Στην προσφιλή της τακτική του «μαστιγίου και του καρότου» κατέφυγε η Ευρωπαϊκή Ενωση, για άλλη μια φορά, κατά την προχτεσινή συνεδρίαση των ΥΠΕΞ. Η ΕΕ, προσπαθεί να ενισχύσει τη δικό της «διαμεσολαβητικό» ρόλο στα πλαίσια του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, εκπονώντας «ενδιάμεσες» προτάσεις, όπως τις αποκαλεί. Η διατύπωση της ευρωπαϊκής πρότασης από τη μια προσφέρει τεχνολογία στο Ιράν (προσεγγίζοντας κάπως τη ρωσική θέση) και από την άλλη απειλεί με κυρώσεις (υιοθετώντας την αμερικανική επιδίωξη για χρήση του κεφαλαίου 7 του καταστατικού του ΟΗΕ).

Είναι σαφές σε όλους ότι η προδιαγεγραμμένη κρίση με το Ιράν ελάχιστα έως καθόλου σχετίζεται με το πυρηνικό του πρόγραμμα. Πόσο μάλλον που κάποιες άλλες χώρες, πέραν των «μεγάλων δυνάμεων», διαθέτουν πυρηνικά όπλα και ουδέποτε δέχτηκαν καν να ελεγχθούν οι πυρηνικές τους εγκαταστάσεις (χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το Ισραήλ, αλλά και η Ινδία και το Πακιστάν). Το ΚΚΕ έχει καθαρή θέση ενάντια στα πυρηνικά όπλα. Εχει, επίσης, ξεκάθαρη θέση όσον αφορά το δικαίωμα της οποιασδήποτε χώρας να αναπτύξει πολιτικό πυρηνικό πρόγραμμα. Αυτό, βέβαια, την ίδια στιγμή που είναι αντίθετο με το ιρανικό θεοκρατικό καθεστώς και την πολιτική του, όπως είναι η καταπάτηση δημοκρατικών ελευθεριών του ιρανικού λαού. Ο ιρανικός λαός, όμως, σίγουρα δεν απασχολεί διόλου όλους όσοι «ερίζουν» για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα. Οπως δεν τους απασχολεί ο οποιοσδήποτε λαός και τα πραγματικά συμφέροντα και δικαιώματά του, άλλωστε ο ιμπεριαλισμός είναι αυτός που πρωτοστατεί στην καταπάτησή τους, επιβάλλοντας τη δικτατορία των μονοπωλίων.

Το Ιράν έχει βρεθεί στο μάτι του κυκλώνα, λόγω της γεωστρατηγικής του σημασίας και λόγω των ενεργειακών του πηγών. Τα ενεργειακά του κοιτάσματα, από τα πλουσιότερα στον κόσμο, παραμένουν σε μεγάλο βαθμό ανεκμετάλλευτα λόγω της έλλειψης υποδομής (στόχο που εποφθαλμιούν να καλύψουν έχοντας, ήδη, κάνει επενδύσεις αρκετές ευρωπαϊκές εταιρίες). Επιπλέον, βρίσκεται σε ένα τέτοιο γεωγραφικό σημείο που η χρήση του εδάφους του για αγωγούς ενέργειας αποτελεί τη συντομότερη και πλέον οικονομική λύση για τη μεταφορά ενέργειας από τη Ρωσία και τις, παρακείμενες, στην Κασπία χώρες προς ανατολάς (Κίνα, Ιαπωνία, Ινδία, Πακιστάν) αλλά και προς την Ευρώπη, γεγονός το οποίο ενδιαφέρει διακαώς και τις ΗΠΑ. Αρα, ο έλεγχος των ενεργειακών του «δρόμων» είναι καθοριστικός στην παγκόσμια σκακιέρα.

Ο ενδοϊμπεριαλιστικός ενεργειακός πόλεμος που βρίσκεται σε εξέλιξη τα τελευταία χρόνια και εκδηλώνεται με ανοιχτές στρατιωτικές επεμβάσεις π.χ. Ιράκ ή ακόμη και βομβαρδισμοί της πρώην ΟΔ Γιουγκοσλαβίας, με «ήπιες κυβερνητικές ανατροπές», π.χ. Ουκρανία, Γεωργία, με σχέδια «εκδημοκρατισμού» π.χ. Ευρεία Μέση Ανατολή κ.λπ., έχει εισέλθει σε νέα, οξύτερη φάση. Και οι συμμαχίες των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στήνονται, για να επανεξεταστούν λίγο αργότερα (π.χ. στάση της ΕΕ, που από τη μία συναινεί με τις ΗΠΑ, από την άλλη αφήνει περιθώρια και σε Ρωσία - Κίνα) ανάλογα με τα συμφέροντα...