρωατλαντικών συμμάχων της, σε βάρος του ελληνικού και των άλλων λαών της περιοχής.

Για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία είπε ότι «σε τέτοιες συγκυρίες δεν επιτρέπονται διπλωματικές ακροβασίες», ότι δεν κάνει εκπτώσεις «στη θέση μας στον πυρήνα της Ευρώπης», ότι η Ελλάδα θα παραμείνει στη «σωστή πλευρά της Ιστορίας» και ότι η κυβέρνηση δεν θα επιτρέψει να «απομονωθεί» η χώρα «για λόγους γεωστρατηγικούς».

Κάθε φράση και μια επιβεβαίωση ότι η κυβέρνηση συμμετέχει με τα μπούνια στο παζάρι που χοντραίνει για τις «εγγυήσεις ασφαλείας», οι οποίες περιλαμβάνουν αποστολή νέου στρατιωτικού υλικού ή και στρατευμάτων, με τον πρωθυπουργό να διαβεβαιώνει ότι είναι σε όλα μέσα! Οτι «δεν κάνει εκπτώσεις» στο πόσο βαθιά στον βούρκο του πολέμου θα σύρει τον λαό για να μην «απομονωθεί» η αστική τάξη στη μοιρασιά της ιμπεριαλιστικής λείας, που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Ουκρανία.

Για το Ισραήλ και τη σφαγή των Παλαιστινίων που κορυφώνεται στη Γάζα, ο Κυρ. Μητσοτάκης ήταν ακόμα πιο κυνικός. Επικαλέστηκε τη «στρατηγική σχέση» με το κράτος - δολοφόνο και δεν τόλμησε να ξεστομίσει τη λέξη γενοκτονία, μιλώντας για «αδιανόητα μεγάλο ανθρώπινο πόνο» (!) τον οποίο προκαλεί «ο τρόπος» (!) με τον οποίο το Ισραήλ διεξάγει την επιχείρηση στη Γάζα.

Σαν να μην είναι ο λιμός όπλο στα χέρια του ισραηλινού στρατού! Σαν μην έχουν αποκαλυφθεί τα αμερικανο-ισραηλινά σχέδια για εκτοπισμό του Παλαιστινιακού λαού. Σαν να μη συνυπογράφει η κυβέρνηση το έγκλημα, στηρίζοντας το Ισραήλ σε κάθε φάση του πολέμου.

Ομως εκεί που ντράπηκε η ντροπή, ήταν όταν ο πρωθυπουργός ακούστηκε να λέει πως η κυβέρνηση «θα αναγνωρίσει το κράτος της Παλαιστίνης. Το ερώτημα είναι το πότε, το πώς και τη χρονική συγκυρία που εμείς θα κρίνουμε ότι είναι η πιο σωστή»... Από το 2015 που πάρθηκε η ομόφωνη απόφαση της Βουλής, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε η ΝΔ στη συνέχεια βρήκαν τη «χρονική συγκυρία» για την αναγνώριση Παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967 με πρωτεύουσα την Ανατ. Ιερουσαλήμ.

Αντίθετα, βρήκαν πολλές «συγκυρίες», μαζί και το ΠΑΣΟΚ, για να βαθύνουν τη στρατηγική σχέση με το Ισραήλ κυρίως στον στρατιωτικό τομέα, να συνδιοργανώνουν στρατιωτικές ασκήσεις προσομοίωσης της επίθεσης στο Ιράν, να υποστηρίζουν όλοι μαζί το «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα», που σημαίνει άλλοθι για κλιμάκωση του πολέμου και ενταφιασμό κάθε προοπτικής για την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους.

Οπως και τώρα: Η κυβέρνηση βλέπει «κατάλληλη» τη συγκυρία για να δυναμώσει την επίθεση στον λαό και στους αγώνες του, διώκοντας ως «αντισημιτισμό» τις εκδηλώσεις αλληλεγγύης στους Παλαιστίνιους και καταδίκης των εγκλημάτων του Ισραήλ.

Κι επειδή τα σχέδια του ΝΑΤΟ στη νοτιοανατολική πτέρυγα και τα συμφέροντα της αστικής τάξης που «κουμπώνουν» με αυτά χρειάζονται νέα και περισσότερα όπλα, στον ανταγωνισμό τους με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, ο πρωθυπουργός δεν έχασε την ευκαιρία από τη ΔΕΘ να διαβεβαιώσει ότι «μόνο για το 2026 οι πληρωμές του εξοπλιστικού μας προγράμματος θα φτάνουν τα 2,3 δισ. ευρώ», με τη συνέχεια να είναι ακόμα πιο αιματηρή για τον λαό.

Η κλιμάκωση της επικίνδυνης για τον λαό εξωτερικής πολιτικής που επιβεβαίωσε ο πρωθυπουργός από τη ΔΕΘ, είναι η άλλη όψη των εγγυήσεων που έδωσε στο κεφάλαιο ότι θα κλιμακώσει την αντιλαϊκή επίθεση στο εσωτερικό της χώρας, προκειμένου να διασφαλίσει την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητά του: Από τη μια με νέες απαλλαγές και προνόμια στους ομίλους, κι από την άλλη με μέτρα όπως το 13ωρο και η μεγαλύτερη ευελιξία στην αγορά εργασίας.

Οι εξαγγελίες αυτές συμπληρώνουν η μια την άλλη. Δείχνουν ότι η στρατηγική του κεφαλαίου είναι ενιαία «μέσα» κι «έξω», υπηρετεί τους ίδιους αντιλαϊκούς στόχους, ανακυκλώνει τα αδιέξοδα και μεγαλώνει τους κινδύνους για τον λαό, ειδικά τώρα που η κλιμάκωση της επίθεσης συνδέεται ακόμα περισσότερο με την πολεμική οικονομία και προπαρασκευή.

Απέναντι στην κυβέρνηση και το κεφάλαιο, τα εργατικά - λαϊκά συλλαλητήρια σε ΔΕΘ και Σύνταγμα ήταν μια μαζική, ηχηρή απάντηση. Η συνέχεια δίνεται ήδη, με κλιμάκωση της προετοιμασίας για πανεργατική πανελλαδική απεργία.