Μας χωρίζουν περίπου 40 μέρες από την εκπνοή του τρέχοντος έτους και όλα μαρτυρούν πως το 2005 ήταν μια ακόμη «χαμένη» χρονιά για την ελληνική οικονομία. Χαμένη, όμως, όχι για όλους, αλλά μόνο για τους εργαζόμενους και τα πλατιά λαϊκά στρώματα, που είδαν το βιοτικό τους επίπεδο να υποβαθμίζεται παραπέρα. Αντίθετα, για το μεγάλο κεφάλαιο το 2005 - όπως όλα τα προηγούμενα χρόνια, που την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας είχαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ - ήταν μια ακόμη καρποφόρα χρονιά, με μπόλικα κέρδη, που ενισχύονται από τις φοροαπαλλαγές, τις κρατικές επιχορηγήσεις και άλλα προνόμια.

Τα παραπάνω επιβεβαιώνονται και από τον κρατικό προϋπολογισμό του 2006 - με τον απολογισμό του 2005 - απ' όπου προκύπτει πως οι βασικοί στόχοι της κυβέρνησης για τα δημόσια οικονομικά δεν εκπληρώθηκαν, αφού σημειώθηκαν υπερβάσεις αρκετών δισεκατομμυρίων ευρώ, τόσο στο έλλειμμα όσο και το δημόσιο χρέος. Και οι υπερβάσεις αυτές, σε σχέση με τους επίσημους στόχους, σημειώθηκαν παρά το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι κλήθηκαν και πλήρωσαν τα σπασμένα της αντιλαϊκής πολιτικής (εισοδηματικής, φορολογικής, τιμολογιακής, εκποίησης της δημόσιας περιουσίας κλπ). Ωστόσο, η κυβέρνηση έσπευσε να αξιοποιήσει την αποτυχία της να περιορίσει το έλλειμμα και το δημόσιο χρέος και προανήγγειλε συνέχιση της λιτότητας υποστηρίζοντας - διά στόματος του αρμόδιου υπουργού Οικονομίας - πως «το 2006 πρέπει να γίνει ό,τι χρειάζεται για να πέσει το έλλειμμα κάτω από το 3%»!

Ο υπουργός Οικονομίας, με δηλώσεις του στη ΝΕΤ, έκανε αρχικά λόγο για κάποιες «επιτυχίες» στην κατεύθυνση «εξυγίανσης» των δημόσιων οικονομικών, με την καταπολέμηση της «σπατάλης», της φοροδιαφυγής και άλλα παρόμοια, που ακούμε επί δεκαετίες τώρα. Στη συνέχεια, όμως προανήγγειλε παράταση και παραπέρα σκλήρυνση της λιτότητας για τα πλατιά λαϊκά στρώματα, επ'... αόριστον, υποστηρίζοντας πως «δεν αρκεί ένας ή δύο προϋπολογισμοί για να αντιμετωπιστεί το δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας». Αφού χαρακτήρισε «βαθύ» το δημοσιονομικό και οικονομικό πρόβλημα της χώρας στο «διά ταύτα» - προετοιμάζοντας το έδαφος για τα χειρότερα - δήλωσε πως «χρειάζεται μια ολόκληρη οκταετία, για να μπορέσουμε να πούμε ότι το έχουμε αντιμετωπίσει οριστικά. Και γι' αυτό πρέπει να γίνουν βαθιές τομές και μεταρρυθμίσεις στις ΔΕΚΟ, το Ασφαλιστικό και γενικότερα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και σε άλλους τομείς όπου το δημοσιονομικό πρόβλημα είναι οξύ».

Αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί. Οι εργαζόμενοι, δεκαετίες τώρα καλούνται και πληρώνουν τα σπασμένα των πολιτικών που συναποφασίζουν οι γαλαζοπράσινες ελληνικές κυβερνήσεις, μαζί με το Διευθυντήριο των Βρυξελλών, εισπράττοντας υποσχέσεις για «καλύτερες μέρες», όταν λυθεί το δημοσιονομικό και τα άλλα προβλήματα της χώρας. Απέναντι σ' αυτές τις πολιτικές - που υποτάσσουν τα πάντα στη μεγιστοποίηση των μονοπωλιακών κερδών και αναπαράγουν τα προβλήματα της χώρας και του λαού - οι εργαζόμενοι μπορούν και πρέπει να πουν το δικό τους μεγάλο «φτάνει πια»! Καλύτερες μέρες για τα πλατιά λαϊκά στρώματα θα ξημερώσουν, μόνο όταν οι εργαζόμενοι οργανωθούν, συσπειρωθούν και καταφέρουν, με τη συντονισμένη πάλη τους, να ανατρέψουν τους πολιτικούς συσχετισμούς και μαζί τους την αντιλαϊκή πολιτική του «ευρωμονόδρομου».