Η γιαγιά μου δεν ήταν αριστερή. Χήρα από τα 36 της με τρία κορίτσια στο Αγρίνιο κι επιταγμένο το σπίτι από τους Γερμανούς στην Κατοχή! Ηταν όμως ειλικρινής. Ετσι, ένα βράδυ που τη ρώτησα, αν έτσι ήταν οι αριστεροί, μου είπε μόνον για δυο περιπτώσεις που ήξερε. Τον οικογενειακό τους φίλο και κιθαρωδό τον Αποστόλη το Γεωργούλα, υπέροχο άνθρωπο που η μόνη του συνωμοσία ήταν να προσέχει τη μάνα μου και τ' άλλα κορίτσια να μην τα πειράξει κανείς στο ωδείο. Κι ύστερα μου διηγιόταν σχεδόν εκστασιασμένη πως όταν οι αντάρτες απελευθέρωσαν τ' Αγρίνιο, μπήκαν στη λέσχη αξιωματικών που είχαν φτιάξει οι Γερμανοί κι άκουσαν έναν να λέει πως «το πιάνο κι οι κουρτίνες και δυο βάζα είναι της χήρας του Παπαγιάννη με τα κορίτσια». «Κι οι αντάρτες, παιδί μου, μας γύρισαν τα πράγματα στο σπίτι», επέμενε με γυαλισμένο απ' τις μνήμες μάτι, η γιαγιά. «Οι κομμουνιστές τη σεβάστηκαν τη χήρα και τα ορφανά, αυτό εγώ ξέρω».

Πέρασαν τα χρόνια. Την Ελλάδα δεν την κυβέρνηση ως τώρα το ΚΚΕ. Ομως, όπως και τότε, έτσι και τώρα, η γιαγιά μου (κι οι άλλες γιαγιάδες) πέθανε στο σαλόνι του σπιτιού μας, στο ντιβάνι, κατάκοιτη εννιά μήνες από εγκεφαλικό. Γιατί τα νοσοκομεία, καθόλου λαϊκά, δεν αντέχουν το κόστος περίθαλψης μιας γιαγιάς, χωρίς σύνταξη, χωρίς ασφάλιση, πιασμένης στον ιστό της αράχνης μιας φανερής, κρυφής, κεντροδεξιάς, σοσιαλδημοκρατικής, δεξιάς...