Τα οικονομικά δεδομένα που αφορούν τις λαϊκές οικογένειες έχουν διαμορφωθεί έτσι, που το τελευταίο διάστημα θεωρούνται σχεδόν φυσιολογικές οι συζητήσεις για τη φτώχεια που απειλεί να χτυπήσει μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού. Η εντεινόμενη χειροτέρευση του βιοτικού τους επιπέδου, μάλιστα, έχει ως αποτέλεσμα να μιλούν για το φάσμα της επαπειλούμενης φτώχειας ακόμα και οι εμπνευστές, τα πρώτα βιολιά, των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων και αναδιαρθρώσεων. Από την κλίκα του G8 και την Ευρωπαϊκή Ενωση, μέχρι τα δικά μας κόμματα της πλουτοκρατίας και τα αστικά Μέσα Ενημέρωσης. Αυτά που πάντα πρωταγωνιστούν στο μανιπουλάρισμα της κοινής γνώμης με τρόπο που παθητικά να αποδέχεται ακόμα και τις πλέον αντιλαϊκές - αντιδραστικές πολιτικές.

Η παραδοχή του προβλήματος της φτώχειας είναι ολοφάνερο ότι δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με σκέψεις και προβληματισμούς για οποιουδήποτε είδους αλλαγές στην εφαρμοζόμενη πολιτική. Το αντίθετο, μάλιστα. Οι συζητήσεις για τις επιπτώσεις από την πολιτική στήριξης της οικονομικής ολιγαρχίας γίνονται αποκλειστικά με στόχο τη διαχείριση ενός υπαρκτού προβλήματος, ώστε ακόμα πιο αποφασιστικά να εξασφαλιστούν οι όροι για τη συνέχιση της ίδιας ακριβώς πολιτικής. Από αυτήν την άποψη, καλό είναι να μη διαφεύγουν της προσοχής μας δύο στοιχεία, τα οποία ανέκαθεν έπαιρναν υπόψη τους αυτοί που εκπονούν τα διάφορα οικονομικά προγράμματα και πολιτικές στήριξης του μεγάλου κεφαλαίου.

Το πρώτο έχει να κάνει με τις ίδιες τις ανάγκες της πλουτοκρατίας, να συνεχίζεται απρόσκοπτα η αναπαραγωγή του κοινωνικού κεφαλαίου. Να υπάρχει, δηλαδή, μια εργατική τάξη, η οποία να είναι σε θέση να κινεί την παραγωγική διαδικασία. Να παράγει τον πλούτο, που βάζουν στο χέρι τα αφεντικά. Μόνο που στις σημερινές συνθήκες ανάπτυξης του συστήματος, αυτή η εργατική τάξη δεν μπορεί να είναι ρακένδυτη, να μη σιτίζεται, να μη στέλνει τα παιδιά της στο σχολείο, να μην έχει κάποιες ώρες ανάπαυσης κ.ο.κ. Σ' αυτό το πλαίσιο εξετάζεται το ενδεχόμενο και θεωρείται πολύ πιθανό - και σε επίπεδο ΕΕ και σε εθνικό επίπεδο - τους επόμενους μήνες να εξαγγελθούν κάποια μέτρα που θα απευθύνονται σε ομάδες του πληθυσμού, οι οποίες εξαιτίας της πολιτικής συνεχούς αύξησης της κερδοφορίας του κεφαλαίου, στην ουσία ζουν σε συνθήκες οικονομικής εξαθλίωσης. Λόγος γίνεται για μικρές οικονομικές ενισχύσεις, που θα δοθούν για μικρό χρονικό διάστημα και τίποτα περισσότερο.

Το δεύτερο - συνυφασμένο και αυτό με το πρώτο - είναι το εύρος της λαϊκής δυσαρέσκειας, χωρίς κινδύνους για το σύστημα. Ο υπολογισμός της αντίδρασης των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων στην ακόρεστη μανία του κεφαλαίου για όλο και μεγαλύτερα κέρδη. Αυτό, όμως, είναι το κρίσιμο σημείο και για τα θύματα της εφαρμοζόμενης πολιτικής. Τα θύματα του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Να συνειδητοποιήσουν ότι η φτώχεια δεν είναι σύμπτωμα του 2008, είναι σύμφυτο του συστήματος και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τα σημερινά δεδομένα. Να κατανοήσουν ότι αυτοί είναι οι παραγωγοί του πλούτου και να πιστέψουν ότι σε αυτούς ανήκουν τα πάντα. Τελικά, να οργανωθούν, να συμβάλουν στην ανασύνταξη του κινήματος σε ταξική κατεύθυνση. Ταυτόχρονα, να συνειδητοποιήσουν την αναγκαιότητα της πολιτικής πάλης για την ανατροπή του συστήματος, συσπειρωμένοι στο δικό τους, το λαϊκό μέτωπο πάλης, για να ανοίξουν τις πύλες της κοινωνίας, που πρώτο μέλημά της θα 'ναι η ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών τους.