Στη μάνα μας τη (Ν)ικαριά | Κόντρα στη νέα (α)ταξία | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Στη μάνα μας τη (Ν)ικαριά

ΙΟΥΛΙΟΣ 1947: Υπουργός δημόσιας αταξίας ο Ναπολέων Ζέρβας και τα κοπέλια του. Ο οποίος εκδικητικά αποφασίζει τη σύλληψη και εκτόπιση χιλιάδων αγωνιστών, του άνθους της ηρωικής γενιάς του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Ανάμεσά τους, γέροντες, άρρωστοι, καρδιοπαθείς, τραυματίες του μεγάλου αντιφασιστικού αγώνα, ανήμποροι άνθρωποι, που όλη τη νύχτα και για δυο ακόμη μέρες, μεταφέρθηκαν στην αρχή, στον κατάξερο και άνυδρο βράχο της Ψυττάλειας, υπομένοντας το μαρτύριο του Ταντάλου.

Σε συνθήκες καύσωνα, το θαλασσινό νερό και ούτε σταγόνα για τα φρυγμένα από τη βασανιστική δίψα χείλη των αγωνιστών.

ΙΟΥΛΙΟΣ 1947. Ηρθαν μετά τα αρματαγωγά (του Πολεμικού Ναυτικού) και μέσα στα «μονοπύθμενα», σιδερένια και φλεγόμενα, κατάπιαν τους βασανισμένους της μεγάλης δίψας. Ξέπνοοι, οι αγωνιστές έπεφταν λιπόθυμοι, από τη δίψα, τη φοβερή ζέστη της λαμαρίνας, την αφυδάτωση...

Οι αξιωματούχοι του αρματαγωγού, για να «παίξουν» με τους διψασμένους, κατέβασαν μερικά βρώμικα από μαζούτ βαρέλια και έριχναν από ψηλά με μάνικες... σταγονομετρικά νερό.

Τότε ήταν που έγινε ξεσηκωμός, με συνθήματα, κραυγές και αντάρτικα τραγούδια.

Η απάντηση της διοίκησης του αρματαγωγού ήταν άμεση. Οχι μόνο διέκοψαν και αυτή την ελάχιστη δόση νερού, αλλά και πλημμύρισαν το χώρο αρμάτων, όπου μας είχαν στοιβάξει, με βρωμόνερα, για να πάμε όρθιοι, ή, γονατιστοί μέσα στα βουρκονέρια. Ετσι συνεχίσαμε, ως τα ξημερώματα, όπου άνοιξαν οι μπουκαπόρτες και βρεθήκαμε στις γρανίτινες κροκάλες της ακτής του Αγίου Κηρύκου.

Ετσι φτάσαμε, στην άλλη μάνα μας, τη (Ν)ικαριά, όπου η αντίστασή μας ενώθηκε με την αγάπη των κατοίκων που μας συμπαραστάθηκαν.

Του
Γιώργου Κ. ΤΣΑΠΟΓΑ