Ο κυβερνητικός μηχανισμός έχει φουλάρει τις μηχανές για να βαφτίσει το κρέας ψάρι, το δε 13ωρο ...διακαή πόθο των εργαζομένων. Γνωστά και χιλιοειπωμένα όσα λέει η κυβέρνηση της ΝΔ. Από κοντά και η αμαρτωλή σοσιαλδημοκρατία, τα διάφορα κόμματα και σχήματα που έχουν προκύψει και συναγωνίζονται για το ποιος θα αποτελέσει το πιο αποτελεσματικό ανάχωμα στην οργή των εργαζομένων και του λαού. Κοινή τους συνισταμένη απέναντι στο αντεργατικό έκτρωμα; Να μείνει εκτός κάδρου το ότι αποτελεί ποιοτική αναβάθμιση της επίθεσης που εξαπολύουν εδώ και δεκαετίες στον εργάσιμο χρόνο όλων των ειδών οι κυβερνήσεις. Το ότι είναι κρίσιμος κρίκος για να ενταθεί η εκμετάλλευση των εργαζομένων και να μεγαλώσουν ακόμα πιο γρήγορα τα κέρδη των εργοδοτών, ιδιαίτερα στο πλαίσιο των προσαρμογών στην πολεμική οικονομία.

Είναι χαρακτηριστικές οι πρόσφατες δηλώσεις στελεχών αυτών των κομμάτων. Ο τομεάρχης Εργασίας του ΠΑΣΟΚ, Χρηστίδης, αναφέρει πως το νομοσχέδιο αποτελεί «απορρύθμιση του εργατικού δικαίου» που «αυξάνει τα χρονικά όρια εργασίας», ξεχνώντας να μας πει ότι οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ ήταν πρωτοπόρες στο «άθλημα». Από το μακρινό 1997 η κυβέρνηση Σημίτη «απελευθέρωνε» τη λειτουργία του Εμπορίου από το πρωί μέχρι το βράδυ, εισάγοντας στη ζωή μας τα «καλά» της «ευελιξίας». Λέει ακόμα ότι το νομοσχέδιο «επιτρέπει ατομική διευθέτηση ωραρίου». Ξεχνάει να αναφέρει πως επί της συγκυβέρνησης με ΝΔ και ΛΑ.Ο.Σ. το ΠΑΣΟΚ είχε πρωτοστατήσει στην υπογραφή του πρώτου μνημονίου, που έβαλε ταφόπλακα στις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.

Το ίδιο προκλητική και η Αχτσιόγλου της Νέας Αριστεράς. Σε ανάρτησή της αναφέρει ότι «μια εργαζόμενη θα υποχρεώνεται να δουλεύει Πέμπτες - Παρασκευές - Σάββατα, 13 ώρες την ημέρα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την υγεία και τη ζωή της» και αναρωτιέται «τι ακριβώς θα κάνει με τα παιδιά της αυτές τις 13 ώρες;». Βέβαια, όταν η ίδια ήταν υπουργός Εργασίας διευρύνθηκε η κατάργηση της Κυριακής αργίας σε 32 Κυριακές τον χρόνο, διάταξη που αφορούσε χιλιάδες εργαζόμενες. Και, βέβαια, έχει μείνει στην Ιστορία για τον νόμο που φέρει το όνομά της και με βάση τον οποίο ο κατώτατος μισθός ορίζεται με απόφαση υπουργού, με κριτήριο την «παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα της οικονομίας» (βλ. κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων), κάνοντας πιο εύκολη σήμερα την ...«ελεύθερη επιλογή» των εργαζομένων για 13ωρο, ώστε να μπαλώσουν τις τρύπες του εισοδήματός τους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσω του αρμόδιου τομεάρχη Γαβρήλου, αναφέρει ότι «το νέο νομοσχέδιο φέρνει περισσότερες ώρες εργασίας, απλήρωτες υπερωρίες». Δεν αναφέρει βέβαια πως το κόμμα του έχει πρωτοστατήσει στο ξεχαρβάλωμα του εργάσιμου χρόνου, για παράδειγμα στους νοσοκομειακούς γιατρούς, όπου μετά από σχετική ρύθμιση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ οι ώρες εργασίας μπορούσαν να φτάσουν μέχρι τις 60, δηλαδή 12 ώρες τη μέρα! Μιλάει για «εργαζόμενους - λάστιχο με επισφαλείς και ευέλικτες μορφές και θέσεις εργασίας», όταν ο ΣΥΡΙΖΑ επικαιροποιούσε το 2019 στη Βουλή τον νόμο για ημερήσια ανάπαυση 11 διαδοχικές ώρες ανά περίοδο 24 ωρών και 24 ώρες για περίοδο 7 ημερών, πάνω στον οποίο πατάει και το σημερινό νομοσχέδιο.

Εκεί όμως που η πρόκληση απογειώνεται είναι όταν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, της Νέας Αριστεράς και των άλλων μιλούν για «περιορισμό των συνδικαλιστικών ελευθεριών», ενώ η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ πρωτοστάτησε στο χτύπημα του δικαιώματος στην απεργία και στη συνδικαλιστική δράση, με τον νόμο Αχτσιόγλου, τον οποίο - να θυμίσουμε - ο Αδωνις Γεωργιάδης βιαζόταν να πάει να ψηφίσει! Οσο για την Ζωή Κωνσταντοπούλου, δεν έχει βγάλει κιχ! Ούτε μια αράδα για τα μάτια του κόσμου, προσηλωμένη στον ωμό αντικομμουνισμό της, σαν το πιο γνήσιο δεκανίκι της κυβερνητικής πολιτικής.

Η στάση όλων αυτών των κομμάτων αντικατοπτρίζεται και στα συνδικαλιστικά τους στελέχη, στις ανακοινώσεις της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, όπου η «κριτική» προς την κυβέρνηση τελειώνει στα κλάματα για την ανάγκη «κοινωνικού διαλόγου» (να έχουν δηλαδή συμμετοχή οι συνδικαλιστές των ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ - Νέας Αριστεράς κ.λπ. στη σφαγή των εργαζομένων) και στην ανάγκη να γίνουμε ...περισσότερο Ευρώπη. Ομως το νομοσχέδιο της κυβέρνησης έχει τη μήτρα του στις Οδηγίες της ΕΕ, που έχουν ψηφιστεί από όλα αυτά τα κόμματα. Από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, που άνοιγε τις πόρτες της εργασιακής κόλασης για τους εργαζόμενους (όπου για πρώτη φορά τίθεται η λογική του μέσου όρου υπολογισμού του χρόνου εργασίας και της 11ωρης ανάπαυσης), και τις Ευρωπαϊκές Οδηγίες τη δεκαετία του 2000, που γεννούν τις «ευέλικτες» μορφές εργασίας και τη μερική απασχόληση, μέχρι τις πρόσφατες δηλώσεις επιτρόπων για την ανάγκη προσαρμογών μπροστά στην πολεμική προετοιμασία της Ευρώπης.

Οι εργαζόμενοι έχουν λοιπόν πλούσια συσσωρευμένη πείρα. Γνωρίζουν από πρώτο χέρι ότι οι διάφοροι «σωτήρες» οδηγούν πάντα τα εργατικά δικαιώματα στα βράχια. Ξέρουν πως η περιβόητη «ανάπτυξη για όλους» πάντα και παντού οδηγεί σε χτύπημα των κατακτήσεων του λαού. Πως οι «κοινωνικοί διάλογοι» δένουν χειροπόδαρα το εργατικό κίνημα στις ορέξεις των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Πλέον ξέρουμε ότι για να κερδίσει ο λαός πρέπει να χάσει το κεφάλαιο. Και για να γίνει αυτό απαιτείται ένα εργατικό - λαϊκό κίνημα μαζικό, οργανωμένο στους χώρους δουλειάς, με μέτωπο ενάντια στην πολιτική που γεννάει 13ωρα και απλήρωτη εργασία. Σε κατεύθυνση ρήξης με όλες εκείνες τις δυνάμεις που παραμυθιάζουν τους εργαζόμενους πως υπάρχει «μαγικό» μείγμα πολιτικής, που θα εξασφαλίζει και κέρδη στα μονοπώλια και ζωή χαρισάμενη στους εργαζόμενους.

Οπου οι εργάτες απέσπασαν κατακτήσεις - στα Μεταλλεία της Χαλκιδικής, όπου απέκρουσαν τις ορέξεις της εργοδοσίας για 12ωρα στις στοές και υπέγραψαν Σύμβαση με αυξήσεις, στο λιμάνι της COSCO, όπου έβαλαν φρένο στα σχέδια της εργοδοσίας και βγήκαν νικητές, με επιχειρησιακή Σύμβαση, σε κάθε χώρο δουλειάς όπου οι εργάτες νίκησαν - το έκαναν μέσα από τον οργανωμένο τους αγώνα, με σημαία τις δικές τους ανάγκες. Γι' αυτό, το συλλαλητήριο των σωματείων στη ΔΕΘ μπορεί να αποτελέσει κρίσιμο κρίκο στη μάχη για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Η επιτυχία του μπορεί να δώσει ώθηση πανελλαδικά, να αποτελέσει οδηγό στις μάχες που έρχονται. Για να μείνει στα χαρτιά το αντεργατικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης, να μετρήσουμε νέα βήματα αντεπίθεσης, να ανοίξει ο δρόμος ριζικών ανατροπών.