Σε περίοδο «περισυλλογής» - λένε - περνάει η Ευρωπαϊκή Ενωση, μετά την απόφαση της Συνόδου Κορυφής των Βρυξελλών για την αναστολή της διαδικασίας επικύρωσης του «ευρωσυντάγματος». Προφανώς, αυτήν την απόφαση των «είκοσι πέντε» - εκτός από τις αντιθέσεις τους - πρέπει να την εντάξουμε και στις συνέπειες του «ΟΧΙ» των Γάλλων και των Ολλανδών, αλλά και στα μηνύματα από τις διαθέσεις των λαών και στις χώρες όπου είχαν προγραμματιστεί δημοψηφίσματα. Μικρή απόδειξη, δηλαδή, της ισχύος και της αποτελεσματικότητας της λαϊκής αντίστασης και της ανυπακοής.

Το γεγονός ότι οι ηγέτες των κρατών - μελών της ΕΕ υποχρεώνονται να αναδιπλωθούν μπροστά στη λαϊκή κατακραυγή δε σημαίνει ότι παραιτούνται από το στόχο τους. Δηλαδή, την προώθηση όλων των αντιδραστικών μέτρων και ρυθμίσεων, που περιλαμβάνει το «ευρωσύνταγμα», ίσως με έναν άλλο τρόπο, μιαν άλλη μεθόδευση. Και, από την άποψη αυτή, η «περισυλλογή» τους αποσκοπεί στο να μελετήσουν και να προσδιορίσουν αυτόν τον τρόπο.

Ηδη, στους κόλπους της ΕΕ, έχουν διατυπωθεί πολλές προτάσεις, για το πώς θα αντιμετωπιστεί, ή πώς θα παρακαμφθεί, το λαϊκό «ΟΧΙ» από τη Γαλλία και την Ολλανδία. Και μόνον αυτό δείχνει ότι οι ιθύνοντες της ΕΕ αρνούνται να δεχτούν το «μήνυμα» - όπως, άλλωστε, ήταν αναμενόμενο - επιχειρώντας, ταυτόχρονα, να το φέρουν στα μέτρα τους. Δε θέλουν να δεχτούν ότι το «ΟΧΙ», εκτός των άλλων, σηματοδοτεί την αμφισβήτηση και την αντιπαράθεση στο ίδιο το οικοδόμημά τους.

Μεταξύ των άλλων, μεθοδεύουν τον «τεμαχισμό» του «ευρωσυντάγματος», ώστε να επιτύχουν, χωρίς αντιδράσεις, την προώθηση των κρισιμότερων διατάξεών του με αποφάσεις των Συνόδων Κορυφής και άλλων οργάνων της ΕΕ. Δηλαδή, αφού προς το παρόν δεν κατάφεραν να το περάσουν από την πόρτα, θα προσπαθήσουν να το περάσουν από τα παράθυρα.

Η εμμονή τους δε συνιστά μόνο προσβολή για τους λαούς και τη θέληση τους, αλλά και απόδειξη ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι ένας οργανισμός, ο οποίος, από την ιδρυτική του διακήρυξη, τη σύσταση και τη φύση του, κινείται στην τροχιά της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης. Δηλαδή, με λίγα λόγια, δεν μπορεί παρά να είναι ένα ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα εξυπηρέτησης των αναγκών και των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου. Να είναι η Ευρώπη των μονοπωλίων, του πολέμου, της καταστολής.

Για τους εργαζόμενους σε κάθε χώρα - μέλος, δεν υπάρχει κανείς λόγος «περισυλλογής». Γι' αυτούς ανοίγεται πια μια άλλη προοπτική, σε ριζικά διαφορετική κατεύθυνση από την ΕΕ. Για την Ευρώπη της ισότιμης συνεργασίας, της ειρήνης, της αλληλεγγύης, της κοινωνικής προόδου, του σοσιαλισμού.