Πολύ πριν ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις για τη νέα Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και τις αντίστοιχες κλαδικές, το ΠΑΜΕ ξεκαθάρισε ότι θα πρωτοστατήσει στη μάχη για την οργάνωση του αγώνα των εργαζομένων, με στόχο η μάχη των Συμβάσεων να δοθεί με όρους συνολικής αντιπαράθεσης με το κεφάλαιο και τους πολιτικούς εκφραστές του. Τα συλλαλητήρια, οι απεργιακές συγκεντρώσεις και οι πολύμορφες πρωτοβουλίες του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος αποτέλεσαν αδιάψευστο μάρτυρα της μαχητικότητας και της ταξικής συνέπειας του ΠΑΜΕ. Απελευθέρωσαν δυνάμεις, τάραξαν τα νερά, έθεσαν ακόμα ψηλότερα τον πήχη των εργατικών κινητοποιήσεων, άφησαν ανεξίτηλη τη σφραγίδα των ταξικών συνδικάτων στους αγώνες των εργαζομένων.

Η απεργία στις 13 του Απρίλη αποτελεί συνέχεια αυτής της πλούσιας και κλιμακούμενης δράσης για τις Συλλογικές Συμβάσεις. Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ βγαίνουν μπροστά, καλώντας τους εργαζόμενους να ασκήσουν τη μέγιστη δυνατή πίεση στις συνδικαλιστικές τους οργανώσεις, προκειμένου, μέσα από μια νέα καθολική απεργιακή κινητοποίηση, να δοθεί απάντηση στην προκλητικότητα του ΣΕΒ και των κομμάτων που την ενθαρρύνουν. Σε μια περίοδο όπου τα κέρδη του κεφαλαίου εκτινάσσονται σε δυσθεώρητα επίπεδα, σαν αποτέλεσμα της έντασης της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, οι «αυξήσεις» και οι συνολικότερες ανατροπές που προτείνει ο ΣΕΒ έρχονται να επιτείνουν την ανέχεια των λαϊκών στρωμάτων. Να εντείνουν τη λιτότητα, να διευρύνουν τη φτώχεια για τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων.

Και στη μάχη των Συμβάσεων, το κεφάλαιο θέτει συνολικά τα αιτήματα των πραγματικών αναγκών του. Η αύξηση της κερδοφορίας του, μέσα από τη μείωση ουσιαστικά των μισθών και την ένταση των εργασιακών και ασφαλιστικών ανατροπών, αποτελεί μονόδρομο για τους εργοδότες, στην προσπάθειά τους να σταθούν στον ανταγωνισμό. Αυτό επιβάλλει η Λισαβόνα, αυτό επικροτούν και προωθούν με την πολιτική και την τακτική τους τα κόμματα του κεφαλαίου. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν άλλο δρόμο πέρα από το να αντεπιτεθούν με το δικό τους συνολικό πλαίσιο διεκδικήσεων, το πλαίσιο του ΠΑΜΕ, που απαντά στις δικές τους σύγχρονες και πραγματικές ανάγκες. Να κοντραριστούν ολομέτωπα με τους εργοδότες και την κυβέρνηση. Να διαμορφώσουν τους συσχετισμούς εκείνους που θα οδηγήσουν στην απόσπαση ουσιαστικών κατακτήσεων μέσα και από την υπογραφή των Συλλογικών Συμβάσεων.

Η πρόταση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ απέχει παρασάγγας από τις πραγματικές ανάγκες της εργατικής τάξης. Βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με τη συνολική λυσσαλέα επίθεση του ΣΕΒ και της κυβέρνησης. Οι «αυξήσεις» που προτείνει στο βασικό μισθό μεταφράζονται σε 0,78 ευρώ ημερησίως από 1/1/2006 (από 591,18 ευρώ σε 614,82) και σε 0,71 ευρώ από 1/7/2006 (από 614,82 σε 636,34). Η υποχωρητικότητα και η τακτική της ανοίγει ακόμα περισσότερο την όρεξη των βιομηχάνων. Να γιατί η απεργία στις 13 Απρίλη πρέπει να αποτελέσει καθολικό αίτημα των εργαζομένων, σε κάθε κλάδο και τόπο δουλιάς. Να γιατί πρέπει όλοι οι εργαζόμενοι να μπουν άμεσα, χωρίς καθυστερήσεις και αναστολές στη μάχη της προετοιμασίας της, με το πλαίσιο του ΠΑΜΕ.