Τα κυβερνητικά στελέχη αποδεικνύονται «master chefs» στο «μαγείρεμα» των μισθών, παρουσιάζοντας νούμερα και στοιχεία που καμία σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα που ζουν οι εργαζόμενοι. Τι λένε; «Αυξήσαμε τον κατώτατο μισθό κατά 27,2% από το 2019 έως το 2024, ενώ ο μέσος μισθός είναι αυξημένος κατά 202 ευρώ». Ποια είναι η αλήθεια;

Σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ, από το 2009 έως και το 2024, 15 χρόνια μετά την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης και τα απανωτά μνημόνια, οι μισθοί εξακολουθούν να είναι καθηλωμένοι, με τον μέσο ετήσιο πραγματικό μισθό να είναι μειωμένος κατά 32,8%! Η κυβέρνηση λοιπόν κάνει λαθροχειρία μιλώντας για «αυξήσεις», παρουσιάζοντας ως τέτοιες τα ψίχουλα που πρόσθεσε στον κατώτατο μισθό. Αν υπολογιστούν ο πληθωρισμός και η τεράστια ακρίβεια, η μείωση των μέσων μισθών φτάνει μέχρι και το 28% από το 2011 έως το 2024!

«Η κυβέρνηση δεσμεύεται ότι αυτή η πορεία αύξησης του κατώτατου θα συνεχιστεί, ώστε να φτάσει στα 950 ευρώ το 2027», λέει η υπουργός Εργασίας. Πρόκειται για κατάφωρη κοροϊδία. Από τη μία η κυβέρνηση πανηγυρίζει για τα 11,4 δισ. πλεόνασμα, που χτίστηκε πάνω στη φοροληστεία και τις αιματηρές περικοπές, και από την άλλη «δεσμεύεται» στους εργαζόμενους ότι έχουν λαμβάνειν 1,9 ευρώ αύξηση τη μέρα, και μάλιστα σε δύο χρόνια από τώρα!

Παράλληλα, ενώ περίπου το 60% των εργαζομένων πλήρους απασχόλησης δηλώνουν πως δεν τα βγάζουν πέρα με το εισόδημά τους, αν προσθέσουμε και τους εργαζόμενους με μερική απασχόληση η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη. Με βάση τα στοιχεία του ΕΦΚΑ το ποσοστό των εργαζομένων με μερική απασχόληση ανέρχεται για το γ' τρίμηνο του 2024 στο 25% του συνόλου. Δηλαδή, 1 στους 4 εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα αμείβεται με κλάσμα του κατώτατου μισθού, που σημαίνει 660 ευρώ μεικτά για το 6ωρο και 550 ευρώ μεικτά για το 4ωρο!

Από κοντά και ο ΣΕΒ, παραδίδει μαθήματα ...αντιμετώπισης της ακρίβειας, με τον πρόεδρό του να λέει πως «τα προϊόντα δεν είναι ακριβά, οι μισθοί είναι χαμηλοί. Ο μόνος δρόμος για να αυξήσουμε την αγοραστική δύναμη είναι η βελτίωση της παραγωγικότητας». Τι ισχύει όμως; Η παραγωγικότητα της εργασίας, ακόμα και με τα δικά τους στοιχεία, κατέγραψε αύξηση 1,2% την περίοδο 2019 - 2024. Στον αντίποδα, το μέσο πραγματικό ημερομίσθιο μειώθηκε κατά 4,7% την ίδια περίοδο! Ετσι ...καρπώθηκαν την αύξηση της παραγωγικότητας οι εργαζόμενοι, που σε συνδυασμό με την καθήλωση ή και τη μείωση των μισθών μεταφράστηκε σε ακόμα μεγαλύτερα κέρδη για την εργοδοσία.

Αποκαλυπτικά είναι και τα στοιχεία που προκύπτουν για ορισμένους κλάδους της οικονομίας, όπως του Χρηματοπιστωτικού και των ασφαλιστικών εταιρειών, όπου η παραγωγικότητα εκτοξεύτηκε κατά 45,4% την περίοδο 2019 - 2024 ενώ το μέσο ωρομίσθιο μειώθηκε κατά 19,7%.

Για τη διάλυση των μισθών και την εργασιακή ζούγκλα οι ευθύνες βαραίνουν τη σημερινή και τις προηγούμενες κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, στελέχη της Νέας Αριστεράς και της Πλεύσης Ελευθερίας). Βαραίνουν επίσης όλα τα άλλα κόμματα που στηρίζουν την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, και έχουν κορόνα στο κεφάλι τους τη δημοσιονομική σταθερότητα και τη βάρβαρη «κανονικότητα» της ΕΕ. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα αυτά τα κόμματα απορρίπτουν ή σιωπούν απέναντι στις δίκαιες διεκδικήσεις των συνδικάτων για τις Συλλογικές Συμβάσεις και τους μισθούς, όπως κάνουν και με τις προτάσεις νόμου που καταθέτει το ΚΚΕ και φέρνει αυτά τα αιτήματα μέσα στη Βουλή.

Η υπηρέτηση της κερδοφορίας και της ανθεκτικότητας των ομίλων, το άνοιγμα νέων πεδίων επενδύσεων για ακόμα περισσότερα κέρδη, είναι το «ιερό δισκοπότηρο» της πολιτικής τους, που «εγγυάται» ένα ακόμα πιο ζοφερό μέλλον για τους εργαζόμενους. Πολύ περισσότερο με την εμπλοκή της Ελλάδας πιο βαθιά στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, όπου το μάρμαρο των αιματοβαμμένων ανταγωνισμών θα το φορτώσουν για άλλη μια φορά στον λαό. Στο χέρι του είναι να βάλει εμπόδια, φωνάζοντας «ως εδώ με τις θυσίες για τα κέρδη του κεφαλαίου!». Να μην υποκύψει στους εκβιασμούς που συνοδεύουν την πολεμική προετοιμασία, για παραίτηση από τις διεκδικήσεις του και ενίσχυση της πολεμικής οικονομίας. Να απαιτήσει εδώ και τώρα σύγχρονους όρους δουλειάς και αμοιβής, βάζοντας στο στόχαστρο την εργοδοσία, το κράτος και τα κόμματά της, που στήνουν στον τοίχο τα δικαιώματα και τις ανάγκες του, και σε συνθήκες «ειρήνης» με το πιστόλι στον κρόταφο και σε συνθήκες ιμπεριαλιστικού πολέμου.