Δέκα μέρες μετά τις εκλογές και ο κύκλος των συζητήσεων γύρω από το εκλογικό αποτέλεσμα δε λέει να κλείσει. Πολλά ειπώθηκαν και περισσότερα γράφτηκαν για την ενίσχυση του δικομματισμού, τη σταθερότητα και την αντοχή του ΚΚΕ, την αποδυνάμωση του Συνασπισμού και του ΔΗΚΚΙ.

Ητακτική τους στην προεκλογική περίοδο, παρά την οξυμένη, πολλές φορές, φραστική καταδίκη του δικομματισμού, ουσιαστικά έριξε «νερό στο μύλο του». Απαιτούσαν καταδίκη του στις εκλογές, ο μεν ΣΥΝ για να σταματήσει η αλαζονεία των μονοκομματικών κυβερνήσεων, το δε ΔΗΚΚΙ γιατί ήταν έτοιμο να συμβάλει σε κυβέρνηση συνεργασίας και με το ΠΑΣΟΚ. Καθένας καταλαβαίνει ότι αυτή η τακτική δεν οδηγεί σε καταδίκη του δικομματισμού. Η ηγεσία του ΣΥΝ, λίγες μέρες πριν τις εκλογές, όταν ένιωσε να απειλείται σοβαρά απ' αυτόν η κοινοβουλευτική του εκπροσώπηση, πρόβαλε ότι δεν επιδιώκει συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, αλλά ήταν μάλλον αργά.

Ομως, και όλη την προηγούμενη τετραετία, τα δύο αυτά κόμματα με την πολιτική τους κατεγράφησαν ως πολιτικοί οργανισμοί που η όποια πρότασή τους, παρά την κριτική στην κυβέρνηση, περιορίστηκε στα ασφυκτικά πλαίσια του συστήματος και σε μικροδιαφοροποιήσεις ως προς τη διαχείριση της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής. Αποδυνάμωσαν τις άμυνες και τις αντιστάσεις των ψηφοφόρων, τους έκαναν πιο ευάλωτους, καλλιεργώντας τους αυταπάτες ότι στο καθεστώς της πλουτοκρατίας μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά οι ισχυροί επιχειρηματίες και ο λαός, ότι μπορούν εξίσου να μοιραστούν το κόστος που συνεπάγεται η ένταξη της χώρας μας σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, όπως η ΕΕ και η ΟΝΕ, το ΝΑΤΟ κ.α.

Οταν η ηγεσία του ΣΥΝ, την περίοδο του ΝΑΤΟικού πολέμου στη Γιουγκοσλαβία, καταδίκαζε την υποτιθέμενη «εθνοκάθαρση» που ήταν η αφορμή για τους βομβαρδισμούς, ακύρωνε στην πράξη την όποια φραστική αντιΝΑΤΟική στάση της. Αυτή η τακτική, αντικειμενικά, έδινε άλλοθι και στη στάση της κυβέρνησης. Οταν υπερθεμάτιζε για την απόφαση του Ελσίνκι, που υιοθετούσε λύσεις στα πλαίσια της «νέας τάξης» για το Κυπριακό, (διχοτόμηση), για τις ελληνοτουρκικές διαφορές (αποδέχτηκε τις διεκδικήσεις της Τουρκίας σε βάρος του λαού μας), στήριζε ουσιαστικά την κυβέρνηση. Το Σύμφωνο Σταθερότητας, από σχέδιο αποσταθεροποίησης των Βαλκανίων, αίφνης μετατράπηκε για το ΣΥΝ σε Σύμφωνο εξαιρετικής σημασίας για την ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων. Και τα δύο κόμματα, με την πολιτική της ΟΝΕ με κοινωνικό πρόσωπο, βοήθησαν το δικομματισμό, προσφέροντας «αριστερό» άλλοθι στις επιλογές του για την ενσωμάτωση της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, επιλογές αποδεδειγμένα αντιλαϊκές, με βαρύτατο κοινωνικό κόστος, ενώ καλλιεργούσαν συγχύσεις στο λαό, εμποδίζοντας την ανάπτυξη της πάλης του.

Ηδύναμη του ΣΥΝ και του ΔΗΚΚΙ μειώθηκε, αφού η πολιτική τους, στις λαϊκές συνειδήσεις, δικαίως ταυτίστηκε σχεδόν με αυτήν του ΠΑΣΟΚ, σπρώχνοντας ψηφοφόρους στις αγκάλες του δικομματισμού. Είναι δε αλήθεια ότι το ΚΚΕ επέδειξε αντοχή και σταθερότητα, γιατί η πολιτική του και η πρότασή του για συγκρότηση του λαϊκού μετώπου πάλης δεν κατεγράφησαν ως μια ακόμα πρόταση, αλλά ως η πραγματικά διαφορετική, εναλλακτική πρόταση διεξόδου.