Τα «ρετιρέ» της παραπλάνησης | Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ | ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

Τα «ρετιρέ» της παραπλάνησης

Στη θεωρία των «ρετιρέ» επανέρχεται η κυβέρνηση, για να προωθήσει τα αντεργατικά μέτρα που ονομάζει «διαρθρωτικές αλλαγές». Η θεωρία αυτή χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1987 από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, για να αντιμετωπιστεί η μεγάλη απεργία των τραπεζοϋπαλλήλων.

Οπως και τότε επί ΠΑΣΟΚ, έτσι και σήμερα, η κυβέρνηση της ΝΔ θέλει, χρησιμοποιώντας ακόμα και τα ίδια επιχειρήματα, να διασπάσει τους εργαζόμενους για να περάσει την πολιτική της. Θέλει να μεταφέρει τη σύγκρουση μέσα στην εργατική τάξη, υπονοώντας ότι για την κακή κατάσταση των εργαζομένων ευθύνονται κάποιοι «προνομιούχοι» εργαζόμενοι, που παίρνουν μεγαλύτερους μισθούς και έχουν «προκλητικά» προνόμια σε σχέση με τη μεγάλη πλειοψηφία!!!

Ετσι, ελπίζει ότι, αν οι εργαζόμενοι αρχίσουν να «τρώγονται» μεταξύ τους, θα μπορέσει να προωθήσει ευκολότερα τα μέτρα που οδηγούν στο «πάγωμα» των μισθών, στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, στην κατάργηση του οκτάωρου και των άλλων θεμελιωδών εργασιακών δικαιωμάτων, στην κατεδάφιση του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης.

Στο πλαίσιο αυτής της τακτικής, η κυβερνητική πρακτική και προπαγάνδα κινούνται στη γραμμή του «διαίρει και βασίλευε». Η διαίρεση, σε άλλες περιπτώσεις γίνεται μεταξύ των «παλιών» και των «νέων», σε άλλες μεταξύ «υψηλόμισθων» και «χαμηλόμισθων». Ο σκοπός, είτε έτσι - είτε αλλιώς, είναι ίδιος: Να χάσουν οι εργαζόμενοι το στόχο τους, που είναι η πολιτική της κυβέρνησης και των εργοδοτών και να στραφούν σε μια μεταξύ τους αντιπαράθεση.

Σ' αυτήν την αποπροσανατολιστική επιχείρηση, χρησιμοποιούνται ορισμένες ακραίες περιπτώσεις, οι οποίες, εξάλλου, οφείλονται σε κυβερνητικές επιλογές. Γιατί, είναι γνωστό από παλιά ότι κεφάλαιο και κυβερνήσεις δημιουργούν και αξιοποιούν μιαν ολιγάριθμη «εργατική αριστοκρατία», για να διαιωνίζουν την κυριαρχία τους. Αυτό, όμως, δεν έχει καμιά σχέση με εργαζόμενους, που κατάφεραν με τον αγώνα τους να πετύχουν μεγαλύτερες αυξήσεις και περισσότερα δικαιώματα.

Ετσι, ελπίζει η κυβέρνηση ότι οι εργαζόμενοι, που αντιμετωπίζουν την ακρίβεια, την ανεργία, την υπονόμευση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, τις συνέπειες από την ιδιωτικοποίηση της Παιδείας και της Υγείας, δε θα στραφούν κατά των προκλητικών υπερκερδών του κεφαλαίου, αλλά κατά των συναδέλφων τους.

Κανείς εργαζόμενος δεν πρέπει να πέσει στην «παγίδα», που οδηγεί στη δικαιολόγηση μιας εξίσωσης προς τα κάτω. Και πρέπει να γνωρίζει ότι μπορεί σήμερα το «κάτω» να είναι ο βασικός μισθός στην Ελλάδα, αύριο, όμως, θα είναι - για την κυβέρνηση και τα αφεντικά - ο μισθός στη Λετονία, στη Βουλγαρία, στη Ρουμανία, στο Μπαγκλαντές...

Η εργατική τάξη πρέπει να απαντήσει σ' αυτήν την πρόκληση, ενισχύοντας την ενότητά της, την ταξική της προοπτική, την πάλη της κατά του κεφαλαίου και της κυβερνητικής πολιτικής, διεκδικώντας αυτά που της ανήκουν, αυτά που δικαιούται με βάση τις σύγχρονες ανάγκες της.