Μια χωρίς προηγούμενο επιχείρηση συκοφάντησης του αγώνα των μαθητών βρίσκεται αυτές τις μέρες σε πλήρη εξέλιξη, με βασικούς πρωταγωνιστές τα ιδιωτικά Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας. Δρώντας μέσα σ' ένα καθεστώς απόλυτης ανοχής και νομιμοποίησης από την κυβέρνηση και τις πολιτικές εκείνες δυνάμεις που έχουν αντικειμενικό συμφέρον από το στιγματισμό του μαζικού μαθητικού κινήματος, ξεπερνούν κάθε όριο στην άθλια προπαγάνδα τους. Ο στόχος της επιχείρησης είναι διττός: Από τη μια να ταυτιστούν οι αγώνες με μια μειοψηφία μαθητών οι οποίοι, σύμφωνα με τα ΜΜΕ, επιδεικνύουν από «ανάρμοστη» έως και «παραβατική» συμπεριφορά. Και από την άλλη, να φύγει όπως όπως η κουβέντα από το κύριο, που δεν είναι άλλο από τα δίκαια αιτήματα αυτού του αγώνα, την παρακαταθήκη που δημιουργεί, τα προβλήματα που αναδεικνύει και τα οποία ακουμπούν την ουσία της παρεχόμενης εκπαίδευσης, το περιεχόμενο και την πραγματική της στόχευση.

Η μπόχα που αναδύεται από τα κατασκευασμένα ρεπορτάζ αυτών των ημερών είναι ίδια με τη δυσωδία του συστήματος που κόβει και ράβει την εκπαίδευση στα συμφέροντα των επιχειρήσεων. Ενα σύστημα που, με την καθοριστική συμβολή και των ΜΜΕ, καλλιεργεί την αποξένωση, το ρατσισμό και τον ατομισμό, θεοποιεί το κέρδος, ευτελίζει τις πραγματικές ανθρώπινες σχέσεις, συκοφαντεί έννοιες όπως η δημιουργικότητα, ο αγώνας, η αλληλεγγύη. Το σύστημά τους είναι υπεύθυνο ακόμα και για τα μεμονωμένα νοσηρά κρούσματα που εμφανίζονται στους κόλπους της νεολαίας, για την αντιμετώπιση των οποίων μάλιστα το υπουργείο καταφεύγει σε κατασταλτικού τύπου «λύσεις», ηθικολογώντας ξεδιάντροπα για να κρύψει τις ευθύνες του.

Τα ίδια τα ΜΜΕ που νομιμοποίησαν τη λογική της κλειδαρότρυπας, που προσφέρουν ανεμπόδιστα, κάθε ώρα και με κάθε ευκαιρία την άθλια εκδοχή της ανθρώπινης σεξουαλικότητας, έρχονται τώρα να δηλώσουν τη δήθεν έκπληξή τους για τα μεμονωμένα περιστατικά που ανακάλυψαν «ξαφνικά», εν μέσω μαθητικών αγώνων. Κι αυτό όταν δεν τους βγήκε το σκηνικό που πήγαν να στήσουν, παρουσιάζοντας προβοκατόρικα δήθεν γενικευμένους «βανδαλισμούς» στα σχολεία, «διαπληκτισμούς ανάμεσα σε ομάδες» και «αγανάκτηση» από την πλευρά των γονέων. Η τακτική τους είναι γνωστή, κάθε φορά που το κίνημα σηκώνει κεφάλι και με τη δυναμική του φέρνει τη συζήτηση στο κύριο: στα πολιτικά αίτια που πυροδοτούν τις αγωνιστικές αντιδράσεις. Τηρουμένων των αναλογιών, τα ίδια έκαναν με τον μεγαλειώδη αγώνα των ναυτεργατών το Φλεβάρη, αλλά και με κάθε αγώνα που μπορεί να προκαλέσει έστω και μικρά ρήγματα στην αντιλαϊκή πολιτική που υπερασπίζονται.

Η απάντηση των μαθητών βουλώνει στόματα. Τα σταράτα λόγια στις προκηρύξεις τους, στις γενικές συνελεύσεις των σχολείων τους, στις συνεδριάσεις των συντονιστικών τους οργάνων, στις μαζικές πορείες τους, κάνουν θρύψαλα κάθε αθλιότητα των καναλαρχών και των υφισταμένων τους, που σιγοντάρουν την κυβερνητική προσπάθεια να τσακιστεί το κίνημα. Η μαχητικότητα και η αποφασιστικότητά τους, η πείρα που συσσωρεύουν από τον εξελισσόμενο αγώνα τους, αποτελεί γροθιά στο στομάχι όσων τους συκοφαντούν. Οι σημερινοί μαθητές γράφουν τη δική τους ιστορία. Κι αυτό είναι που φοβίζει περισσότερο τα κόμματα του κεφαλαίου και τα τηλεοπτικά τους τσιράκια.