Ηθελα να ξέρω, που να πάρει και να σηκώσει και να μην αφήσει τίποτα ο θυμωμένος άνεμος της αλήθειας, πόσοι από τα εκατομμύρια που είτε γνήσια είτε από μόδα ασχολήθηκαν με τον Βρετανό έφηβο μιας σειράς ασχολήθηκαν ή ασχολούνται έστω και ένα λεπτό όχι με τον έναν φόνο, αλλά με τους χιλιάδες τους γενοκτονικούς, που χτίζουν την προσωπικότητα και καθορίζουν την ψυχοπαθολογία ενός Παλαιστίνιου/ας εφήβου. Ποιος, πού και πώς αναρωτιέται περί την προσωπικότητα που θα διαμορφώσουν όσα παιδιά και έφηβοι στην Παλαιστίνη επιζήσουν της σφαγής. Αυτά που δεν θα γίνουν χολιγουντιανές ταινίες, που δεν θα τους επιτρέψουμε να τρελαθούν, που δεν θα κατανοούμε αν τυχόν γίνουν έφηβοι δολοφόνοι του όποιου διπλανού τους, σε έναν τόπο προσφυγιάς, εξορίας, με κληρονομιά μια κόλαση φυτεμένη στο κεφαλάκι και στην ψυχούλα τους από τότε που γεννήθηκαν. Ποια σκατογεωστρατηγική ανάλυση, χοντρά χρηματοδοτημένη από δήμιους, θα ασχοληθεί με την παλαιστινιακή εφηβεία και θα καθορίσει, ας πούμε σε επίπεδο ποινικού δικαίου, ελαφρυντικά μετεφηβικής ηλικίας.

Αν είναι δύσκολο στάδιο η «Εφηβεία» της ιντερνετικής εποχής, τι στάδιο είναι η εφηβεία της παλαιστινιακής κατοχής; Οχι, δεν ρωτάω. Ψάχνω έναν καλλιτέχνη - ψυχίατρο - ψυχαναλυτή - ένα κανάλι, ένα Νέτφλιξ βρε αδερφέ, που να φτιάξει μια ταινία, μια σειρά για τους Παλαιστίνιους εφήβους και την προβολή του μέλλοντός τους. Που να απευθύνεται στα εκατομμύρια των καταναλωτών τηλεοπτικών προϊόντων, σαν τα «Παιχνίδια της Πείνας» ή το «Παιχνίδι του Καλαμαριού». Ξέρετε, αυτές τις σειρές όπου οι νέοι και οι νέες προδίδουν, κλέβουν, σκοτώνουν τους διπλανούς τους για να επιζήσουν. Και να τους δείχνει η σειρά, μιλιούνια Παλαιστίνιους εφήβους, να ορμάνε κατά πάνω τους, το λιγότερο για να τους δικάσουν χωρίς βοήθεια ψυχολόγου.