Ασφαλώς δεν είναι τυχαία η πρόταση του Γ. Αλογοσκούφη για συνεργασία μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, στην περίπτωση που δεν υπάρξει αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές, προκειμένου να προωθηθούν «κάποιες πολύ δύσκολες μεταρρυθμίσεις». Δεν είναι ο πρώτος ούτε, ασφαλώς, και ο τελευταίος ο υπουργός Οικονομίας που γοητεύεται από την ιδέα της συνεργασίας των δύο μεγάλων κομμάτων, στα πρότυπα του «μεγάλου συνασπισμού» στη Γερμανία. Το σίγουρο είναι ότι συντρέχουν οι βασικές προϋποθέσεις, αφού τα δύο κόμματα εξουσίας εφαρμόζουν την ίδια αντιλαϊκή πολιτική.

Η ομολογία αυτή βρίσκεται στη βάση της ίδιας της πρότασης του υπουργού Οικονομίας, όταν αναφέρει ότι, αν κάποια συνεργασία έχει αξία, αυτή είναι μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων, προκειμένου να επιμεριστούν το πολιτικό κόστος για τις «δύσκολες» αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις. Εδώ και χρόνια, η ιδέα έχει πέσει στο τραπέζι και ζυμώνεται με υποστηρικτικές δηλώσεις από κορυφαία στελέχη και των δύο κομμάτων. Δεν είναι όμως βέβαιο ότι στο τέλος θα γίνει πράξη, καθώς υπεισέρχονται διάφοροι «υποκειμενικοί» και άλλοι παράγοντες για να υλοποιηθεί...

Δεν πρόκειται, όμως, για τη μοναδική ιδέα για κυβερνητική συνεργασία, καθώς, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, πλασάρονται σενάρια για συνεργασία ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ. και ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ. Παρά τις επίσημες εκατέρωθεν διαψεύσεις, το σίγουρο είναι ότι δεν υπάρχουν διαφορές πολιτικής μεταξύ όλων αυτών των κομμάτων που να είναι εμπόδιο για συνεργασίες και μάλιστα σε κυβερνητικό επίπεδο. Εμμεσα, πλην σαφώς, το παραδέχεται και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, όταν δηλώνει ότι ο στόχος της είναι να γίνει ο «τρίτος πόλος» και από καλύτερες θέσεις να παζαρέψει τη συμμετοχή της σε μια κυβέρνηση διαχείρισης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Τα σενάρια και οι διεργασίες στο πλαίσιο του αστικού πολιτικού συστήματος που πυκνώνουν το τελευταίο διάστημα έχουν μια αντικειμενική βάση. Δεν περνάει πια η «μπογιά» των δύο μεγάλων κομμάτων και μεγάλα τμήματα των λαϊκών στρωμάτων τούς γυρίζουν την πλάτη, δημιουργώντας μια «πολιτική ρευστότητα», που απειλεί τη σταθερότητα του δικομματισμού. Τα προωθούμενα σενάρια αποσκοπούν στο να αποτρέψουν μια τέτοια «απειλή», να εγκλωβίσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια και να διασφαλίσουν τη μακροημέρευση του πολιτικού συστήματος και της κυρίαρχης πολιτικής.

Οι εργαζόμενοι έχουν την εμπειρία και την ωριμότητα να αποφύγουν τις παγίδες που στήνονται και να τραβήξουν αποφασιστικά το δρόμο της ριζοσπαστικοποίησης και της χειραφέτησης από την κυρίαρχη πολιτική και τα κόμματα διαχειριστές της. Να γίνει συνείδηση ότι πρέπει να αλλάξουν ριζικά οι συσχετισμοί δύναμης στο κίνημα και στο πολιτικό επίπεδο, προκειμένου να ανοίξει ο ορίζοντας για μια λαϊκή εξουσία. Η ενίσχυση της επιρροής και της δύναμης του ΚΚΕ αποτελεί αδιάψευστο και ασφαλή «δείκτη» ότι οι συντελούμενες διεργασίες στα λαϊκά στρώματα κινούνται σε θετική κατεύθυνση και εκτός ελέγχου από την κυρίαρχη πολιτική και τα κόμματα του ευρωμονόδρομου. Σε διαφορετική περίπτωση, ας μην υπάρχουν αυταπάτες, η ίδια αντιλαϊκή πολιτική θα «επιστρέψει» με μεγαλύτερη ένταση μέσα από τις νέες κυβερνητικές συνεργασίες.