To σημερινό πανελλαδικό συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ γίνεται σε μια περίοδο ιδιαίτερης έντασης της συνδυασμένης επίθεσης κεφαλαίου και κυβέρνησης κατά των εργαζομένων. Οι διεθνείς ανακατατάξεις τη δεκαετία του '90 είχαν ως αποτέλεσμα τη διαμόρφωση ενός αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων για το εργατικό κίνημα. Το καπιταλιστικό σύστημα, ενθαρρημένο από αυτήν την εξέλιξη επιχειρεί να ξεπεράσει τη γενικευμένη κρίση του με πρωτοφανή σκληρότητα. Απειλεί όχι μόνο να πάρει πίσω ό,τι υποχρεώθηκε να παραχωρήσει στην εργατική τάξη τις προηγούμενες δεκαετίες. Απαιτεί ακόμη περισσότερα, να κλείσει μια και καλή τους λογαριασμούς μαζί της. Με όπλο την αλλοτρίωση, επιχειρεί να ενσωματώσει ένα μέρος της στον «κοινωνικό εταιρισμό», θέλει να την εξουδετερώσει πολιτικά.

Οι εργαζόμενοι στη χώρα μας αντιμετωπίζουν τη μεγαλύτερη ίσως πρόκληση στο πρόσωπο μιας πολιτικής, η οποία στο όνομα του «κοινού συμφέροντος» και της «ανταγωνιστικότητας», περνάει σαν οδοστρωτήρας πάνω από τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις τους. Μια πολιτική κοινή και αδιαίρετη για το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία. Κάθε τι που μπορεί να εμποδίσει την ασύδοτη δράση του κεφαλαίου και την κερδοφορία του κρίνεται άχρηστο, «προκλητικό προνόμιο», αντιπαραγωγικό, ακόμη και... αντεθνικό! Τα δικαιώματα στην εργασία και την Κοινωνική Ασφάλιση ζυγίζονται με τα σταθμά της «ανταγωνιστικότητας» και κρίνονται επικίνδυνα, επομένως, προς κατάργηση. Οι δημοκρατικές ελευθερίες και τα ατομικά δικαιώματα αντιμετωπίζονται σαν «τρομοκρατία». Το δίκαιο του ισχυροτέρου καθιερώνεται από το Ιράκ και το Αφγανιστάν έως τα εργοστάσια και τους άλλους τόπους δουλιάς.

Οι εργαζόμενοι, στο βαθμό συμμετοχής τους στους συνδικαλιστικούς και πολιτικούς αγώνες, αντιλαμβάνονται ότι αυτή η επίθεση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με όρους άμυνας. Αυτό δε σημαίνει ότι θα πρέπει να εγκαταλείψουν την προσπάθεια υπεράσπισης των κατακτήσεών τους. Κάθε άλλο. Επιβάλλεται να αναπτύξουν ενωμένοι, στη βάση των ταξικών τους συμφερόντων, τους αγώνες για τα καθημερινά μεγάλα και μικρά προβλήματα. Πρέπει να γνωρίζουν όμως ότι αν μείνουν σ' αυτό, θα είναι καταδικασμένοι σε μια σισύφεια προσπάθεια, αφού θα μένει ανέπαφη η γενεσιουργός αιτία των δεινών τους.

Το καθήκον που επιβάλλει η περίσταση σε κάθε εργαζόμενο και στην εργατική τάξη ως σύνολο είναι να χτυπήσουν τη ρίζα αυτής της πολιτικής. Η αλλαγή των συσχετισμών, τόσο στο συνδικαλιστικό κίνημα, όσο και στο πολιτικό πεδίο, είναι η ικανή και αναγκαία προϋπόθεση, για να ανοίξει ο δρόμος για μια πολιτική εξυπηρέτησης των λαϊκών αναγκών, που θα φέρει τα λαϊκά στρώματα στο επίκεντρο των εξελίξεων και τη λαϊκή εξουσία στη θέση της εξουσίας της ολιγαρχίας. Η ενίσχυση του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ είναι αυτή τη στιγμή η επιλογή που οδηγεί σ' αυτήν την ανατροπή, όχι για λόγους κομματικού εγωισμού, αλλά ως προϊόν της νηφάλιας ανάλυσης της πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας που απαιτεί απαντήσεις εδώ και τώρα.