Τα στοιχεία μιλούν από μόνα τους και είναι πεντακάθαρα: Στον καπιταλισμό, όχι μόνο κερδίζουν οι λίγοι, αλλά και όσα κέρδη βγάζουν οι λίγοι είναι βουτηγμένα στο αίμα των πολλών. Σύμφωνα μόνο με τα επίσημα στοιχεία, μέσα στο 12μηνο του 2007, 113 εργαζόμενοι δε γύρισαν στα σπίτια τους μετά τη δουλιά. Τα τελευταία χρόνια, τα θανατηφόρα «ατυχήματα» ξεπερνούν σταθερά τα 110 ετησίως, δηλαδή η εργατική τάξη θρηνεί ένα νεκρό κάθε τρεις μέρες. Από τις αρχές του 2000, η έλλειψη μέτρων υγιεινής και ασφάλειας έχει οδηγήσει στο θάνατο 1.093 εργάτες, ενώ το Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας (ΣΕΠΕ) κατέγραψε συνολικά 40.075 «ατυχήματα».

Κανένα «ατύχημα» δεν είναι τυχαίο. Γιατί οι χιλιάδες θάνατοι και τραυματισμοί, που σημειώνονται κάθε χρόνο σε γιαπιά, γραφεία, πολυκαταστήματα και κάθε είδους επιχειρήσεις, είναι φυσικό επακόλουθο μιας παραγωγικής αλυσίδας, που σχεδιάζεται και λειτουργεί με βάση την άγρια εκμετάλλευση των εργαζομένων. Οι προϋποθέσεις που μπαίνουν για την «ανάπτυξη» που ωφελεί την κυρίαρχη τάξη πολλαπλασιάζουν διαρκώς τις απειλές για τη σωματική και ψυχική υγεία των εργαζομένων. Οι κατακτήσεις και τα δικαιώματά τους πετσοκόβονται, επειδή θεωρούνται «κόστος» που μειώνει τα κέρδη των εργοδοτών. Ολο και περισσότεροι εργαζόμενοι δουλεύουν με κυλιόμενο ωράριο, για όσες και όποιες ώρες της μέρας εξυπηρετεί την εργοδοσία.

Κανείς εργαζόμενος δεν μπορεί να περιορίζει τις διεκδικήσεις του στο να «τηρείται ο νόμος». Η κατάργηση του 8ωρου, η επέκταση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, η παράταση του εργάσιμου βίου και, βέβαια, οι άπειροι κίνδυνοι που εγκυμονούνται για την υγεία των εργαζομένων φέρουν την ίδια τη βούλα των νόμων των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, της ΕΕ. Είναι χαρακτηριστικό ότι, μετά το 2005 που η κυβέρνηση της ΝΔ με το νόμο 3385/2005 μείωσε την υπερωριακή αμοιβή κατά 50%, υπάρχουν κλάδοι στους οποίους οι ώρες υπερωριών υπερδιπλασιάστηκαν (π.χ. στον κλάδο της Παραγωγής Χημικών Ουσιών και Προϊόντων, οι καταγεγραμμένες ώρες υπερωριών έφτασαν από 176.269 τις 374.327). Μέσα στην εξαετία 2000-2006, όσοι δουλεύουν με «ειδικές» μορφές απασχόλησης (φασόν, μερική απασχόληση κ.τλ.) αυξήθηκαν κατά 83%. Ενώ τα κενά στις (ήδη ανεπαρκείς) οργανικές θέσεις του ΣΕΠΕ φτάνουν το 25%.

Την ώρα που τα κέρδη των επιχειρήσεων αυξάνονται, αυξάνονται και οι τόποι δουλιάς όπου οι εργαζόμενοι δουλεύουν μέσα σε άθλιες συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας. Για παράδειγμα, στον κλάδο των Κατασκευών, οι επιχειρηματίες μετρούν τεράστια κέρδη (π.χ. μόνο μία κατασκευαστική έχει αύξηση κερδών το πρώτο 9μηνο του 2007 κατά 131,2%), ενώ οι οικοδόμοι μετρούν 69 νεκρούς από την 1η Γενάρη μέχρι τις 31 Δεκέμβρη του 2007. Ο φόρος αίματος που πληρώνει η εργατική τάξη στο βωμό της κερδοφορίας του κεφαλαίου αναδεικνύει ότι τα συμφέροντα εργατών και κεφαλαιοκρατών όχι μόνο δε συμβιβάζονται, αλλά βρίσκονται σε διαρκή σύγκρουση. Γι' αυτό και η ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής είναι για την εργατική τάξη μονόδρομος.