Ευθύς εξ αρχής ήταν πεντακάθαρο ότι η ανάδειξη του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας ήταν μια κατ' εξοχήν υπόθεση του δικομματισμού. Οχι μόνο γιατί αυτό επιτάσσει το, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του, Σύνταγμα, αλλά και για λόγους ουσίας, πολιτικούς και συμβολικούς. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκφράζει την κυρίαρχη πολιτική, που ντύνεται τις περισσότερες φορές με το μανδύα του «εθνικού». Αυτή την πολιτική άλλωστε έχουν υπηρετήσει πιστά και χωρίς παρεκκλίσεις όσοι μέχρι σήμερα πέρασαν από το Προεδρικό Μέγαρο.

Η διαδικασία της προεδρικής εκλογής είναι μια κορυφαία στιγμή έκφρασης της δικομματικής συναίνεσης, που όμως δεν αρχίζει ούτε βέβαια τελειώνει εκεί, στην από κοινού υποστήριξη του ίδιου υποψήφιου. Προσφέρει όμως την ευκαιρία για μια νέα ώθηση στη γενικότερη «εφ' όλης της ύλης» συναίνεση μεταξύ της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Και ακριβώς είναι αυτό που επιχειρείται και αυτή τη φορά. Ο Κ. Καραμανλής ανέφερε την ανάγκη «συναίνεσης» στα εθνικά θέματα, στην Παιδεία και στην Υγεία. Ο Κ. Μητσοτάκης, όμως, που βρίσκεται πάντα ένα βήμα «πιο μπροστά», δήλωσε ότι η συναίνεση «πρέπει κατ' εξοχήν να επιχειρηθεί στην οικονομία», μεταφέροντας αυθεντικά την πάγια αξίωση της οικονομικής ολιγαρχίας να τεθεί «εκτός αντιπαράθεσης» όχι η εφαρμοζόμενη νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική, αλλά να σταματήσουν οι «λαϊκίστικες» και δημαγωγικές αναφορές στα προβλήματα που γεννά.

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κινείται ακριβώς σ' αυτή τη γραμμή, βάζοντας γερές πλάτες στην επιβολή ακόμα πιο σκληρών αντιλαϊκών μέτρων. Αυτό ακριβώς είναι το ζήτημα που αναδεικνύει η προεδρική εκλογή και αυτό είναι που τη χαρακτηρίζει. Η παραπέρα ενίσχυση της συναίνεσης, που κάθεται σαν βραχνάς πάνω στις λαϊκές μάζες.

Δευτερεύουσα ή τριτεύουσα σημασία σε αυτή τη διαδικασία έχει η προσωπικότητα του υποψηφίου. Πάντα υπάρχει πλούσια εφεδρεία και πρόθυμοι υποψήφιοι. Το προεδρικό αξίωμα είναι «ενσωματωμένο» στο πολιτικό σύστημα και ο εκάστοτε ένοικος του Προεδρικού Μεγάρου «στρατεύεται», ιδεολογικά αλλά και πολιτικά, στην επιβολή των κυρίαρχων, κατά κανόνα κυβερνητικών, πολιτικών. Χρειάζεται, ίσως, να υπομνησθεί ότι ο αποχωρών Πρόεδρος, Κ. Στεφανόπουλος, υπερασπιζόταν τις επιλογές της κυβέρνησης Σημίτη και δε δίστασε να σταθεί απέναντι στους αγώνες των αγροτών, των μαθητών, των εργαζομένων στο δημόσιο, κ.ο.κ.

Καμία σημασία δεν πρέπει να δίνουν οι εργαζόμενοι στα επαναλαμβανόμενα σε τέτοιες περιπτώσεις ευφυολογήματα περί «ευφυών κινήσεων» (αυτή τη φορά του Κ. Καραμανλή), που δήθεν του εξασφαλίζουν την πολιτική κυριαρχία και ηγεμονία, και άλλα παρόμοια. Αυτό που στην πραγματικότητα θέλουν είναι να ενισχυθεί η συνολικότερη ικανότητα του συστήματος να καθυποτάσσει και ποδηγετεί τη λαϊκή δυσαρέσκεια, να αποτρέπει τη χειραφέτηση από τους δύο μονομάχους. Η «κυριαρχία» του Κ. Καραμανλή θα εκφραστεί στην ταχύτερη και αποφασιστικότερη υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής του. Ας μην υπάρχει η παραμικρή ψευδαίσθηση.