Παγιδευμένος ο αναγνώστης - κυρίως ο γονιός όταν πρόκειται για παιδικό βιβλίο - στην αντίληψη ότι η τέχνη πρέπει να είναι και χρήσιμη, αναζητάει βιβλία με γνώσεις, πληροφορίες, τρόπους «διαχείρισης» ψυχικών και συναισθηματικών προβλημάτων ή προκλήσεων... Και σπεύδει να επιλέξει αντί για αληθινή λογοτεχνία αδόκιμα και ανέμπνευστα υβρίδια, που αναγγέλλουν τη θεραπεία κάθε είδους προβλήματος μέσω μιας λογοδιάρροιας με καλολογικά στοιχεία: Πώς να αντιμετωπίσει το παιδί σας τους φόβους του, τη δειλία του, την επιθετικότητά του, τους ξένους... Αφού φτιάξαμε έναν κόσμο όπου τα παιδιά μας δεν παίζουν, δε διαβάζουν, δεν ονειροπολούν, καταφεύγουμε για θεραπεία σε κομπογιαννίτες.

Στις εξερευνήσεις μας στο χάρτινο πέλαγος, συναντήσαμε δυο νησιά και σ' αυτά σταθήκαμε. Δύο βιβλία, ολότελα διαφορετικά μεταξύ τους, που έχουν κάτι να πουν. Και μάλιστα έναν όμορφο τρόπο για να το πουν.

Η καλή μεγάλη καφετιά αρκούδα βρήκε την ευτυχία, της Ερης Ρίτσου (εκδ. Κέδρος), δεν είναι ένα βιβλίο για την υιοθεσία, αλλά μια ιστορία που δείχνει με παραμυθένιο τρόπο πώς μια ξένη αγκαλιά μπορεί να γίνει τόσο ζεστή, όπως - ή και περισσότερο από ό,τι - η φυσική, όταν αυτή η τελευταία είναι ανήμπορη. Κι ακόμη πώς η πείνα και η δυστυχία μπορούν να διαλύσουν την οικογένεια, να βυθίσουν στη δυστυχία και να διαλύσουν το σπιτικό, να χωρίσουν τα πλάσματα που αγαπιούνται.

Οι εικόνες του Δημήτρη Κάσδαγλη είναι μάλλον υπερβολικά μεγάλες για να συγκινήσουν τα μικρά παιδιά στα οποία απευθύνεται η ιστορία. Συχνά τα σχήματα που συνιστούν την εικόνα μοιάζουν αυτόνομα και δυσκολεύουν το παιδί στο να αντιληφθεί το σύνολο, δεδομένου ότι οι μικροί αναγνώστες βρίσκονται σε πολύ μικρή απόσταση από το εικονογραφικό τοπίο της σελίδας. Ισως αν το σχήμα γενικά του βιβλίο ήταν μικρότερο, η τρυφερή αυτή ιστορία θα ήταν πιο φιλική.

Τα 24 παράξενα ζώα του αλφάβητου, κείμενο και εικονογράφηση της Παυλίνας Παμπούδη (εκδ. Κέδρος), είναι ένα σουρεαλιστικό και προκλητικό αλφαβητάρι παραδοξολογίας. Τα ζώα είναι ανύπαρκτα, οι καταστάσεις απίθανες, τα ποιήματα ανατρεπτικά. Σίγουρα δεν απευθύνεται σε μικρά παιδιά που μόλις μαθαίνουν τα γράμματα, αλλά σε μεγάλα παιδιά και σε μεγάλους που διασκεδάζουν με το να περιηγούνται έναν κόσμο πλαστό και ανυπόστατο, γόνιμο σε ευρήματα φαντασίας και πυροτεχνήματα γλωσσοπλασίας.

Και αυτό το έργο της Π. Παμπούδη χαρακτηρίζεται από τα γνωρίσματα των προηγούμενων. Απρόσκλητοι συνειρμοί, παρηχήσεις και απροσδόκητα συνταιριάσματα, ειρωνεία και χιούμορ. Η εικονογράφηση ακολουθεί το επιφανειακά αφελές και διαβρωτικά αθώο ύφος των ποιημάτων, σε μια παγχρωματική ατμόσφαιρα όπου διαγράφονται παραστατικά ο Αυγουλάρχης ο αρπαχτικός, ο Βραχνοβρομοδάχτυλος ο βιβλιοφάγος, η Γαργαλιστρόνα η γοργονοειδής, το Δαντελοδρακάκι το δακρύβρεχτο, η Νταρντανονεράιδα η νυχοφάγος, ο Παπαγάτος ο παρλαπίπας και άλλοι παρόμοιας τυπολογίας.