Η ακρίβεια, που κατατρώει την αγοραστική δύναμη των λαϊκών εισοδημάτων, για κάποιους αποτελεί εφαλτήριο ώστε να ρίξουν κι άλλη στάχτη στα μάτια των εργαζομένων γύρω από την ουσία των προβλημάτων που συνδέονται με το βιοτικό επίπεδο των λαϊκών νοικοκυριών και τους δρόμους αντιμετώπισής τους.

Το σκηνικό που στήνεται είναι άκρως ενδιαφέρον. Η κυβέρνηση, η κατ' εξοχήν υπεύθυνη για την ακρίβεια στην αγορά, προκαλεί παραπέμποντας σε ευθύνες των προηγούμενων κυβερνήσεων και εμπαίζει με δέσμες μέτρων, που, υποτίθεται, θα αναχαίτιζαν τις συνεχείς ανατιμήσεις. Το ΠΑΣΟΚ, οι κυβερνήσεις του οποίου «πέρασαν» την πολιτική απελευθέρωσης των τιμών, ξεκινά σταυροφορία για τη συγκράτηση των ανατιμήσεων. Η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ, αυτή που υπέγραψε τη Συλλογική Σύμβαση για αυξήσεις 1 ευρώ, θα σηκώσει, λέει, μπαϊράκι, επειδή οι εργαζόμενοι δεν τα βγάζουν πέρα. Και ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ σχεδιάζει ...δρώμενα, για να καταδείξει το μέγεθος του προβλήματος της ακρίβειας.

Ο εμπαιγμός είναι ολοφάνερος. Οταν δυνάμεις και φορείς, που σε κάθε τους βήμα παπαγαλίζουν τα περί «επιχειρηματικότητας» και «ανταγωνιστικότητας», δυνάμεις που έχουν κάνει αλφαβητάρι τους τα θέματα της απελευθέρωσης των αγορών, δυνάμεις που βολεύονται με διαχειριστικού τύπου παρεμβάσεις στην οικονομία, μιλάνε για έλεγχο των τιμών και συγκράτηση της ακρίβειας, το μόνο που, σε τελευταία ανάλυση, επιδιώκουν είναι ο αποπροσανατολισμός των εργαζομένων και η συσκότιση της πραγματικότητας. Και είναι έτσι, επειδή η επιλογή υιοθέτησης των πολιτικών της ΕΕ και των αναδιαρθρώσεων, είναι επιλογή στήριξης των επιχειρήσεων. Δηλαδή, πολιτική στήριξης της κερδοφορίας τους, η οποία εξασφαλίζεται και μέσα από τη δυνατότητα που έχουν οι διάφοροι επιχειρηματικοί όμιλοι, να διαμορφώνουν ελεύθερα τις τιμές σε όλο το φάσμα των ειδών πρώτης ανάγκης και να αποφασίζουν ανατιμήσεις, σύμφωνα με τους στόχους αύξησης των κερδών τους.

Το ζήτημα των ανατιμήσεων και της ακρίβειας δεν αντιμετωπίζεται με «κινήσεις» και «πρωτοβουλίες», που αποβλέπουν σε πρόσκαιρους ...συμβιβασμούς με την άρχουσα τάξη. Οσο το αίτημα επίλυσης του προβλήματος οριοθετείται στα δέκα λεπτά πάνω ή κάτω μιας ανατίμησης, που αντί για σήμερα θα επιβληθεί σε δύο - τρεις βδομάδες ή μετά από ένα μήνα, όχι μόνο δε θίγεται η ουσία του προβλήματος, αλλά νομιμοποιείται η ασυδοσία των μεγαλοεπιχειρηματιών και διαιωνίζεται το καθεστώς λεηλασίας των λαϊκών εισοδημάτων.

Είναι αλήθεια ότι το πρόβλημα της ακρίβειας που πλήττει τα λαϊκά νοικοκυριά, όπως και το σύνολο των προβλημάτων, που συνδέονται με την εξασφάλιση ανθρώπινων όρων διαβίωσης, οριστικά θα λυθούν μόνον όταν η εργατική τάξη και οι άλλοι εργαζόμενοι γίνουν πραγματικοί κάτοχοι του πλούτου που παράγουν. Μόνον όταν η παραγωγική βάση της χώρας θα περιέλθει στα δικά τους χέρια και θα αρχίσει, στη βάση συγκεκριμένων προγραμμάτων ανάπτυξης, να λειτουργεί με γνώμονα - κριτήριο το συμφέρον του λαού.

Ομως και τώρα, στις σημερινές συνθήκες και με τους σημερινούς συσχετισμούς, οι εργαζόμενοι μπορούν να διεκδικήσουν σειρά μέτρων για την ανακούφιση των λαϊκών νοικοκυριών. Στην πρώτη γραμμή, το αίτημα των ταξικών συνδικάτων για βασικό μισθό 1.400 ευρώ και κατώτατη σύνταξη 1.120. Και πάλη κατά της κερδοφορίας, κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη πλατιάς κατανάλωσης, εξασφάλιση πραγματικά δωρεάν δημόσιας Παιδείας και Υγείας και όλων των κοινωνικών υπηρεσιών, κλπ. Μέτρα που, βεβαίως, δεν παραχωρούνται, αλλά αποτελούν αντικείμενο αγωνιστικής διεκδίκησης και πάλης.