Σε αγωνιστικό αναβρασμό βρίσκονται το τελευταίο διάστημα εργαζόμενοι, αγροτοκτηνοτρόφοι, μαθητές, οι κάτοικοι των περιοχών που επλήγησαν από τις καταστροφικές πυρκαγιές του καλοκαιριού. Διεκδικούν όσα δικαιούνται αλλά τους στερεί με τον πιο βίαιο τρόπο η πολιτική της πλουτοκρατίας. Οι εργαζόμενοι, δουλιά με δικαιώματα, διεύρυνση των κοινωνικοασφαλιστικών τους δικαιωμάτων που βρίσκονται ξανά στο στόχαστρο για νέες σαρωτικές ανατροπές. Οι μαθητές και οι φοιτητές, το δικαίωμά τους στη μόρφωση και στην επαγγελματική αποκατάσταση. Οι πυρόπληκτοι, ουσιαστικά μέτρα για την «αναγέννηση» των περιοχών τους, που θα τους επιτρέψουν να παραμείνουν στον τόπο τους και να συνεχίσουν να εργάζονται όπως πριν τις πυρκαγιές.

Είναι αγώνες που έχουν κοινή αιτία και κοινό αντίπαλο. Επιτακτική συνεπώς η ανάγκη της έντασης αυτών των αγώνων και της ανάπτυξης της πιο πλατιάς λαϊκής πάλης για να αποτραπούν τα χειρότερα που έρχονται, για να διεκδικηθούν μέτρα που θα ανακουφίζουν από την οξύτητα των προβλημάτων που όλοι αντιμετωπίζουν με τη μία ή την άλλη μορφή. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος που μπορεί να εγγυηθεί μια κάποια αποτελεσματικότητα των αγώνων, όταν αυτοί αποκτήσουν παλλαϊκά χαρακτηριστικά, όταν τα αιτήματα κάθε κλάδου της εργατικής τάξης, κάθε φτωχού λαϊκού στρώματος, της νεολαίας, γίνουν αιτήματα της κοινής πάλης όλων. Γιατί ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο αγώνας των παιδιών για την Παιδεία των αναγκών και των ονείρων τους δεν αφορά τους γονείς τους, τους εργαζόμενους, τους αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους; Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο αγώνας των αγροτών για να μείνουν στον τόπο τους και να μπορούν να παράγουν άφθονα και καλά προϊόντα δεν αφορά την εργατική τάξη ή ο αγώνας της εργατικής τάξης για εργασιακά και κοινωνικοασφαλιστικά δικαιώματα δεν αφορά όλους τους υπόλοιπους; Χώρια που οι επιχειρούμενες ανατροπές στην Κοινωνική Ασφάλιση και στην Υγεία αγγίζουν τους πάντες.

Μέσα απ' αυτούς τους αγώνες που ξεδιπλώνονται πρέπει να ωριμάζει η συνείδηση της ενότητας και της συσπείρωσης. Η συνείδηση της ανάγκης να καταδικαστεί ο υπαίτιος της ζοφερής πραγματικότητας, με την οποία έρχονται καθημερινά αντιμέτωπες οι εργατικές λαϊκές οικογένειες: Η πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, η κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της ολιγαρχίας του πλούτου. Οσο αυτή παραμένει «άθικτη», στο απυρόβλητο, υπονομεύεται η αποτελεσματικότητα της πάλης και δεν υπάρχει ελπίδα για την απόσπαση ούτε ενός επιμέρους μέτρου υπέρ του λαού. Πρέπει να ωριμάζει η συνείδηση της αναγκαιότητας του άλλου δρόμου ανάπτυξης της χώρας, που στο κέντρο του θα έχει τον εργαζόμενο άνθρωπο. Γιατί στο πλαίσιο μιας ανάπτυξης που υποτάσσεται στα κέρδη του κεφαλαίου ο λαός δεν μπορεί να προσδοκά τίποτα, πρέπει μόνο να περιμένει διαρκή χειροτέρευση της θέσης του.

Να ωριμάζει η αναγκαιότητα μιας άλλης εξουσίας που μπορεί να την κατακτήσει μια πλατιά λαϊκή συμμαχία, ως μονόδρομος για φιλολαϊκές λύσεις. Και πρέπει από σήμερα κιόλας να γίνουν συγκεκριμένα βήματα με καταδίκη της εφαρμοζόμενης πολιτικής, με μαζικό απεγκλωβισμό των λαϊκών δυνάμεων από τα δύο κόμματα που κυρίως την εφαρμόζουν, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, με ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων υπέρ του λαού. Είναι πια καιρός ο λαός να κάνει άλλη επιλογή, να επενδύσει στο ΚΚΕ, στην κοινωνικοπολιτική πάλη, ενωμένος με πίστη στο δίκιο του και στη δύναμή του να το επιβάλει.