Αργά ή γρήγορα θα γινόταν και αυτό. Μετά τους τραπεζίτες που απαιτούν να μην εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους απέναντι στα ασφαλιστικά ταμεία των τραπεζοϋπαλλήλων, τώρα οι βιομήχανοι θέτουν ζήτημα συνολικής επανεξέτασης του ασφαλιστικού συστήματος. Η μελέτη του ΙΟΒΕ - που παρουσιάστηκε προχτές - δεν κρύβει ότι ο «ανασχεδιασμός» του ασφαλιστικού συστήματος της χώρας μας πρέπει να στοχεύει στον έλεγχο του κόστους των συντάξεων και στη δημιουργία αποθεματικών τα οποία οι επιχειρήσεις θα έχουν στην αποκλειστική τους διάθεση.

Το μοντέλο το οποίο προβάλλει το ΙΟΒΕ προβλέπει τη δημιουργία τριών πυλώνων ασφάλισης, όπου στον μεν πρώτο και δημόσιο, επιφυλάσσεται ο ρόλος του φτωχού συγγενή, ενώ στους άλλους δύο θα κάνουν κουμάντο οι τράπεζες και οι ασφαλιστικές εταιρίες. Με δυο κουβέντες, η κύρια σύνταξη θα περιοριστεί σε ένα μίνιμουμ βοήθημα, ενώ τα επικουρικά ταμεία θα υπάγονται στο δεύτερο πυλώνα, όπου βέβαια δε θα υπάρχει και καμιά κρατική εγγύηση για το ύψος της επικουρικής σύνταξης, αλλά ακόμα και για την κατοχύρωση αυτού του ίδιου του δικαιώματος. Αντίθετα, το μοντέλο αυτό, θα εξασφαλίσει τεράστιους πόρους στις τράπεζες, στα χρηματιστήρια και στις ασφαλιστικές εταιρίες, όπου οι εργαζόμενοι καλούνται να καταβάλουν τις εισφορές τους (επικουρικά ταμεία, επαγγελματικά, ιδιωτική ασφάλιση).

Αλλωστε οι μελετητές αναγνωρίζουν ότι ένα τέτοιο σύστημα θα προωθήσει τη συσσώρευση κεφαλαίων, θα ενισχύσει την κεφαλαιαγορά και την ανταγωνιστικότητα του χρηματοοικονομικού συστήματος. Ομως - όπως έχει δείξει και η ιστορική εμπειρία - καμιά εγγύηση για πρόσθετη σύνταξη δεν υπάρχει. Είναι πρόσφατα τα παραδείγματα στις ΗΠΑ, όπου η κατάρρευση οικονομικών κολοσσών παρέσυραν στην πτώση τους ασφαλιστικά δικαιώματα και προσδοκίες εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων. Αν και η συγκεκριμένη μελέτη αυτοχαρακτηρίζεται ως «Μια πρόταση οικονομικής λογικής», είναι φανερό ότι η λογική αυτή είναι από τη σκοπιά του κεφαλαίου και για τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Η πρωτοβουλία του ΙΟΒΕ, αποτυπώνει τις στρατηγικές επιδιώξεις του κεφαλαίου και είναι ταυτόχρονα μια απάντηση σε όλες αυτές τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, αλλά και στα κόμματα εκείνα, που στην προσπάθειά τους να παγιδεύσουν τους εργαζόμενους, διέδιδαν και διαδίδουν ότι δήθεν το «ασφαλιστικό έχει κλείσει». Η κοινωνική ασφάλιση ποτέ δεν έπαψε να είναι ένα σημαντικό πεδίο αντίθεσης ταξικών συμφερόντων.

Και σαν τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται από τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα. Σε συνθήκες ολομέτωπης επίθεσης των μονοπωλίων και των πολιτικών τους εκπροσώπων, τίποτα δεν έχει «κλείσει», τίποτα δεν είναι δεδομένο. Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, οι εργαζόμενοι πρέπει «επιθετικά» και όχι παθητικά να οργανώσουν την πάλη τους. Που σημαίνει ότι όχι μόνο χρειάζεται να υπερασπιστούν τα σημερινά τους δικαιώματα, αλλά με βάση τις ανάγκες τους να διεκδικήσουν το δικό τους «μοντέλο» κοινωνικής ασφάλισης. Που σημαίνει: Δημόσια, καθολική, ασφάλιση με αναβαθμισμένες συντάξεις και παροχές Υγείας. Μείωση του χρόνου ασφάλισης στα 60 και στα 55 χρόνια για άντρες και γυναίκες αντίστοιχα, κατώτερη σύνταξη στα 960 ευρώ.