Η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, που τόσο πολύ κάποιοι θαυμάζουν, δεν είναι παρά η δικτατορία του κεφαλαίου, με κοινοβουλευτικό μανδύα. Και είναι αυτή η «δημοκρατία» που επιτρέπει στους χώρους δουλιάς να ανθίζει η πιο σκληρή εργοδοτική τρομοκρατία, να καταπατιούνται με τον πιο ωμό τρόπο κεκτημένα δικαιώματα. Πού βρίσκεται, άραγε, η ελευθερία των εργατών να υπερασπιστούν το δίκιο τους που τόσο βάναυσα προσβάλλεται;

Είναι αυτή η «δημοκρατία» που επιτρέπει τη συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, στο μακέλεμα άλλων λαών. Που παρέδωσε τη χώρα μας για να διαβούν τα ΝΑΤΟικά στρατεύματα τα οποία κατευθύνονταν στη Γιουγκοσλαβία, που διατηρεί στρατιωτικές δυνάμεις στο Κοσσυφοπέδιο, στο Αφγανιστάν.

Είναι η ίδια που δεν αναγνωρίζει στο λαό κανένα δικαίωμα. Ούτε το - συνταγματικά κατοχυρωμένο υποτίθεται - δικαίωμα στη δουλιά, ούτε αυτό για δωρεάν δημόσια Παιδεία, ούτε αυτό για δωρεάν δημόσια Υγεία. Που παραχωρεί τον έναν μετά τον άλλον όλους τους νευραλγικούς τομείς, τους τομείς που έχουν άμεση επίπτωση στην ποιότητα ζωής της εργατικής λαϊκής οικογένειας, στο μεγάλο κεφάλαιο.

Σ' αυτή τη δημοκρατία οι μόνοι που έχουν λόγο να χαίρονται για την ύπαρξή της είναι οι κεφαλαιοκράτες. Οχι οι εργαζόμενοι. Οχι τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που από την αποκατάστασή της και εντεύθεν εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία, έπραξαν στο ακέραιο το καθήκον τους απέναντι στην τάξη τα συμφέροντα της οποίας εκφράζουν. Κι αυτή είδε την κερδοφορία της να εκτινάσσεται στα ύψη.