Οι λογιστικές αλχημείες που χρησιμοποιεί η εκάστοτε κυβέρνηση για τον υπολογισμό της ανεργίας ένα μόνο σκοπό εξυπηρετούν: Να συγκαλύψουν τον πραγματικό αριθμό των ανέργων, να εξωραΐσουν με επίπλαστους ποσοτικούς δείκτες τη ζοφερή πραγματικότητα που βιώνουν εκατοντάδες χιλιάδες εργατοοικογένειες με ένα τουλάχιστον μέλος τους άνεργο. Η διάσταση που υπάρχει ανάμεσα στα στοιχεία που δημοσιοποίησε πρόσφατα ο ΟΑΕΔ και σε εκείνα που παρουσίαζε η προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ παριστάνουν ανάγλυφα τον τρόπο με τον οποίο οι άνεργοι γίνονται παιχνίδι στα χέρια του δικομματισμού και αξιοποιούνται στην κοινή προσπάθεια των κομμάτων της διαχείρισης να αποπροσανατολιστούν οι εργαζόμενοι από τις πραγματικές αιτίες που γεννούν την ανεργία.

Η κυρίαρχη πολιτική επιβάλλει τόσο τον τρόπο καταγραφής της ανεργίας, όσο και τη μέθοδο ανάγνωσης των στοιχείων που προκύπτουν. Ετσι εμφανίζεται η κυβέρνηση της ΝΔ να θριαμβολογεί για την πλασματική μείωση των καταγραμμένων ανέργων από τον περσινό Δεκέμβρη. Ετσι «δικαιώνεται» η πολιτική επιδότησης των εργοδοτών με λεφτά των ίδιων των εργαζομένων για να προχωρήσουν στην ολιγόμηνη πρόσληψη ανέργων. Ετσι πιστοποιείται η «αποτελεσματικότητα» των ενεργητικών πολιτικών για την απασχόληση, που επέβαλε το ευρωπαϊκό κεφάλαιο και συναποφάσισαν οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών στα πλαίσια της στρατηγικής της Λισαβόνας.

Η διαπίστωση της ανεργίας αξιοποιείται σαν άλλοθι για την ένταση της πολιτικής που την αναπαράγει. Η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, η γενίκευση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, η συρρίκνωση των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, η απορύθμιση του χρόνου εργασίας, με πιο πρόσφατο παράδειγμα τη μεθοδευμένη επίθεση στο 8ωρο των εμποροϋπαλλήλων, προβάλλονται σαν απάντηση στο πρόβλημα της ανεργίας. Διαιωνίζεται έτσι ο φαύλος κύκλος της ανεργίας στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, όπως αποδεικνύουν τόσο τα στοιχεία του ΟΑΕΔ, όσο και της Γιουροστάτ.

Η πραγματικότητα λέει ότι ακόμα και με τα χαλκευμένα στοιχεία του ΟΑΕΔ, οι άνεργοι στη χώρα μας ξεπερνούν τις 520.000, στην πλειοψηφία τους γυναίκες και νέοι μέχρι 35 χρόνων. Σ' αυτούς τους ανέργους, όπως και σε εκείνους που θα προκύψουν τα επόμενα χρόνια, καμιά πολιτική διαχείρισης του καπιταλισμού δεν μπορεί να δώσει απάντηση. Η ανεργία θα υπάρχει όσο θα επιβιώνει το καπιταλιστικό κέρδος και θα αξιοποιείται σαν μέσο πίεσης στους εργαζόμενους για τη συρρίκνωση των δικαιωμάτων τους.

Διέξοδος για εργαζόμενους και άνεργους μπορεί να υπάρξει μόνο όταν ο αγώνας τους προσλάβει ταξικά χαρακτηριστικά. Οταν στραφεί ενάντια στη ρίζα που θρέφει την ανεργία και η οποία δεν είναι άλλη από την κυρίαρχη πολιτική υπεράσπισης των πολυεθνικών κερδών. Η πάλη για την επιβολή μέτρων ουσιαστικής προστασίας των ανέργων πρέπει να συνδυάζεται με τον αγώνα για την οριστική απαλλαγή της εργατικής τάξης και των συμμάχων της από την εκμετάλλευση του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκφραστών.