Η περιοδεία του αρχιδολοφόνου Μπους στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, που ολοκληρώνεται αύριο, είχε πολλαπλές στοχεύσεις αλλά στην πραγματικότητα έναν κεντρικό στόχο. Να προωθήσει τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και να προετοιμάσει τη νέα επέμβαση στο Ιράν. Το γεγονός ότι στην περιοχή ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν έχει πετύχει τα αποτελέσματα που θα ήθελε, λόγω των αντιστάσεων που συναντά από τους λαούς, τον υποχρεώνει να αναπροσαρμόζει την τακτική του.

Τέτοια είναι η δήθεν ευαισθησία του για την επίλυση του παλαιστινιακού ζητήματος που υποτίθεται ότι προωθεί μετά τη διάσκεψη της Ανάπολης, ενώ κάνει πλάτες στην ισραηλινή επιθετικότητα που ματοκυλάει καθημερινά τον πληθυσμό στα παλαιστινιακά εδάφη και θέλει να έχει τον έλεγχο σε ένα γεωστρατηγικής σημασίας πέρασμα. Η λογική της εξίσωσης του θύτη με το θύμα δεν είναι τυχαία. Σκοπεύει μακροπρόθεσμα να αφοπλίσει τις δυνάμεις που αντιστέκονται και δεν κρατάνε συμβιβαστική στάση ούτε και νομιμοποιούν τους ιμπεριαλιστές να εμφανίζονται ως «ειρηνευτές» και «ουδέτεροι διαπραγματευτές».

Ταυτόχρονα, ο Μπους πέρα από τη χειραγώγηση και τα επαναλαμβανόμενα ευχολόγια για το Παλαιστινιακό προχώρησε στον κύριο συγκεκριμένο στόχο του, να εξασφαλίσει συμμάχους για την προετοιμαζόμενη επίθεση κατά του Ιράν, όπως επίσης και πρόθυμους να συμβάλουν στο «ξελάσπωμα» από το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Για άλλη μια φορά ο αρχιτρομοκράτης κραδαίνει την «τρομοκρατική απειλή» που προέρχεται από το ισλαμικό Ιράν και τις «ακραίες οργανώσεις» και χρησιμοποιεί το χαρτί του «πυρηνικού κινδύνου», όπως είχε χρησιμοποιήσει τα περί «χημικών όπλων του Σαντάμ» όταν ματοκυλούσε το Ιράκ. Οι ιμπεριαλιστές (Αμερικανοί αλλά και άλλοι) χρησιμοποιούν, και εδώ, τη δοκιμασμένη σε πολλές επεμβάσεις τακτική του «διαίρει και βασίλευε». Ηδη χρηματοδοτούν παραστρατιωτικές ομάδες και ωθούν σε μια εμφύλια σύγκρουση ανάμεσα σε θρησκευτικά δόγματα (σουνίτες και σιίτες) για να ελέγξουν πλήρως την κατάσταση. Την ίδια στιγμή το αμερικανικό κεφάλαιο προωθεί την πώληση υπερσύγχρονων όπλων σε αραβικά αντιδημοκρατικά καθεστώτα που σιγοντάρουν την πολιτική του ιμπεριαλισμού, όπως η Σαουδική Αραβία. Βεβαίως, όπως δείχνει και το ταξίδι του Γάλλου Προέδρου, Ν. Σαρκοζί, την ίδια περίοδο στην ίδια περιοχή, που πρόσφερε στην ίδια χώρα «πυρηνική τεχνογνωσία», ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός καλά κρατεί.

Πάντως, το παραμύθι της προώθησης της «δημοκρατίας» και της «ασφάλειας» στην ευρεία Μέση Ανατολή πλέον συναντά δυσκολία να πιάσει. Το δείχνουν αυτό και οι δυναμικές μαζικές κινητοποιήσεις που έγιναν στο Ισραήλ και στην Παλαιστίνη. Ολο και περισσότεροι άνθρωποι κατανοούν ότι η δράση του ιμπεριαλισμού είναι συνυφασμένη - γιατί αυτή είναι η φύση του καπιταλιστικού συστήματος στο ανώτατο στάδιό του - με τον πόλεμο, την κατάκτηση νέων σφαιρών επιρροής, αγορών, πηγών ενέργειας και δρόμων μεταφοράς της. Σε αυτό το «παιχνίδι» συμφερόντων μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να μπει τέρμα. Ο λαϊκός αγώνας να αποκτήσει ενιαία ταξικά πολιτικά χαρακτηριστικά. Η σύγκρουση να είναι με το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, για να γίνουν οι λαοί αφέντες στον τόπο τους. Συνεπής αντιιμπεριαλιστικός αγώνας σε εθνικό και διεθνές επίπεδο σημαίνει αλληλεγγύη στους αγωνιζόμενους εργάτες και στα λαϊκά στρώματα, σημαίνει ρήξη με όλους τους οργανισμούς που στηρίζουν το εκμεταλλευτικό σύστημα.