Επιμένω να λέω σε τούτη εδώ τη στήλη πως το περιστέρι, το ονοματισμένο της ειρήνης, είναι μοβόρικο πουλί. Από τη φύση του. Κουτσουλάει και ραμφίζει ακόμα κι αυτούς που το ταΐζουν. Κι επειδή ανάμεσα σε μεγαλοστομίες και βολικούς συμβολισμούς βάζουμε στο ειρηνοπερίστερο ένα κλαδί ελιάς, έχοντας συνηθίσει το αποτρόπαιο του μαζικού θανατικού των παιδιών, εγγύς ή όπου Γης, αυτή η ειρήνη μου θυμίζει cd κρεμασμένο από σχοινί. Πάνε κάπου είκοσι χρόνια που το πρωτοείδα στα μπαλκόνια ξεπατωμένων από το χρόνο πολυκατοικιών, στην Αχαρνών και στη Λιοσίων. Να στραφταλίζουν και να χορεύουν με τον αέρα, εκτυφλωτικά στην αντανάκλαση του ήλιου, τα σιντί κρεμασμένα στην πρωτευουσιάνικη απελπισία φτωχών τε και μεταναστών, είχαν προορισμό να διώχνουν τα περιστέρια και την επιθετική τους βρώμα. Αυτή η εικόνα του... αντιπεριστερισμού ήταν η ακριβώς αντίθετη μ' αυτήν την ψευδοκοσμοπολίτικη εικόνα απομεινάρι της μαυρόασπρης ελληνικής ταινίας, με τους τουρίστες να πετάνε ψίχουλα μπροστά από τους ευζώνους και να γεμίζει το πλακόστρωτο του αγνώστου, με μια ειρηνευτική γκριζάδα από κουρνιασμένα περιστέρια και τις κουτσουλιές τους. Στα μπαλκόνια η αποτρεπτική ιαχή των άηχων σιντί «ξουτ», και στην τουριστική πλατεία το ίδιο ξουτ για να χαζέψει το τουρισταριό το σμήνος των φοβισμένων περιστεριών που απογειώνεται.

Τα μικρά περιστέρια, τα πιτσούνια, τα εκτιμούσαν ανέκαθεν Αιγύπτιοι, Ρωμαίοι, Ινδοί, εδώ και χιλιάδες χρόνια. Ασε που τα τρώγαν και τα τρώνε ακόμα ως πιάτα γκουρμέ. Αγρια τα περιστέρια και μοβόρικα, αλλά αγριότερος ο άνθρωπος. Αν δεν ήταν ο Νώε, να στείλει δυο, να του γυρίσουν πίσω μ' ένα κλαδί ελιάς στο ράμφος και να το ερμηνεύσει ως σταμάτημα του πολέμου που κήρυξε ο Θεός στην ανθρωπότητα, δεν θα μαθαίναμε ποτέ το πιάτο Ειρήνη, στις ανθρωποφαγικές πολεμικές περιόδους της Ιστορίας. Αγριος μύθος για πραγματικότητες όπως αυτή στη Γάζα, όπου οι ελιές ισοπεδώθηκαν για να συνεχίσει το έργο της βόμβας η πείνα.