Οι βιογραφίες και οι μυθιστοριο-βιογραφίες ελκύουν τα τελευταία χρόνια, αρκούντως, το αναγνωστικό κοινό. Το είδος, παρ' ότι περιορισμένο στον τόπο μας, «γέννησε» και αριστουργηματικά υποδείγματα. Λ.χ. τα έργα του Μήτσου Αλεξανδρόπουλου, στο παρελθόν για τον Γκόρκι και τον Τσέχοφ και πρόσφατα για τον Μαγιακόφσκι.

Ασφαλώς, δεν μπαίνει σε σύγκριση με τα προαναφερόμενα έργα, δικαιούται, όμως, τον αμέριστο έπαινο το βιβλίο του Κωστή Γκιμοσούλη «Βρέχει φως» (εκδόσεις «Κέδρος»), καθώς είναι από τα καλύτερα, σοβαρότερα και γοητευτικότερα του είδους. Ο Κ. Γκιμοσούλης (από τους καλύτερους κι αισθαντικότερους ποιητές και πεζογράφους της γενιάς του), με λογοτεχνική φαντασία, με υπεραισθαντική, γάργαρη γραφή, με συστηματικό, πολύπλευρο μελετητικό μόχθο (για την ιστορία, πολιτικο-κοινωνική και λογοτεχνική πραγματικότητα της Ελλάδας του μεσοπολέμου), με αγάπη και σεβασμό βιογράφησε, ταυτοχρόνως, δυο τραγικούς εραστές της ελληνικής ποίησης. Την Μαρία Πολυδούρη - η οποία σαν γυναίκα και ποιήτρια «βρέχει φως» και στις μέρες μας - και μέσα από εκείνην, τον «Αλλο», το μεγάλο, τον αθάνατο «ιδανικό αυτόχειρα» Κώστα Καρυωτάκη. Ο Κ. Γκιμοσούλης, τοποθετεί τους δυο ποιητές μέσα στο ιστορικο-κοινωνικό και λογοτεχνικό (ελληνικό και διεθνές) πλαίσιο της εποχής τους, την οποία κρίνει περιεκτικά και με προοδευτική ιδεολογοκοινωνική ματιά. Ο Γκιμοσούλης βιογραφεί, ψυχογραφεί, ανατέμνει και συνθέτει τις ρηξικέλευθες ιδέες, τις ανυπότακτες ιδιοσυγκρασίες, τη φτώχεια, τη βιοποριστική πορεία, το δυνατό αλλά ανέφικτο έρωτα των δύο ποιητών, παραθέτοντας αποδεικτικά αποσπάσματα ποιημάτων, ημερολογίων και επιστολών τους. Ο συγγραφέας «παίζει» τους «ρόλους» και του μύστη και του μυούμενου στη ζωή, στο έργο, στη σχέση των δύο ποιητών. Κυρίως το ρόλο του αφηγητή. Ενός αιωνόβιου, πρώην φυματικού, γείτονα, φίλου και ερωτευμένου στα νιάτα του με τη «μαγική» Μαρία Πολυδούρη, αλλά και γνώριμου και θαυμαστή του Καρυωτάκη. «Παίζει» και το ρόλο του ακροατή. Δηλαδή το δικό του «ρόλο», του θαυμαστή του έργου των δυο ποιητών, ο οποίος με τη βιοεργογραφική μελέτη του κατόρθωσε να τους «αναστήσει», να τους δώσει «σάρκα και οστά», μια βαθιά ανθρώπινη, πολύπλευρη ψυχολογικά, πνευματικά, χαρακτηρολογικά, κοινωνικά υπόσταση.