Μέσα στο κατακαλόκαιρο και με κλειστές τις σχολές φέρνει η κυβέρνηση ένα ακόμα νομοσχέδιο - σκούπα για τα ΑΕΙ, με το οποίο «πακετάρει» το τσάκισμα δικαιωμάτων των φοιτητών, φέρνοντας μέτρα - τομή σε ακόμα πιο αντιδραστική κατεύθυνση.

Η ένταση της επιχειρηματικής λειτουργίας των ΑΕΙ αποτελεί το νήμα που συνδέει όλους τους νόμους των τελευταίων ετών για τις αναδιαρθρώσεις, κάτι που διαπερνά και το νέο αυτό νομοσχέδιο. Στο πλαίσιο αυτό ξεχωρίζουν οι ρυθμίσεις για τις μαζικές διαγραφές ενεργών φοιτητών που παλεύουν να πάρουν το πτυχίο τους, και η δημιουργία ενός πλέγματος ακόμα πιο άγριας καταστολής μέσα στα Ιδρύματα.

Η κυβέρνηση προκλητικά ισχυρίζεται ότι οι διαγραφές είναι απλά μια «εκκαθάριση φοιτητικών καταλόγων». Ομως η πραγματικότητα είναι ότι χωρίς καμία ουσιαστική προσέγγιση των αιτιών που αναγκάζουν έναν φοιτητή να παρατείνει τις σπουδές του, και οι οποίες σχετίζονται κυρίως με το δυσβάσταχτο κόστος, έρχεται ένα μέτρο που με μόνο κριτήριο τον χρόνο σπουδών θα πετιούνται έξω από τις σχολές φοιτητές που εισήχθησαν ακόμα και το 2018, ακόμα κι αν συμμετέχουν στις εξεταστικές, ακόμα κι αν περνούν μαθήματα.

Μάλιστα, με την επιχειρηματολογία περί «κόστους» και «φόρτου» που τάχα αποτελούν οι υπό διαγραφή φοιτητές να καταρρέει, η κυβέρνηση αναγκάζεται να παραδεχτεί ότι τέτοια μέτρα επιτάσσονται από τις αξιολογήσεις της «διεθνούς αγοράς», στην οποία ρίχνονται τα ΑΕΙ προς αναζήτηση πελατείας. Σε ένα τέτοιο φόντο, το υπουργείο και τα κυβερνητικά στελέχη επικαλούνται το «ανταγωνιστικό διεθνές περιβάλλον», το περιβάλλον δηλαδή που αντιμετωπίζει τις σπουδές ως κόστος για το κράτος και ως πεδίο επιχειρηματικής δράσης για τους ομίλους. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, το πανεπιστήμιο πρέπει να ...ελαφρύνει από τους φοιτητές του, αφού οι ανάγκες τους μεταφράζονται σε «ανταγωνιστικό μειονέκτημα» και αντιμετωπίζονται ως «κόστος» προς εξορθολογισμό.

Η άλλη όψη αυτής της επίθεσης είναι ο αυταρχισμός και η καταστολή που εντείνεται. Ο στόχος γίνεται φανερός από την περιγραφή των πειθαρχικών ποινών στο νομοσχέδιο, όπως για «διατάραξη ακαδημαϊκής λειτουργίας», για «δραστηριότητες που δεν υπηρετούν την αποστολή του πανεπιστημίου» κ.λπ. Στο στόχαστρο μπαίνει απευθείας η συλλογική δράση των φοιτητών και των εργαζομένων, η οργανωμένη πάλη μέσα από τους φοιτητικούς συλλόγους, με χαρακτηριστική τη διάταξη που προβλέπει πιο αυστηρές ποινές όταν «2 ή περισσότερα άτομα έχουν οργανωθεί», ενώ φτάνει να μετατρέπεται σε «ιδιώνυμο αδίκημα» ακόμα και η έκφραση κριτικής, αν το υπουργείο ερμηνεύει την κριτική αυτή ως ...«διχαστική».

Από τη μία δηλαδή αντιμετωπίζονται σαν «βάρος» οι φοιτητές εργατικών - λαϊκών οικογενειών που δυσκολεύονται να τα φέρουν βόλτα με τις σπουδές τους, και από την άλλη ποινικοποιείται η οργανωμένη συλλογική διεκδίκηση απέναντι σε αυτό το αίσχος. Αυτή είναι που χαρακτηρίζεται «βία και ανομία στα ΑΕΙ».

Σε ένα τέτοιο ΑΕΙ του «ανταγωνιστικού περιβάλλοντος», αντιμετωπίζεται ως «ποινικό αδίκημα» όχι μόνο η διεκδίκηση καλύτερων όρων σπουδών αλλά και η αμφισβήτηση της προσαρμογής της Ερευνας στις ανάγκες της πολεμικής οικονομίας, η πάλη ενάντια στη μετατροπή των ΑΕΙ σε υποστηρικτικούς πυλώνες των ΝΑΤΟικών φονιάδων στο φόντο της πολεμικής προπαρασκευής.

Αυτό το πανεπιστήμιο αναλαμβάνει να συγκροτήσει και να θωρακίσει η κυβέρνηση με το νέο «νομοσχέδιο - σκούπα», αφού έτσι ανταποκρίνεται στην καλύτερη σύνδεση των ΑΕΙ με τις ανάγκες της αγοράς: Με ποινικοποίηση της πάλης και της διεκδίκησης, με προστασία της επιχειρηματικής - ανταποδοτικής λειτουργίας των ΑΕΙ και της άμεσης σύνδεσης με επιχειρηματικά συμφέροντα, ακόμα και με πολεμικές βιομηχανίες.

Αυτές είναι οι «σύγχρονες προκλήσεις» για το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του, προκλήσεις που προσαρμόζουν ακόμα πιο βίαια το πανεπιστήμιο στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Στον αντίποδα, το πραγματικά σύγχρονο για τους φοιτητές και τους εργαζόμενους, για τις λαϊκές οικογένειες, είναι να κατακτήσουν την πανεπιστημιακή μόρφωση και την ανεμπόδιστη φοίτηση, σε σύγχρονες, δωρεάν κρατικές υποδομές, που θα παρέχουν πτυχία με όλη την αναγκαία γνώση, με ανάπτυξη της Ερευνας για λογαριασμό της κοινωνίας και όχι μιας χούφτας επιχειρηματικών ομίλων. Για ένα τέτοιο πανεπιστήμιο, των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών, υπάρχουν σήμερα όλες οι υλικές προϋποθέσεις και οι δυνατότητες. Εκεί είναι που πρέπει να στοχεύει η εργατική, λαϊκή και νεολαιίστικη πάλη, ώστε να υψωθούν εμπόδια στο νέο νομοσχέδιο - σκούπα, τσακίζοντας κάθε ισχυρισμό της κυβέρνησης και αποκαλύπτοντας τις πραγματικές στοχεύσεις της.