Ο δρόμος του αγώνα για την Παιδεία του λαού είναι μακρύς κι επίπονος. Δε σταματάει μπροστά στο μέγαρο Μαξίμου, που διάβηκαν οι εκπαιδευτικοί για να... «τους κοιτάξει στα μάτια» ο πρωθυπουργός, ούτε λοξοδρομεί στη Χαριλάου Τρικούπη, για ένα υποκριτικό «χτύπημα στην πλάτη» των εκπαιδευτικών μέσα από τις δήθεν πρωτοβουλίες που θα πάρει το ΠΑΣΟΚ. Γιατί πολύ απλά, μέσα από αυτόν τον αγώνα δε διακυβεύεται μόνο ένα ποσοστό οικονομικής αύξησης (το οποίο η κυβέρνηση ούτε καν συζητάει και το ΠΑΣΟΚ δεν παίρνει ξεκάθαρη θέση!). Διακυβεύονται πολλά περισσότερα...

Οταν ο δάσκαλος για πέντε ολόκληρες βδομάδες απεργεί επιλέγοντας το μήνυμα «αγώνας» στη θέση του μαθήματος, όταν ο μαθητής αγωνίζεται στην κατάληψη του σχολειού του, δηλώνοντας ότι θέλει γνώση κι όχι απόγνωση, όταν ο γονιός, ο εργαζόμενος βγαίνει να διαδηλώσει μαζί με τα παιδιά του και τους δασκάλους τους, όταν ο φοιτητής ξεκαθαρίζει ότι δε θα εκχωρήσει το δικαίωμά του στις δωρεάν σπουδές... τότε η κοινωνία στρέφει το βλέμμα στην Παιδεία και τα προβλήματά της.

Γίνονται βήματα στη συνείδηση του καθενός, γιατί νιώθει ότι τελικά όλα αυτά τον αφορούν, ψάχνει να μάθει, ρωτά. Ετσι, η συζήτηση για την Παιδεία απλώνεται στις γειτονιές, μπαίνει σε κάθε σπίτι. Εκεί όπου ο κάθε εργαζόμενος, όπως ακριβώς κι ο δάσκαλος, μετράει το διαρκώς μειούμενο εισόδημά του, εκεί όπου γυρνούν τα παιδιά εξαντλημένα και παραζαλισμένα από το σχολείο, που στην πραγματικότητα δεν τα μορφώνει, αλλά τα καθοδηγεί στην υποταγή. Ολο και περισσότερος κόσμος (αντικειμενικά και παρά την καθοδηγούμενη παραπληροφόρηση) μέσα από τους αγώνες που ξεδιπλώθηκαν αυτό το διάστημα, αναρωτήθηκε και προβληματίστηκε για το περιεχόμενο της παρεχόμενης σήμερα μόρφωσης.

Αυτό το περιεχόμενο που σήμερα είναι κακό, στο μέλλον που σχεδιάζουν για την εκπαίδευση, διαγράφεται εφιαλτικό! Το σχολείο του «κεφαλαίου» θα ετοιμάζει τους εργάτες - σύγχρονους «σκλάβους», αλλοτριωμένους και προγραμματισμένους μόνο να το υπηρετούν. Αυτό το μέλλον έχτιζαν και χτίζουν από κοινού, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, είτε από τη θέση της κυβέρνησης είτε της αντιπολίτευσης, συνυπογράφοντας και εφαρμόζοντας πιστά σχετικές αποφάσεις της ΕΕ.

Δεν μπορούν λοιπόν, οι πολιτικοί εκφραστές του κεφαλαίου να «εκτονώσουν» τον αγώνα για την Παιδεία τελειώνοντας μια απεργία, ανοίγοντας ένα σχολείο, κάνοντας τη μια ή την άλλη «κατευναστική» δήλωση. Οσο δεν ακυρώνονται τα σχέδια (και η εφαρμογή τους) για την πλήρη παράδοση της Παιδείας στις ορέξεις του κεφαλαίου, η σκυτάλη των αγώνων για την Παιδεία δεν πρέπει να πέσει στιγμή κάτω. Σε ένα μακρόχρονο αγώνα, με με πολλές μορφές πάλης, με ένταση στην οργάνωσή του που ωριμάζει μέσα από την πείρα των κινητοποιήσεων, ως την κατάχτηση της λαϊκής Παιδείας. Η εργατική τάξη πρέπει να καταχτήσει την πρωτοπορία αυτού του αγώνα. Και από κοινού με τους εκπαιδευτικούς τους νέους, είναι δικός τους ο αγώνας, θα συνεχίζουν ως το τέλος. Καθορίζοντας τις μορφές του αγώνα κάθε φορά, τις αιχμές που θα προβάλλει, δίνοντας όλες τους τις δυνάμεις, συνειδητοποιώντας ότι η τελική τους νίκη και στο μέτωπο της Παιδείας θα έρθει μαζί με τις ριζικές αλλαγές που έχει ανάγκη ο λαός συνολικά στην κοινωνία.