Θαυμάζω τη δημιουργικότητα που έβαλε το κράτος ως θέμα στις πανελλαδικές φέτος. Φούσκωσα σαν γαλοπούλα ή καλύτερα σαν φραγκόκοτα επί σφαγήν, γιατί ξέρω σε ποια παιδιά απευθύνεται. Και να μην ήξερα μου το πε η Eurostat. Χοντρικά το 28% κάτω των 18 και το 20% άνω κινδυνεύουν από τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Δεν είναι όμως μόνα τους αυτά τα σε πλέρια δημιουργικότητα παιδιά. Πορεύονται τον ίδιο απέλπιδα δρόμο μαζί με καμιά εικοσαριά εκατομμύρια ευρωπαίδια. Αλλά και δίπλα σε χιλιάδες παιδιά της Γάζας, που άμα επιζήσουν από τους βομβαρδισμούς και τις σφαίρες, θα ποδοπατηθούν στα ελάχιστα σαδιστικά στημένα σημεία διανομής τροφίμων. Εκεί να δεις δημιουργικότητα! Να πρέπει να βρεις φαΐ, μέσα από ποδοπάτημα με σαλπιγκτή την πείνα και τη δίψα ημερών, εβδομάδων και χρόνων και να γλιτώνεις το ποδοπάτημα ίσαμε να παραλάβεις ένα πακετάκι, που σου μοιάζει σαν τυποποιημένη γκουρμεδιά της φιλάνθρωπης Δύσης.

Τώρα, που όλοι ξαφνικά και αξιοπερίεργα θυμήθηκαν την πρώτη όπως αποφάσισαν να λένε γενοκτονία του περασμένου αιώνα στην πρώτη δεκαετία του στη Ναμίμπια, με σφαγέα τη Γερμανία, αναρωτιέμαι τι δημιουργικότητα μπορεί να αναπτυχθεί, ας πούμε στα παιδιά των χωρών πέριξ της Μεσογείου, σε εποχές βαθιάς ιστορικής άγνοιας και κακοήθους ξαναγραψίματος της Ιστορίας. Είναι ξεκάθαρο το πώς ανασταίνεται η αποικιοκρατία στον δικό μας τον αιώνα, μέσα από θηριώδεις ως και παράλογες αντιφάσεις του καπιταλισμού, στην ιμπεριαλιστική του φάση. Δεν έχω καλύτερο παράδειγμα, απ' αυτή την ιδεολογική δημιουργικότητα του κοτζάμ αντιπροέδρου των ΗΠΑ, το κέρατό μου μέσα, Βανς, που είπε ότι τα κρυπτονομίσματα είναι μια καλή συντηρητική τεχνολογική εξέλιξη και πρακτική, ενώ η Τεχνητή Νοημοσύνη κομμουνιστικό δαιμονικό δημιούργημα. Τέτοια δημιουργικότητα πολιτικής σκέψης με ρίχνει τέζα...

Χωρίς παιδιά δεν υπάρχει μέλλον κι η πραγματική όσο και ιδεολογική ξηρασία το απειλεί. Κι έξω από τη στατιστική, με αφόρητη δίψα! Αν πάρουμε λέξεις όπως ορυχείο κι εξόρυξη, τις προτείνουμε για μια συζήτηση, ας πούμε για το επάγγελμα του εργάτη σε ορυχείο, σχεδόν όλοι άνω των τριάντα ετών επί Γης μπορεί και να φέρουμε στο μυαλό μας στοές ανήλιαγες, μουτζουρωμένα πρόσωπα, σκληρή δουλειά στα έγκατα της γης, αυτή που δεν θα θελε να κάνει κανείς άνθρωπος που έχει την παραμικρή εναλλακτική. Οι νέοι όμως; Εχουν ορυχείο στο διαδίκτυο. Χρειάζονται έναν υπολογιστή, μια πρίζα, αφόρητα πολύ ηλεκτρική ενέργεια είναι η αλήθεια, και μπορούν να προβαίνουν σε εξόρυξη κρυπτονομισμάτων από το διαδικτυακό ορυχείο. Μόνοι τους ή με παρέα, με φόρμα, με κουστούμι ή και γυμνοί ακόμα, αμουτζούρωτοι, καυχιόνται. Νέοι εργάτες σε νέο ορυχείο. Εκ προοιμίου πλούσιοι, και ρεαλιστικά απολύτως εξαρτημένοι από το κεφάλαιο, εθισμένοι σε μια ψευδαίσθηση ελευθερίας. Σ' αυτό το ορυχείο οι στοές καταρρέουν με το πάτημα ενός κουμπιού, και να απλώσεις χέρι δίπλα δεν θα βρεις μισό να ψάξει να σε βγάλει.

Πόσα μπιτσόμπαρα, πόσες σουβλακερίες, πόσα μικρομάγαζα αόρατα ξεπλύματος διά των cryptos, και βιοτεχνίες κατασκευής προϊόντων μαϊμού, δεν έχουν στηθεί στο πλαίσιο μιας καινοτόμου δημιουργικότητας επιβίωσης, σ' έναν άθλιο κόσμο πολεμικής προετοιμασίας. Ποιος θα το φανταζότανε άλλωστε, πως στην Ελλάδα του 21ου αιώνα που ακόμη παλεύει με πανελλαδικές και διαγραφές φοιτητών, θα στήναμε και στρατιωτικά campus, μπας και προσελκύσουμε πιτσιρίκια στη στρατιωτική καριέρα ενόψει επερχόμενου και προϋπολογισμένου μεγάλου πολέμου. Μια γενιά που απογοητεύτηκε από τη φαντασία που δεν έφτασε στην εξουσία, διδάσκει στα παιδιά και τα εγγόνια της πως σήμερα χρειάζεσαι φαντασία για ν' αντέξεις την υπακοή στην εξουσία, και να το παίζεις σαν κρυπτονόμισμα το μέλλον σου στη δήθεν αντισυστημική λοταρία. Επειδή λοιπόν είμαστε σε εποχή πανελλαδικών εξετάσεων, ας συνεισφέρω δημιουργικά, προτείνοντας στους νέους να μη γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τους παλιούς, αλλά να μελετάνε πώς αυτά τα πάλιωσαν, για να φτιάξουν τα δικά τους, περπατώντας, σε έτσι κι αλλιώς άγνωστους δρόμους.