Η ίδια τάξη σήμερα, που γλείφει τον Μότσαρτ σα σοκολατάκι σε χαρτί πολυτελείας τυλιγμένο, δεν μπορεί καν ν' ακούσει, όχι να εκστασιαστεί με τη μουσική του, είναι αυτή που φέρνει δυο γυροβολιές στα ξενυχτάδικα μιας χρήσης. Είναι η ίδια αιμοβόρα τάξη που πληρώνει σε πλειστηριασμό μια περιουσία για ένα του χειρόγραφο πεντάγραμμο. Μια περιουσία που θα μπορούσε ως λαϊκό κεφάλαιο να ανιχνεύσει, να ποτίσει, να ανδρώσει, να γιγαντώσει και να διαδώσει πέντε, δέκα εκατό Μότσαρτ.

Εχω παρακρούσεις! Δεν εξηγείται αλλιώς να βλέπω τον Γιακουμάτο να ωρύεται πως θέλει το Χάρβαρντ στη γειτονιά του και τον Ανδρουλάκη σα Σαλιέρι της Αριστεράς να δηλητηριάζει κάθε παιδί που έλαχε να είναι συνομήλικό του και δεν απόθεσε τις ελπίδες του στον Αλογοσκούφη... Τόσα παιδιά θαύματα μας κυβερνάνε, τους επιτρέπουμε να μας κυβερνάνε, με τα σπουδαία μεταπτυχιακά τους φορεμένα ως στολές δούλων, αλλά και ταξικής εξουσίας απέναντι στους κολίγους του σύγχρονου κόσμου, τους επιζώντες εργαζόμενους.

Βλέπω και τ' απίθανα «πέναλτι» που εξασφαλίζουν οι χορηγοί στις ομάδες και τους παίκτες που έχουν προαγοράσει και κάθομαι κι εγώ σα φοιτήτρια στην καυτή άσφαλτο της πολιτικής λεωφόρου των δούλων που επιμένουν ν' αντιστέκονται ως μικροί Σπάρτακοι. Με χτυπάει ο κυνισμός της Πολυδωρικής ποιητικής περί δικαίου και ηθικής νίκης της τάξης του και για λίγο βυθίζομαι στην παραμύθα της αναβάθμισης των δημόσιων ΑΕΙ με το που θα ιδρυθούν τα μη κερδοσκοπικά - φιλανθρωπικά ιδιωτικά ΑΕΙ, υπό «αυστηρό κρατικό έλεγχο». Το έχω το όραμα. Μπροστά μου ολόρθο. Ζωντανό σα Φέιμ Στόρι...

Βρε άι σιχτίρ από δω φωνάζει μια κλίμακα οργής πάνω στην οποία έγραψαν και γράφουν όλοι οι Μότσαρτ μόλις πετάνε τη στολή του δούλου και στο φως ελάχιστων κεριών γίνονται θεοί μ' ένα τρύπιο βρακί...