Πόσες και πόσες φορές δεν προκάλεσε την «μήνιν» του αστικού πολιτικού κόσμου και των φιλικών σ' αυτόν γραφίδων του Τύπου, η επιμονή του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος και του ΚΚΕ στο σύνθημα «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Πιο πρόσφατες οι αντιδράσεις τους, όταν κατά τη διάρκεια της ναυτεργατικής απεργίας, το ΚΚΕ υπερασπίστηκε το δικαίωμα των εργατών της θάλασσας να ανατρέψουν μια νομιμότητα κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του εφοπλιστικού κεφαλαίου. Τούτες τις μέρες, οι ίδιες εφημερίδες -κυρίως του αντιπολιτευόμενου την κυβέρνηση Τύπου, αλλά και συμπολιτευόμενες - προβάλλουν, και μερικές υποτίθεται υπερασπίζονται, τις κινητοποιήσεις των Γάλλων φοιτητών, μαθητών και εργαζομένων, ενάντια σε ένα νόμο που τορπιλίζει τα εργασιακά τους δικαιώματα και είναι αντίστοιχος με αυτά που είχε προτείνει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ προεκλογικά, αλλά και που συμφωνεί με τον ένα ή άλλον τρόπο και η κυβέρνηση της ΝΔ.

Ενάντια στη «νομιμότητα» των νόμων της κυβέρνησής τους και του κράτους τους στρέφονται οι νέοι και νέες της Γαλλίας και πολύ καλά κάνουν. Νόμος ψηφισμένος είναι στη Γαλλία. Νόμος άδικος και αποκρουστικός για τα εργασιακά δικαιώματα των νέων στη Γαλλία. Δικαιούνται ή όχι οι εργαζόμενοι εκεί να τον ανατρέψουν και να βροντοφωνάξουν «νόμος είναι το δίκιο μας»; Φυσικά και δικαιούνται ή σωστότερα είναι υποχρέωσή τους, όπως υποχρέωση και δικαίωμα όλων μας είναι να τους υπερασπιστούμε και να εκφράσουμε την ενεργητική αλληλεγγύη μας.

Νόμοι ψηφισμένοι δεν είναι και στην Ελλάδα, αυτοί που το ταξικό εργατικό κίνημα διεκδικεί να καταργήσει; Και μάλιστα, στο πρόσφατο παράδειγμα της μεγαλειώδους απεργίας των ναυτεργατών, όχι νόμος, αλλά απλό νομοσχέδιο ήταν αυτό που έθετε ως αίτημα να αποσυρθεί. Κατάργηση νόμου διεκδικούν οι νέοι της Γαλλίας, κατάργηση νόμου διεκδικούσαν χτες οι ναυτεργάτες, προχτές κάποιοι άλλοι στην Ελλάδα. Και μάλιστα με πολλές και ανεβασμένες μορφές πάλης. Με όλες τις μορφές πάλης που επιλέγουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, η ίδια η νεολαία, μέσα από μαζικές διαδικασίες. Εκτός κι αν κάθε φορά το κριτήριο ή μη της «νομιμότητας» καθορίζεται από ποιο κόμμα της αστικής τάξης βρίσκεται στην κυβέρνηση. Μα, το περιεχόμενο της ασκούμενης πολιτικής και στη Γαλλία και την Ελλάδα και παντού, καθορίζεται από το τι επιτάσσουν τα συμφέροντα της τάξης στην οποία ανήκει η εξουσία, κι όχι από τα πρόσωπα που τη διαχειρίζονται. Και πολύ απλά αποδεικνύεται ότι αυτή η δημοκρατία, είναι επίφαση δημοκρατίας, είναι δικτατορία της αστικής τάξης πάνω στην εργατική τάξη, στα πλατιά λαϊκά στρώματα, στη νεολαία.

Φυσικά, οι ντόπιοι πολιτικοί υπάλληλοι των εφοπλιστών και βιομηχάνων είτε βρίσκονται στο ΠΑΣΟΚ είτε στη ΝΔ, κανένα πρόβλημα δεν έχουν να διατυπώσουν «εκ του ασφαλούς» συμπάθεια προς τους ξεσηκωμένους νέους της μακρινής Γαλλίας, μέσω των ΜΜΕ. Οταν προκύπτει εκδήλωση ταξικής λαϊκής πάλης στην Ελλάδα τότε κάθε κατεργάρης στον πάγκο του, ξαναθυμάται τη «νομιμότητα» και ωρύεται για την περιφρούρησή της και το δικαίωμα της κυβέρνησης να νομοθετεί κατά πώς νομίζει, θέτοντας ζήτημα μέχρι και «ορίων νομιμότητας» του ΚΚΕ και των εξεγερμένων, αγωνιζόμενων εργατών και νέων. Εστω κι έτσι βέβαια, αποκαλύπτεται τι πραγματικά φοβούνται...